Nigdzie nie można dostać tego tytułu. Smutne.

Nigdzie nie można dostać tego tytułu. Smutne.

Bardzo fajny mariaż historii i psychologii społecznej. Autorzy biorą na warsztat stenogramy z prywatnych rozmów żołnierzy Państw Osi wziętych do niewoli przez siły zbrojne UK i USA. Bardzo ciekawym wątkiem książki są różnice w postrzeganiu różnych, żołnierskich tematów (typu: walka do końca, wywieszenie białej flagi, walka z przeciwnikiem górującym liczebnością i jakością uzbrojenia) między żołnierzami służącymi w różnych rodzajach sił zbrojnych. IMHO warto, bo jednak tekst źródłowy jest unikatowy i ekstremalnie ciekawy.

Bardzo fajny mariaż historii i psychologii społecznej. Autorzy biorą na warsztat stenogramy z prywatnych rozmów żołnierzy Państw Osi wziętych do niewoli przez siły zbrojne UK i USA. Bardzo ciekawym wątkiem książki są różnice w postrzeganiu różnych, żołnierskich tematów (typu: walka do końca, wywieszenie białej flagi, walka z przeciwnikiem górującym liczebnością i jakością...

Autorzy w swojej pracy analizują jak wojna wygląda oczami żołnierzy., Jak mówią o wojnie, jak ją odbierają, jaki system odniesień tworzy w ich głowach. Materiał do analizy mają przedni, gdyż są to nagrania niemieckich jeńców wojennych w czasie drugiej wojny światowej. Żołnierze nie wiedzieli o tym, że są nagrywani – co dobrze wpływało szczerość i naturalność wypowiedzi. Widzimy wojnę jaką była wtedy i jaką jest (wbrew pozorom) dziś. Taka pozycja jest w mojej opinii unikalnym podejściem do kwestii wojny w wymiarze psychologicznym czy socjologicznym, zatem bardzo rzadko podejmowanym przez historyków, dla których wojna to nader często wymiar polityczny, gospodarczy czy techniczny.
Ciągłe funkcjonowanie w sytuacji stresu, przemocy i śmierci wpływa bowiem na zachowania ludzi. Dla mnie z najciekawszych wniosków było to, że osobiste predyspozycje w niewielkim stopniu wpływają na skłonność do przemocy i zbrodni. Dopuszczali się jej tak zadeklarowani antysemici i naziści jak i antynaziści (konserwatyści czy socjaliści). To kontekst i system odniesień tworzy bowiem możliwości. Wpisuje się to w badania Browninga o „Zwykłych ludziach”, którzy dopuszczają się nieuzasadnionej przemocy. To zresztą pokazuje jak bardzo mi czy Tobie czytelniku może być łatwo popełnić zbrodnie, mimo że dziś wiemy że jesteśmy szlachetni, dobrzy i moralni i nawet nasze osobiste cechy mogą nie być wystarczające. Jednocześnie sama zagłada i zbrodnie wojenne stanowią tylko niewielki procent rozmów żołnierzy, są w sumie zwyczajnym elementem pejzażu, nie wartym jakiegoś szczególnego traktowania. Co innego osiągi najnowszych maszyn, albo „frajda” z wojny – tak, to wzbudzało emocje.
Takich analiz w książce jest sporo i właśnie siła ich tkwi w odwołaniu się do tego co naprawdę mówili żołnierze. Wojna to naprawdę zupełnie inny stan świadomości, warto o tym pamiętać.
Z minusów warto zauważyć że w książce prawie zupełnie brakuje odniesienia do tego, jak bardzo dane kwestie były ważne dla żołnierzy (wyjątkiem było określenie, że zagłada Żydów stanowiła niewielki procent a osiągi maszyn i wojenne sukcesy bardzo duży),brakowało zatem podejścia ilościowego, które osadziło by analizowane kwestie w jakiś wartościach. Po drugie, Autorzy w jednym tylko miejscu pokazują najważniejszą słabość tych analiz. W swojej książce podpierają się bowiem zapisami z tych rozmów, które podczas wojny i po niej, robili już Brytyjczycy. Ci z kolei koncentrowali się na tym, co było ważne z pkt. widzenia wysiłku wojennego, pomijali zatem w zapisach kwestie nieistotne, zbywając je zapisem „pogaduszki”, albo „kobiety” (i obok informacji że takie rozmowy trwały ok 9.00 do 13.00 czyli prawie pół dnia). Oczywiście nie jest to wina Autorów, tylko materiałów, w mojej opinii jednak warto byłoby w większym stopniu podkreślić tą słabość. Nie przekreśla to oczywiście efektu który widzimy w książce, ale mam wrażenie, że nadal nie mamy pełnego obrazu o czym naprawdę rozmawiają żołnierze.

Autorzy w swojej pracy analizują jak wojna wygląda oczami żołnierzy., Jak mówią o wojnie, jak ją odbierają, jaki system odniesień tworzy w ich głowach. Materiał do analizy mają przedni, gdyż są to nagrania niemieckich jeńców wojennych w czasie drugiej wojny światowej. Żołnierze nie wiedzieli o tym, że są nagrywani – co dobrze wpływało szczerość i naturalność wypowiedzi....

To książka skierowana raczej do osób głęboko zainteresowanych historią. Choć szczerze mówiąc lektura może zwrócić uwagę także tych których ciekawi proces spustoszenia do jakiego w ludzkich duszach i umysłach prowadzi wojna.
Niełatwo się to czyta. Książka składa się z obszernych fragmentów stenogramów z podsłuchów niemieckich żołnierzy znajdujących się w Amerykańskiej i Angielskiej niewoli oraz obszernych komentarzy autora do owych fragmentów. Nagrywanym przez myśl nie przeszło, że ich rozmowy są rejestrowane więc mówią szczerze. O Strachu, o walce, o rodzinach, o mordowaniu i niszczeniu. Niektórzy okrucieństwami popełnianymi na ludności cywilnej się wręcz chwalą, inni mówią o nich zmieszani, nieliczni reagują oburzeniem czy obrzydzeniem.
To po prostu szczera lektura, widać, że treść stenogramów (których w książce znajdziemy tylko niewielki ułamek spośród tego co zgromadzono) zrobiła piorunujące wrażenie także na autorze opracowania. Gdyby nie emocjonalne sformułowania na jakie natrafia się w komentarzach do kolejnych fragmentów stenogramów książka by była tym co sugeruje podtytuł - protokołem.Z wojny. I ludzi biorących w niej udział.

To książka skierowana raczej do osób głęboko zainteresowanych historią. Choć szczerze mówiąc lektura może zwrócić uwagę także tych których ciekawi proces spustoszenia do jakiego w ludzkich duszach i umysłach prowadzi wojna.
Niełatwo się to czyta. Książka składa się z obszernych fragmentów stenogramów z podsłuchów niemieckich żołnierzy znajdujących się w Amerykańskiej i...

Bardzo dobra książka pokazująca wojnę z punktu widzenia żołnierzy. Autorzy zgrabnie wyjaśniają jak to co nam może wydawać się nie do pojęcia dla walczących było chlebem powszednim.
Dzieło to oferuje intrygujące wyjaśnienie powodów popełniania, tzw. zbrodni wojennych - powodem jest sama wojna, chęć użycia przemocy, cały kontekst wydarzeń. Przemoc na wojnie nie jest czymś niecodziennym, granice pomiędzy celami cywilnymi a wojskowymi mogą się zatrzeć bądź nie być wcale brane pod uwagę.
Ujmując to krótko słowami autorów - ludzie zabijają z różnych przyczyn, żołnierze robią to bo taka jest ich praca.

Bardzo dobra książka pokazująca wojnę z punktu widzenia żołnierzy. Autorzy zgrabnie wyjaśniają jak to co nam może wydawać się nie do pojęcia dla walczących było chlebem powszednim.
Dzieło to oferuje intrygujące wyjaśnienie powodów popełniania, tzw. zbrodni wojennych - powodem jest sama wojna, chęć użycia przemocy, cały kontekst wydarzeń. Przemoc na wojnie nie jest czymś...

Materiały, do których dotarł Sönke Neitzel są sensacyjne. Szkoda, że nie wykorzystał ich potencjału. Przytoczone zostają jedynie krótkie fragmenty rozmów na potwierdzenie pewnych tez. Z tych 150 tysięcy stron maszynopisu w książce pozostaje niewiele. Wstawki Welzera o psychologii trochę rozwadniają temat i nudzą. Pozostaje niedosyt po przeczytaniu. Mam nadzieję, że jego następna książka "Tapping Hitler's Generals: Transcripts of Secret Conversations 1942 - 45" jest lepsza.

Materiały, do których dotarł Sönke Neitzel są sensacyjne. Szkoda, że nie wykorzystał ich potencjału. Przytoczone zostają jedynie krótkie fragmenty rozmów na potwierdzenie pewnych tez. Z tych 150 tysięcy stron maszynopisu w książce pozostaje niewiele. Wstawki Welzera o psychologii trochę rozwadniają temat i nudzą. Pozostaje niedosyt po przeczytaniu. Mam nadzieję, że jego...

Mam nie lada problem z oceną tej książki.

Z jednej strony opisuje to, co wszyscy wiemy - podczas II w.św. Niemcy strzelali do bezbronnych cywili równie chętnie co do przeciwnika w mundurze. Żadnej Ameryki autor tutaj nie odkrywa. Natomiast radosna forma w jakiej opowiadają o tym niemieccy żołnierze oraz wewnętrzne armijne dyrektywy zachęcające ich do takich działań są po prostu porażające.

Mamy tu do czynienia z autentycznymi, nie wymuszonymi na polityczne zamówienie wyznaniami. Autorzy opowieści byli niemieckimi jeńcami, nieświadomymi faktu ich podsłuchiwania. Dlatego też bardzo chętnie dzielili się między sobą historiami ze służby.

Porównywanie zestrzelenia cywilnego, nieuzbrojonego samolotu do radosnego polowania ze strzelbą na zwierzynę, zadowolenie z torpedowania statków z transportem dzieci czy po prostu zwykłe mordowanie ludzi innych narodowości przez pilotów, marynarzy i zwykły Wehrmacht są po prostu nie do pojęcia. Wiadomo, wojna, cywile ginęli, giną i ginąć będą. Jednak celowanie w tym, aby zabijać właśnie bezbronnych cywilów to dla normalnego człowieka niezrozumiały koszmar. Okazuje się, że dla ludzi na co dzień normalnych, ale poddanych hitlerowskiej propagandzie i rozkazom, już niekoniecznie. O tym właśnie opowiada ta książka.

Mimo ciężkiego tematu czyta się dość dobrze i uważam ją za ciekawą pozycję głównie dla hobbystów tematu II wojny.

Pozdrawiam,
Jarek

Mam nie lada problem z oceną tej książki.

Z jednej strony opisuje to, co wszyscy wiemy - podczas II w.św. Niemcy strzelali do bezbronnych cywili równie chętnie co do przeciwnika w mundurze. Żadnej Ameryki autor tutaj nie odkrywa. Natomiast radosna forma w jakiej opowiadają o tym niemieccy żołnierze oraz wewnętrzne armijne dyrektywy zachęcające ich do takich działań są po...