Spodziewałam się jakiejś ciekawej historii Podola, niekoniecznie opartej na monografiach, pamiętnikach, kronikach czy historycznych opracowaniach. A taką książkę, de facto historyczną, dostałam. Nie wciągnęła mnie i nie zauroczyła, choć znalazłam w niej wiele ciekawostek.

Autor rozpoczyna „Podolską legendę” od opisu własnej podróży na Podole, które znajduje się już poza polskimi granicami. Niewiele jest z niej wrażeń, bo szybko przechodzi autor do podróży w czasie, do położenia i granic tej krainy, do plemion i narodów, które w przeszłości ją zasiedlały, do walk o nią, wojen i związków z Podolem państwa polskiego. Nie sposób streszczać książki historycznej, a za taką dzieło Skroka uznać należy, niełatwo też wybrać z niej momenty ciekawsze, czy też te mniej zajmujące. Do lektury „Podolskiej legendy” należy podejść jak do każdego dzieła, umożliwiającego poznawania nieznanych rejonów czy terytoriów. A powiedzieć trzeba, że wyjątkowo nie leżą one daleko w przestrzeni, ale w czasie.

Jest tu dużo opowieści o polskich dworach i rodach, polskiej szlachcie i wielmożach, o wielkich Polakach urodzonych na tych ziemiach, o wzajemnie uzupełniających się kulturach i obyczajach, żyjących obok siebie Polaków, Litwinów, Ormian, Turków czy Rusinów. A jednak mimo to książka mnie nieco rozczarowała.

Spodziewałam się jakiejś ciekawej historii Podola, niekoniecznie opartej na monografiach, pamiętnikach, kronikach czy historycznych opracowaniach. A taką książkę, de facto historyczną, dostałam. Nie wciągnęła mnie i nie zauroczyła, choć znalazłam w niej wiele ciekawostek.

Autor rozpoczyna „Podolską legendę” od opisu własnej podróży na Podole, które znajduje się już poza...