Pamiętam, jak na spotkaniu autorskim w Łodzi Pan Żulczyk stwierdził, że nie lubi kanciastego języka, zdań, z których nic nie wynika. Coś w tym stylu. Potem zaczęłam czytać "Ślepnąc od świateł" i stwierdzam, iż jej początek jest właśnie taki - kanciasty, urywkowy, bolesny dla oczu. Strasznie nieprzyjemnie czytało mi się pierwsze 100 stron, całe szczęście potem język się upłynnił i zrobiło się naprawdę miło.

"Ślepnąc od świateł" jest książką prawdziwą. Prawdziwą w takim sensie, że pokazuje część życia dokładnie taką, jaką jest. Nieprzewidywalną, z zarozumialcami, którzy myślą, że mają nad wszystkim kontrolę - jak się okazuje, taka postawa często jest początkiem ich zguby. Może po lekturach wszystkich książek Pana Żulczyka już się jakoś uodporniłam na dosyć drastyczne bodźce i szokujące zwroty akcji i właśnie dlatego ta pozycja tak mną nie wstrząsnęła. Jest dobra, mogłabym rzec - bardzo dobra. Jednak nie wciągnęła mnie na tyle, bym w jakimkolwiek stopniu chciała się nad nią zachwycać jak chociażby nad "Radiem Armageddon".

Według mnie najlepiej w tej książce udało się autorowi przedstawienie postaci. Ich charaktery są ostro zarysowane, a zachowania bohaterów odwzorowują ich temperamenty. Dzięki temu mogłam w pewnym sensie zbliżyć się do nich, do Jacka, Beaty, Dario i paru innych, ciekawszych osób. Warszawy nigdy nie lubiłam, więc jest to dla mnie jakiś sentyment literacki.

Cóż mi pozostaje więcej do napisania - Panie Jakubie, czekam na kolejne książki.

Pamiętam, jak na spotkaniu autorskim w Łodzi Pan Żulczyk stwierdził, że nie lubi kanciastego języka, zdań, z których nic nie wynika. Coś w tym stylu. Potem zaczęłam czytać "Ślepnąc od świateł" i stwierdzam, iż jej początek jest właśnie taki - kanciasty, urywkowy, bolesny dla oczu. Strasznie nieprzyjemnie czytało mi się pierwsze 100 stron, całe szczęście potem język się...