We wstępie do wielkiej "Antologii polskiego reportażu XX wieku" Mariusz Szczygieł przeprosił wszystkich tych autorów, dla których zabrakło w niej miejsca. Przewrotnie zaczęłam czytać reportaże tych pomiętych, zamiast te zawarte w dwóch tomach Szczygła.

Na pierwszy ogień poszła Irena Krzywicka ze zbiorkiem "Sąd idzie" - zbiorkiem reportaży z głośnych rozpraw sądowych lat trzydziestych. Teksty niegdyś (w międzywojniu) ukazywały się w "Wiadomościach Literackich".

Krzywicka pisała m.in. o zabójstwie francuskiego dyrektora fabryki włókienniczej w Żyrardowie. Historia jest ciekawa, ale niestety reporterka mniej dostarcza faktów, a więcej analizuje psychikę zabójcy, a nawet całej społeczności żyrardowskiej. To też jest cenne i nie bez znaczenia, ale nie udało się zachować odpowiednich proporcji.

Podobnie rzecz ma się w przypadku reportażu o Gorgonowej. Rita Gorgonowa to najpopularniejsza domniemana zabójczyni II Rzeczpospolitej, poszlakowo skazana za zabójstwo pasierbicy. Z reportażu Krzywickiej trudno się jednak dowiedzieć, kiedy zabójstwo i rozprawy miały miejsce, kto i jak zeznawał. Poznajemy za to subiektywną opinię autorki na temat przebiegu procesu i sensowności procedur oraz jej odczucia, co do niewinności oskarżonej.

Wiele opinii i ocen Krzywickiej jest ciekawych i nawet słusznych, bo to autorka wrażliwa na kwestie społeczne, w tym sprawy kobiece. Ale wiadomo - od reportażu oczekuje się większej liczby faktów i zdań chłodniejszych, nie tak emocjonalnych.

Nie dziwię się, że reportaże sądowe nie ujęły Szczygła, nie zakochał się w nich - jak to on mówi - nie ma ich więc w "Antologii 100/XX".

We wstępie do wielkiej "Antologii polskiego reportażu XX wieku" Mariusz Szczygieł przeprosił wszystkich tych autorów, dla których zabrakło w niej miejsca. Przewrotnie zaczęłam czytać reportaże tych pomiętych, zamiast te zawarte w dwóch tomach Szczygła.

Na pierwszy ogień poszła Irena Krzywicka ze zbiorkiem "Sąd idzie" - zbiorkiem reportaży z głośnych rozpraw sądowych lat...