Przyznaję, że trochę wystraszyłam się opisu na okładce, że książka jest zbiorem scenek rodzajowych, bo nie jestem fanką opowiadań (zawsze mam wrażenie, że ledwie poznam jakiegoś bohatera, ledwie wejdę w jego skórę, już trzeba się z nim żegnać, bo historia dobiegła końca), jednak wszelkie obawy były nieuzasadnione. Bo chociaż książka jest zbiorem pojedynczych opowiastek, to wszystkie one rozgrywają się w tej samej społeczności niewielkiego miasteczka, perypetie poszczególnych bohaterów bardzo ładnie się ze sobą zazębiają i praktycznie żaden z rozdziałów nie może istnieć samodzielnie, bez poprzedzających go części. Sumarycznie otrzymujemy niewielkie objętościowo dzieło, które z humorem i lekką ironią, lecz jednocześnie z dużą dawką zrozumienia, opisuje zwyczaje i dziwactwa starych panien i wdów zamieszkujących Cranford. Starania tych pań, by przed całym światem uchodzić za majętne damy, przy równoczesnym oszczędzaniu dosłownie na wszystkim w zaciszu domowym niejednokrotnie wywołały uśmiech na mojej twarzy.
Naprawdę z przyjemnością zanurzyłam się w opis świata, którego już nie ma, w którym inne wartości były w cenie i gdzie ludzie mieli czas na popołudniowe herbatki, spotkania, rozmowy...
Książkę polecam wielbicielom tzw. literatury kobiecej, uczciwie jednak stwierdzam, że najpewniej niejeden mężczyzna nie dobrnąłby do końca.

Przyznaję, że trochę wystraszyłam się opisu na okładce, że książka jest zbiorem scenek rodzajowych, bo nie jestem fanką opowiadań (zawsze mam wrażenie, że ledwie poznam jakiegoś bohatera, ledwie wejdę w jego skórę, już trzeba się z nim żegnać, bo historia dobiegła końca), jednak wszelkie obawy były nieuzasadnione. Bo chociaż książka jest zbiorem pojedynczych opowiastek, to...