http://literackacisza.blogspot.com/2014/12/wyglad-nie-jest-najwazniejszy-i-tak.html


Pewnie znasz to uczucie, kiedy wstajesz w poniedziałkowy poranek i udajesz się do toalety. Spoglądasz w lustro i myślisz sobie "ale dziś okropnie wyglądam!". Są takie dni, kiedy podobasz się sama sobie, ale są też takie, kiedy najchętniej zostałabyś w łóżku, żeby nikt cię nie widział. Oprócz tych "czasowych" ubrzydszaczy są te ciągłe i niezmienne. Krzywy nos, włosy jak siano, za duże oczy i jeszcze masa innych rzeczy, które są twoimi kompleksami. Śmieszna sprawa z tymi kompleksami, dla nas to koniec świata, a osoby które codziennie mijamy nie zwracają na to najmniejszej uwagi. Pomyśl, jeśli rozmawiasz z koleżanką to rozmyślasz nad kształtem jej brwi? Szczerze wątpię. Są one na tyle błahe, że tylko ty zwracasz na nie uwagę. Niestety August nie może powiedzieć tego samego.


August to dziesięciolatek, którego los potraktował okrutnie. Ze względu na jakąś nieprawdopodobnie żadką chorobę jego twarz jest zniekształcona. August mówi o sobie "Nie powiem wam, jak wyglądam. Cokolwiek sobie wyobrazicie, w rzeczywistości jest pewnie gorzej". Potraficie sobie wyobrazić, że jego życie to nieustanne wytykanie palcami, wpatrywanie się i speszone odwracanie wzroku. August jest inteligentny, wie czemu tak jest.


W gimnazjum, do którego chodzę są klasy integracyjne złożone z osób pełnosprawnych pod każdym względem i tych niepełnosprawnych fizycznie czy psychiczne. Wiem, jak niektóre osoby potrafią być wredne i nieprzyjemne. Prawda jest taka, że niepełnosprawność przykuwa wzrok. Często nie wiemy, jak się zachować wobec takiej osoby, ale to chyba nie jest powód do naśmiewania się?


Teraz już o książce, a nie o smutnej rzeczywistości, która deklaruje, że jest tolerancyjna, a tak naprawdę nie ma o tolerancji bladego pojęcia. Muszę przyznać, że książka mnie oczarowała. Nie spodziewajcie się po niej poetyckiego języka bogatego w ciekawe zabiegi stylistyczne. Powieść jest prosta. Żaden fakt nie jest zawoalowany, wszystko jest jasne i bezpośrednie bez zbędnych ubarwień. Urzekła mnie ta prostota.


Jeśli chodzi o budowę powieści to jest ona podzielona na osiem części, gdzie w każdej ktoś inny jest narratorem. Książkę otwiera jak i zamyka narracja z punktu widzenia Augusta. Pomysł aby pokazać różne punkty widzenia, różne charaktery, różne postrzeganie rzeczywistości to pomysł genialny. Nie dość, że lepiej pozwala nam zrozumieć relacje między bohaterami, przyczyny tych zachowań to jeszcze pokazuje, jak bardzo możemy się mylić widząc tylko jedną stronę.


Ze względu na wspomniany podział na części i podział na króciutkie rozdziały powieść czyta się bardzo szybko. Mimo obowiązków, mimo zmęczenia myślisz sobie "Przeczytam jeszcze jeden rozdział, przecież to tylko dwie kartki". I w końcu okazuje się, że tym sposobem przeczytało się kilkanaście rozdziałów. Poza tym piękna treść, która wywołuje łzy smutku, wzruszenia i radości. Finalnie powieść daje nadzieję, a po przewróceniu ostatniej strony nadal sercem będziemy z bohaterami. Słowem: Cud chłopak to świetna książka, w której łatwo się zatracić i która pozwoli ci uwierzyć w lepszy świat bez nienawiści, wyśmiewania i upokarzania.

http://literackacisza.blogspot.com/2014/12/wyglad-nie-jest-najwazniejszy-i-tak.html


Pewnie znasz to uczucie, kiedy wstajesz w poniedziałkowy poranek i udajesz się do toalety. Spoglądasz w lustro i myślisz sobie "ale dziś okropnie wyglądam!". Są takie dni, kiedy podobasz się sama sobie, ale są też takie, kiedy najchętniej zostałabyś w łóżku, żeby nikt cię nie widział....