Nadal wciągające. Ciekawa historia oparta na faktach historycznych. Fajnie, że są podane objaśnienia z mapkami, żeby bardzie zorientować się w sytuacji. Ładna kreska. Czytając wyobraźnia działa. Z chęcią zabieram się za kolejny tom.

Nadal wciągające. Ciekawa historia oparta na faktach historycznych. Fajnie, że są podane objaśnienia z mapkami, żeby bardzie zorientować się w sytuacji. Ładna kreska. Czytając wyobraźnia działa. Z chęcią zabieram się za kolejny tom.

Saga Winlandzka #2

9/10

Akcja w początkowej części tomu, to mistrzostwo świata. Seria cały nadal trzyma wysoki poziom w fabule, rysunkach i w przedstawianiu świata.

Saga Winlandzka #2

9/10

Akcja w początkowej części tomu, to mistrzostwo świata. Seria cały nadal trzyma wysoki poziom w fabule, rysunkach i w przedstawianiu świata.

Pierwszy tom bardzo sprawnie przedstawił bohaterów, a także brutalne zasady rządzące w XI w. Jak drugi tom to rozwija?

Tym razem drużyna pod dowództwem Askeladda dostaje zlecenie odbicia angielskiego księcia Kanutta. Ksiązę jest w rękach Thorkella, dawnego wikinga, który obecnie zmienił strony.

Tom ten wprowadza parę nowych postaci. Pierwszą z nich jest Thorkell, dla którego walka jest rozrywką. Kiedy coś go nudzi, porzuca to. Jest przy tym bardzo potężnym wojownikiem, który potrafi docenić przeciwnika. Drugim interesującym bohaterem jest Kanut, który niestety chwilowo jest zbyt wycofany na zostanie władcą. Jednakże jego interakcje z Thorfinnem sprawiają, że zaczyna się zmieniać.

Główna intryga w tym tomie nie jest specjalnie skomplikowana. Przy tym jednak jest bardzo sprawnie poprowadzona i czasami można doceniać pomysłowość scenarzysty.

W tomie jest też parę krótszych historii skupiających się na poszczególnych bohaterach. Podobała mi się geneza Askeladda, która jednocześnie nie usiłowała się go wybielić. Bardzo smutne były historia o wiosce podbitej przez wikingów, a także o pewnej kobiecie, która zaopiekowała się Thorfinnem. Po raz pierwszy też zostaje tutaj poruszona tematyka religijna w historii mnicha. Na chwilę też powraca się na Islandię, żeby pokazać jak radzi sobie Ylva.

Tym razem w tomie jest trochę mniej spektakularnych walk niż w poprzednim. W dalszym ciągu jednak niektóre sceny potrafią zachwycić szczegółowością.

Tom drugi jest równie dobry jak pierwszy. Umiejętnie balansuje scenami akcji i obyczajowymi, dzięki czytelnik pozostaje zaangażowany. Warto się zapoznać.

Pierwszy tom bardzo sprawnie przedstawił bohaterów, a także brutalne zasady rządzące w XI w. Jak drugi tom to rozwija?

Tym razem drużyna pod dowództwem Askeladda dostaje zlecenie odbicia angielskiego księcia Kanutta. Ksiązę jest w rękach Thorkella, dawnego wikinga, który obecnie zmienił strony.

Tom ten wprowadza parę nowych postaci. Pierwszą z nich jest Thorkell, dla...

Tom odrobine slabszy od poprzedniego, ale trzyma wysoki poziom.
Akcja dzieje sie na terenie wpolczesnej Wielkiej Brytanii, Wikingowie staraja sie podbic jak najwiecej miast.
Duzo brutalnej przemocy, krew sie leje strumieniami.
Wartka akcja, od lektury ciezko sie oderwac.
Swietna manga o Wikingach.
Polecam.

Tom odrobine slabszy od poprzedniego, ale trzyma wysoki poziom.
Akcja dzieje sie na terenie wpolczesnej Wielkiej Brytanii, Wikingowie staraja sie podbic jak najwiecej miast.
Duzo brutalnej przemocy, krew sie leje strumieniami.
Wartka akcja, od lektury ciezko sie oderwac.
Swietna manga o Wikingach.
Polecam.

No cóż, tom drugi (który, jeśli się nie mylę, jest zbiorem tomiku nr 3 i 4 w oryginale) jest dokładnie tym samym, co tom pierwszym: fenomenalną dawką akcji, historii w trybie turbo i naprawdę ciekawych bohaterów, z których najmniej interesujący... jest na razie ten główny :D szczególnie ciekawie rozwija się Askeladd, który jest tu tak naprawdę największą gwiazdą.

No cóż, tom drugi (który, jeśli się nie mylę, jest zbiorem tomiku nr 3 i 4 w oryginale) jest dokładnie tym samym, co tom pierwszym: fenomenalną dawką akcji, historii w trybie turbo i naprawdę ciekawych bohaterów, z których najmniej interesujący... jest na razie ten główny :D szczególnie ciekawie rozwija się Askeladd, który jest tu tak naprawdę największą gwiazdą.

Szczera nienawiść pomiędzy Thorfinnem a Askeladdem nadal jest bardzo mocno wyczuwalna. Chłopak nie ma zamiaru odpuścić swojego planu pokonaniu w uczuciowym pojedynku człowieka, który jest odpowiedzialny za śmierć jego ojca. Zanim jednak będzie miał ku temu okazję, musi uzbroić się w cierpliwość i wykonywać zlecane mu zadania. Temat zemsty schodzi tutaj na trochę dalszy plan, ustępując miejsca całej masie nowych wydarzeń i nowym bohaterom, którzy pojawiają się na łamach historii. Lwia część opowieści dzieje się tutaj w 1013 roku, kiedy to Swen Widłobrody dokonuje wielkiej inwazji na Anglię. Wydarzenia te mamy okazję obserwować z perspektywy wspomnianych już bohaterów, którzy stają się częścią wielkiej machiny wojennej. Na pierwszy plan najmocniej wysuwa się tutaj Askeladd, który skrywa pewną tajemnicę swojej przeszłości, która ma ogromny wpływ na jego obecne działania. Nic nie będzie tutaj nadmiernie oczywiste i kilkukrotnie scenariusz będzie potrafił mile zaskoczyć.

Kolejny raz twórca oferuje czytelnikowi zróżnicowane wątki, które dzieją się na tyle realnych wydarzeń historycznych. Pasjonaci „Wikingów” z pewnością docenią starania autora, aby wszystko zostało pokazane tak jak należy. Jeśli jednak ktoś niespecjalnie przejmuje się wiernością faktom i liczy się dla niego tylko rozrywkowy aspekt mangi, to na pewno nie będzie zawiedziony lekturą...

Cała recenzja na:

https://popkulturowykociolek.pl/recenzja-mangi-saga-winlandzka-2/

Szczera nienawiść pomiędzy Thorfinnem a Askeladdem nadal jest bardzo mocno wyczuwalna. Chłopak nie ma zamiaru odpuścić swojego planu pokonaniu w uczuciowym pojedynku człowieka, który jest odpowiedzialny za śmierć jego ojca. Zanim jednak będzie miał ku temu okazję, musi uzbroić się w cierpliwość i wykonywać zlecane mu zadania. Temat zemsty schodzi tutaj na trochę dalszy...

Plany się klarują, intryga zawęża, a Anglia zaognia. Na horyzoncie zdarzeń ukazują się nowi bossowie, którym nie przylepisz etykiety kto drań, a kto chwat. Pozostaje, więc baczna obserwacja, a może nawet delikatna sympatia. Szczególnie po pojedynkach, które znów rozszerzają źrenice ze zdumienia, bo zaskakują spektakularnością, nieprzewidywalnością i brutalnością.

Głęboki pokłon należy się twórcom za regularne umieszczanie mapy i marszruty poszczególnych oddziałów. Dzięki czemu sprawujemy pieczę nad wojenną zawieruchą pilniej niż sami jej uczestnicy.

Drugi tom płynnie kontynuuje opowieść i zwiększa stężenie dobra na centymetr kwadratowy.

Plany się klarują, intryga zawęża, a Anglia zaognia. Na horyzoncie zdarzeń ukazują się nowi bossowie, którym nie przylepisz etykiety kto drań, a kto chwat. Pozostaje, więc baczna obserwacja, a może nawet delikatna sympatia. Szczególnie po pojedynkach, które znów rozszerzają źrenice ze zdumienia, bo zaskakują spektakularnością, nieprzewidywalnością i brutalnością.

Głęboki...

Wszyscy, którzy mnie znają wiedzą, że mam pewną słabość do Wikingów.. no i ostatnio trochę do komiksu. Często pada pytanie a czytałeś Thorgala? Nie, i przyznaję, że w najbliższym czasie nie planuję. Za wiele jest innych rzeczy do ogarnięcia.

https://salomonik.eu/blog/przeczytane/2597-saga-winlandzka-tom-2

Wszyscy, którzy mnie znają wiedzą, że mam pewną słabość do Wikingów.. no i ostatnio trochę do komiksu. Często pada pytanie a czytałeś Thorgala? Nie, i przyznaję, że w najbliższym czasie nie planuję. Za wiele jest innych rzeczy do ogarnięcia.

https://salomonik.eu/blog/przeczytane/2597-saga-winlandzka-tom-2

Trzyma poziom. Komiks ma awizo - Tylko dla dorosłych (jak chyba cała saga) i rzeczywiście jest trochę ostrzejszy niż pierwszy tom. Ale bez przesady. Kanuta raczej trudno określić jako zniewieściałego. Dlatego też przypuszczam, że w następnych tomach stanie się przeciwieństwem tego, czym jest w tym. Znany zabieg. Ciekawi mnie dokąd doprowadzi wątek z Avalonem.

Trzyma poziom. Komiks ma awizo - Tylko dla dorosłych (jak chyba cała saga) i rzeczywiście jest trochę ostrzejszy niż pierwszy tom. Ale bez przesady. Kanuta raczej trudno określić jako zniewieściałego. Dlatego też przypuszczam, że w następnych tomach stanie się przeciwieństwem tego, czym jest w tym. Znany zabieg. Ciekawi mnie dokąd doprowadzi wątek z Avalonem.