Z polską fantastyką młodzieżową z pogranicza urban fiction bywa często tak, że albo odrealnienie wykorzystanego miasta odbiera mu jakiekolwiek podobieństwo do stanu faktycznego, albo idealnie oddany stan faktyczny nie zostawia pola dla żadnego fiction. Joanna Jodełka w „Ars Dragonia” wzięła na warsztat Poznań i uparła się, że będzie on kanwą dla młodzieżówki. Ale jak to - nie będzie kryminału? Wcześniejszy „Kamyk” pokazał, że autorka dobrze czuje się w takim temacie.
Teraz nastąpił zwrot o 180 stopni, bo poprzednią powieść raczej trudno było skierować do nastolatka, a teraz mamy książkę konkretnie dla takiego odbiorcy.

„Ars Dragonia” od pierwszego rozdziału wydawała się jakaś dziwna. Główny bohater, Sebastian Pitt, przyjeżdża do Poznania na pogrzeb dziadka. Pomijając trochę osobliwe, nieznane miasto, musi się zmierzyć z ojcem, do którego chowa urazę za wieloletnią rozłąkę. Generalnie wszystko i wszyscy wydają się być przeciwko. Może poza tajemniczą dziewczyną i bandą wesołych bobasów. Wkrótce okazuje się, że wokół Sebastiana zaczynają się dziać rzeczy dziwniejsze niż gromadka szkrabów: sztukaterie na mijanych poznańskich kamienicach zdają się czasami ożywać… Na dodatek ktoś spoza najbliższej rodziny chciał, aby młody Pitt pojawił się w mieście. I chyba nie ma wobec niego dobrych przyjaznych zamiarów.

Oj, szybko zmieniłem zdanie w kwestii zwyczajności tej powieści. I to nie tylko za sprawą rzeczonych bobasów. Pośród wielu dziesiątek co roku ogłaszanych następców Harry’ego Pottera książka Joanny Jodełki – mimo braku odpowiedniej adnotacji – wydaje się być w czołówce pretendentów do tego tytułu. Autorka upakowała w „Ars Dragonii” i bohatera z wyjątkowymi zdolnościami, i świat tuż pod powłoką szarej rzeczywistości, połączony z miniprzewodnikiem po zaczarowanym, ale generalnie prawdziwym Poznaniu. Bohater powinien być wyjątkowy i raczej wyalienowany – i taki jest; świat w powieści ma być zwyczajny, ale pod jego zwyczajnością ma się kryć drugi, bardziej magiczny świat – i tutaj też to jest. Do tego mamy bliżej niezidentyfikowane COŚ, które sprawia, że nawet taki stary typ jak recenzent pochłania książkę z wypiekami na twarzy. Na dodatek wszystko bez wychodzenia poza rodzime podwórko. O ile co rusz pojawia się klimatyczna młodzieżówka jakiegoś zagranicznego autora, o tyle takich powieści od naszych twórców jest już dużo mniej.

Niektórym czytelnikom może się jednak nie spodobać styl pisarski Jodełki. Niby wszystko jest jak należy, ale czasem szwankuje dynamika fabuły, której momentami bliżej do kryminału niż książki dla nastolatka. Szczególnie gdy pomyślimy, że jedynym sposobem na utrzymanie kogoś z pokolenia tl;dr* przy lekturze jest akcja pędząca niczym pociąg TGV. Osobiście traktuję ten mankament jako coś, do czego trzeba się jakoś przekonać (raczej bezproblemowo) i traktować jako element unikalnego stylu pisarki. Jeśli to jest jedyna pozostałość z zafiksowania na kryminale, to nie mam więcej pytań.

Polecam „Ars Dragonia” poszukiwaczom kolejnego Pottera i miłośnikom literatury młodzieżowej z odrobiną magii wśród szarej codzienności. Czyta się świetnie i równie dobrze jak opowieści o czarodziejach. I chyba szybko znika z półek księgarń. Mi pozostaje z niecierpliwością czekać na kontynuację, która podobno jest już w przygotowaniu.

* Z ang. Too long; didn't read.

Robert Fryga