Dziękuję LubimyCzytać za wejściówkę. Film jest wspaniały. Historia Sary i Juliana była rozczulająca. Wiem, że zazwyczaj nic nie przebija książki, ale jestem zdania, iż w tym przypadku to właśnie film jest o dużo lepszy. Choćby z samego faktu, że to nie komiks. Nie ważne jak wyglądasz, co mówią o Tobie inni, ale to jaki jesteś w środku. Czy masz dobre serce. Jeśli się go nie ma, to człowiek jest nic niewart. Zupełnie jak Ci naziści, którzy szerzyli terror w czasie wojny. Historia Juliana, który miał problem z akceptacją nowego miejsca i innych. Babcia Sara sprawiła, że zmienił się na lepsze. Ta historia to nic innego, jak lekcja, że gdy popełnimy błąd, to jednak w każdej chwili możemy go naprawić. Trzeba zacząć działać.

Dziękuję LubimyCzytać za wejściówkę. Film jest wspaniały. Historia Sary i Juliana była rozczulająca. Wiem, że zazwyczaj nic nie przebija książki, ale jestem zdania, iż w tym przypadku to właśnie film jest o dużo lepszy. Choćby z samego faktu, że to nie komiks. Nie ważne jak wyglądasz, co mówią o Tobie inni, ale to jaki jesteś w środku. Czy masz dobre serce. Jeśli się go nie...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Konkurs został rozwiązany. Zwycięzcy otrzymali informację w wiadomościach w serwisie.

Konkurs został rozwiązany. Zwycięzcy otrzymali informację w wiadomościach w serwisie.

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post

Były już wyniki konkursu?

Były już wyniki konkursu?

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post

Nawiązując do sytuacji Juliana, aż chciałoby się powiedzieć: każdy z nas jest cudem, tylko nie każdy z nas to dostrzega...

W okresie dorastania często widzimy wszystko w krzywym zwierciadle - wydaje nam się, że wszystko sprzysięgło się przeciwko nam, że nikt nas nie rozumie, że nikomu na nas nie zależy. Prawda jest bardzo często inna - wyolbrzymiamy problemy, które wcale nie są takie duże, takie poważne. Uważam, że Julian w tym trudnym dla siebie czasie powinien przebywać jak najwięcej i jak najczęściej z ludźmi.

Z przyjemnością zaoferowałabym mu zatem swoją szczerą przyjaźń i mój czas wolny. Jeśli by tylko chciał, wyprowadzalibyśmy razem moje psy, a na tych spacerach opowiadalibyśmy sobie bez limitów o naszych marzeniach, planach i celach. Bo dobrze je mieć - w sensie: psy też, ale akurat myślałam teraz o konkretnych planach, celach i marzeniach!   😊

Moglibyśmy też składać puzzle, które nawiasem mówiąc są moim konikiem (nabyta przy nich cierpliwość przydaje się w życiu, w tym także w relacjach międzyludzkich). Zapytałabym też Juliana o jego zainteresowania. Może jeździ na nartach i chciałby z kimś pojeździć? Albo uwielbia oglądać "Park Jurajski" i chciałby z kimś zobaczyć każdą z części jeszcze raz? Jestem chętna!  😉

Wierzę, że wściekłość na świat to tylko przejściowy moment w życiu Juliana i że z moją pomocą zobaczy, że są na tym świecie fajni ludzie - pełni pasji, chęci do działania, a przede wszystkim pełni empatii i bezinteresowni! Zawsze byłam zdania, że szklanka jest zawsze do połowy pełna - chciałabym, żeby Julian też tak na nią spojrzał i z nadzieją spojrzał w przyszłość.

Nawiązując do sytuacji Juliana, aż chciałoby się powiedzieć: każdy z nas jest cudem, tylko nie każdy z nas to dostrzega...

W okresie dorastania często widzimy wszystko w krzywym zwierciadle - wydaje nam się, że wszystko sprzysięgło się przeciwko nam, że nikt nas nie rozumie, że nikomu na nas nie zależy. Prawda jest bardzo często inna - wyolbrzymiamy problemy, które wcale...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Osobie, która niechętnie reaguje na życzliwość innych trudno pomóc. Przede wszystkim należy zdobyć zaufanie. A to można osiągnąć przez towarzyszenie takiemu człowiekowi, zwłaszcza w trudnych momentach. Nie należy jednak narzucać się ze swoją obecnością, lecz spokojnie czekać, aż będzie potrzebna. Nie zagadywać, nagabywać i namawiać, lecz po prostu być. Wydaje się to bardzo łatwe, lecz często jest niesamowicie trudne. 

Osobie, która niechętnie reaguje na życzliwość innych trudno pomóc. Przede wszystkim należy zdobyć zaufanie. A to można osiągnąć przez towarzyszenie takiemu człowiekowi, zwłaszcza w trudnych momentach. Nie należy jednak narzucać się ze swoją obecnością, lecz spokojnie czekać, aż będzie potrzebna. Nie zagadywać, nagabywać i namawiać, lecz po prostu być. Wydaje się to bardzo...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Wiek nastoletni to trudny okres w życiu każdego człowieka. Etap dorastania, chociaż ważny i na swój sposób piękny, jest jednocześnie czasem pełnym wyzwań. Mierzenie się z wymaganiami - nieraz sprzecznymi - ze strony otoczenia , próby zapanowania nad burzą hormonów oraz dopasowania się do rówieśników to tylko niektóre z trudności, na jakie napotyka się nastolatek. Zatem w trakcie rozmów z chłopcem znajdującym się w położeniu Juliana nie zapominałabym, że znajduje się w trudnym wieku i cześć jego kłopotów może wynikać z dorastania. Najpierw starałabym się dowiedzieć, co postawiło chłopca w takiej sytuacji - czy to efekt presji rówieśniczej, kłopotów szkolnych czy domowych, a może to rezultat nieradzenia sobie z własną psychiką. Kolejne działania uzależniłabym właśnie od tych powodów. 
Po zdobyciu zaufania Juliana beż naciskania na niego (co zapewne udałoby się po wielu próbach) podjęłabym temat emocji, które w wieku nastoletnim potrafią przysporzyć wiele kłopotów. Wyjaśniłabym, że to zupełnie normalne, że czasami rozpiera nas radość i ekstytacja, szalejemy ze szczęścia i odczuwamy zadowolenie. Równie naturalne jest to, że niekiedy- czasem i bez powodu- ogarnia nas smutek i złość, jesteśmy zniechęceni i rozczarowani, a byle błahostka wyprowadza nas z równowagi. Podkreśliłabym jednak, że chociaż emocje same w sobie to nic złego, to absolutnie nie można ich wyrażać w sposób raniący innych. Pokazałabym, jak można sobie z nimi radzić i je okiełznać. Dałabym Julianowi okazję rozwijania jego zainteresowań. Razem z nim odgrywałabym scenki, dzięki którym spojrzałby na swoje zachowanie z innej perspektywy. Zapewniałabym go, ciągle i ciągle, że jest dobrym, tylko zagubionym dzieckiem. Może wolontariat albo terapia też byłyby tu pomocne?
Co ważne, nie stosowałabym przymusu. Dałabym Julianowi czas na uporanie się z jego demonami. Nie osądzałabym go ani nie potępiała - starałabym się go zrozumieć. 

Wiek nastoletni to trudny okres w życiu każdego człowieka. Etap dorastania, chociaż ważny i na swój sposób piękny, jest jednocześnie czasem pełnym wyzwań. Mierzenie się z wymaganiami - nieraz sprzecznymi - ze strony otoczenia , próby zapanowania nad burzą hormonów oraz dopasowania się do rówieśników to tylko niektóre z trudności, na jakie napotyka się nastolatek. Zatem w...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Wściekłość Juliana na świat na pewno ma jakieś imię. Może to rozczarowanie, może żal, może poczucie niesprawiedliwości? Na pewno chciałbym z nim porozmawiać, tak od serca i dowiedzieć się, co czuje. Rozmowa potrafi otworzyć wiele drzwi, wiele furtek, o których istnieniu nawet nie wiedzieliśmy. Rozmowa jest najlepszym dowodem, że chcemy być przy kimś. Że nie jest nam obojętne co ta druga osoba czuje.
Kiedy mnie jest smutno, kiedy jest mi źle, staram się nie "zakopać" z tym problemem, a stawić mu czoła. Tego też chciałbym nauczyć Juliana oraz nauczyć go tego, że każdy problem da się rozwiązać.
Wiadomo, nie zawsze ludzie będą dla nas życzliwi, ale warto być życzliwym i otwartym na ludzi - jest naprawdę mnóstwo wartościowych osób, którym na nas zależy. W otoczeniu Juliana też prawodpodobnie są takie osoby. Wspólnie z nim spróbowałbym zawiązać przyjaźnie - pozytywni ludzie obok zawsze dodają skrzydeł, nie pozwalają nam się zamknąć w swojej "skorupie".
A może Julian miałby ochotę nawiązać również przyjaźnie z rówieśnikami żyjącymi np. w innym kraju, na innym kontynencie, ucząc się przy okazji innego języka? Pisanie listów to kolejny sposób otwierania się, wychodzenia do ludzi. Opisywanie prostych, codziennych czynności pozwala zauważyć, że nasze życie ma wiele kolorów. I że wcale nie jest nudne czy nijakie, jak być może być Julian. 
Myślę, że przed Julianem wiele dobrego. Liczę, że pozwoli sobie pomóc i że już niebawem powie: WARTO ŻYĆ, ŻYCIE JEST SUPER!!!!!!!!! Bo tak jest, tak jest! 

Wściekłość Juliana na świat na pewno ma jakieś imię. Może to rozczarowanie, może żal, może poczucie niesprawiedliwości? Na pewno chciałbym z nim porozmawiać, tak od serca i dowiedzieć się, co czuje. Rozmowa potrafi otworzyć wiele drzwi, wiele furtek, o których istnieniu nawet nie wiedzieliśmy. Rozmowa jest najlepszym dowodem, że chcemy być przy kimś. Że nie jest nam...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

"- Tak Prosiaczku? - Nic - powiedział Prosiaczek biorąc Puchatka za łapkę - Chciałem się tylko upewnić, że jesteś." Kocham ten cytat, bo zawiera odpowiedź na pytanie jak pomóc Julianowi.

Pomocą jest BYCIE BLISKO. Nie potrzeba do tego słów, sztucznego pocieszania, a szczególnie NIE potrzeba tekstu "weź się w garść", bo to nie pomaga, tylko złości.

Potrzeba zwykłego towarzystwa. Czasem milczenia, czasem zrobienia czegoś od serca. Ale trwania. Trwania blisko. Nie można pomóc nie uczestnicząc w czyimś życiu.
To dlatego towarzyszyłabym Julianowi w jego codzienności. Wiedziałabym co go martwi, czym się przejmuje. Motywowałabym go w codziennych wyzwaniach. Doradzałabym mu jak matka/przyjaciółka.

Nie pozwoliłabym mu się zamknąć na świat, ani patrzeć na świat przez czarne okulary - podsuwałabym mu regularnie te różowe, bo w nich wszystko jest piękniejsze! Tak jak piękniejsze jest życie, kiedy możemy na kogoś liczyć.

Przyjaciele to dar, a ja cieszyłabym się z daru przyjaźni Juliana! I on miałby we mnie przyjaciela!

"- Tak Prosiaczku? - Nic - powiedział Prosiaczek biorąc Puchatka za łapkę - Chciałem się tylko upewnić, że jesteś." Kocham ten cytat, bo zawiera odpowiedź na pytanie jak pomóc Julianowi.

Pomocą jest BYCIE BLISKO. Nie potrzeba do tego słów, sztucznego pocieszania, a szczególnie NIE potrzeba tekstu "weź się w garść", bo to nie pomaga, tylko złości.

Potrzeba zwykłego...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Moim zdaniem kluczem do wszystkiego jest (u)śmiech! 😀  Jeśli nauczę się wzbudzać go u Juliana, nauczę się jak mu pomóc. A będę próbować na wiele sposobów: będę zabierać go w nowe miejsca, pokazując mu piękno przyrody! :) Będę rozmawiać z nim o codziennych małych radościach, bo każdemu z nas zawsze zdarza się coś, co potraktować możemy jako pozytyw. Zimą będziemy rzucać się śnieżkami, a latem puszczać latawce. Będę mu śpiewać - podobno nie mam za bardzo talentu muzycznego, więc tym bardziej może wyjść śmiesznie! 😅  Będziemy wspólnie malować wszystko to, co przyjdzie nam do głowy - to doskonały pomysł na odstresowanie. Będę zawsze blisko Juliana, żeby czuł, że mi na nim zależy. I będę mu to powtarzać, aż uwierzy! ;) 

Moim zdaniem kluczem do wszystkiego jest (u)śmiech! 😀  Jeśli nauczę się wzbudzać go u Juliana, nauczę się jak mu pomóc. A będę próbować na wiele sposobów: będę zabierać go w nowe miejsca, pokazując mu piękno przyrody! :) Będę rozmawiać z nim o codziennych małych radościach, bo każdemu z nas zawsze zdarza się coś, co potraktować możemy jako pozytyw. Zimą będziemy rzucać się...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Chciałabym pomóc Julianowi w w trudnych chwilach poprzez pisanie do niego listów. Są one bezpieczne oraz prywatne, przez co idealnie pasują do dzielenia się myślami. Listy pozwalają na refleksję, zrozumienie własnych uczuć i eliminują presję czasu. Julian mógłby odpowiadać wtedy, gdy byłby gotowy, co daje pełną kontrolę nad tempem komunikacji (oraz to on wtedy by zdecydował, kiedy będzie chciał porozmawiać twarzą w twarz! :). Do tego pisanie umożliwiałoby precyzyjne wyrażenie emocji oraz trudniejszych dla nas sytuacji. Z czasem myślę, że odwzajemniłby się otwartością i albo by odpisał, albo odpowiedział. A do tego szczypta cierpliwości, empatii oraz chęci, a na pewno rezultat będzie warty wysiłku!

Chciałabym pomóc Julianowi w w trudnych chwilach poprzez pisanie do niego listów. Są one bezpieczne oraz prywatne, przez co idealnie pasują do dzielenia się myślami. Listy pozwalają na refleksję, zrozumienie własnych uczuć i eliminują presję czasu. Julian mógłby odpowiadać wtedy, gdy byłby gotowy, co daje pełną kontrolę nad tempem komunikacji (oraz to on wtedy by...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej