Liczba porównań do „Twin Peaks”, która pojawia się przy każdej wzmiance o „Wayward Pines. Szum” jest zatrważająca. Faktycznie, niektóre z elementów fabuły natychmiast przywodzą na myśl serial stworzony przez Davida Lyncha oraz Marka Frosta. Jednak to chyba wynik medialnej nagonki i ciągłego powtarzania kultowej wszak nazwy niż faktycznych powiązań fabularnych. „Szumy” to zupełnie inna, choć równie ciekawa opowieść, która w takim zestawieniu szans na wygraną jednak nie ma. Co nie oznacza, że historia wymyślona przez Blake’a Croucha niewarta jest zainteresowania.

Crouch wprowadza czytelnika w świat Wayward Pines szybko i boleśnie. Główny bohater budzi się poturbowany, rozkojarzony i samotny nad brzegiem rzeki. Nie pamięta praktycznie nic, a sama jego obecność w pobliskim miasteczku pośrodku niczego to kolejna z tajemnic, którą przyjdzie mu rozwikłać. Ethan Burke, agent specjalny i były żołnierz, w Wayward Pines miał odnaleźć zaginionych agentów. Zanim dotarł do celu swojej podróży uległ poważnemu wypadkowi, zginął jego partner, a mieszkańcy miasteczka nie wydają się tym faktem przejęci. Żyją swoim życiem, a słaniający się na ulicy agent specjalny wydaje się być dla nich czymś oczywistym. Burke’a otaczają coraz dziwniejsi ludzie, a odizolowane od świata zewnętrznego miasteczko staje się powoli więzieniem.

Pisarz konsekwentnie wprowadza do fabuły coraz to wymyślniejsze tajemnice, igrając z wyobraźnią czytelnika, jak na przykład głośniki ukryte w trawie czy zacofanie technologiczne i wszechobecna obojętność. Niewiadomych jest coraz więcej i więcej, aż ich spiętrzenie powoduje niemały mętlik w głowie. Crouch dodaje nowe elementy układanki jednak odrobinę zbyt szybko. Akcja gna miejscami na złamanie karku, a jej choćby chwilowe wyciszenie znacznie poprawiłoby klimat powieści. Owszem, zagadkę odosobnionego miasteczka pełnego tajemnic czuć, ale została ona potraktowana zbyt pobieżnie. Postaci wykreowane przez Croucha doskonale pasują do tego środowiska. Są mroczne, skrywają pod powłoką znacznie więcej niż się wydaje. Dzięki temu zwykłe wyjście głównego bohatera na ulicę miasteczka zmienia się w podróż, której kresu nie sposób odgadnąć.

Jednak samo dodanie niewiadomych nie sprawia, że czytelnik z miejsca da się porwać książce. Szczególnie, że w pewnym momencie Crouch decyduje się na wyjawienie czegoś, co zupełnie zmienia wszystko, do czego przyzwyczaił czytelnika. „Wayward Pines. Szum” to jednak pierwsza część trylogii, więc samo ocenianie jej, nie znając całości, sprawia niemały problem. Wszystko, co zostało ukazane w tym tomie, równie dobrze może być sprytnie zakamuflowanym kłamstwem. Widać jednak, że Crouch potrafi pisać, a jego historia wciąga w tempie ekspresowym. „Wayward Pines. Szum” to ciekawa mieszanka thrillera, kryminału oraz fantastyki, którą warto poznać. I choć można być niezadowolonym z tego, jaki autor wybrał kierunek rozwoju historii, nie sposób odmówić mu jednego – facet ma wyobraźnię, którą doskonale potrafi dzielić się z czytelnikiem. A to już nie lada sztuka.

Bartosz Szczygielski