Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Oczekiwane epickie starcie z poprzedniego tomu okazało się czymś innym niż można się było spodziewać. Czy równym zaskoczeniem jest konfrontacja Kanuta z jego ojcem? Książę Kanut powraca razem ze swoją świtą w rodzinne strony. Jednakże nie wszyscy są zadowoleni z jego powrotu. Tom ten bardzo dobrze gra z oczekiwaniami czytelnika. Za każdym razem kiedy fabuła wprowadza jakiś oklepany wątek, okazuje się to zmyłką i dochodzi do zwrotu akcji. Naprawdę byłem pod dużym wrażeniem pomysłowości scenarzysty. Podobnie jak w poprzednim tomie zostaje pogłębiony portret psychologiczny paru postaci. Kanut rozwinął się tu już w bardzo wyrachowanego, ale jednocześnie ludzkiego władcę. Jednakże to tak naprawdę Askeladd gra tutaj pierwsze skrzypce. Zostaje tutaj przedstawione jego dzieciństwo, które pozwala zrozumieć specyficzną naturę tej postaci. Finał wątku tego bohatera jest naprawdę wzruszający. Ostatnie dwa rozdziały wyglądają na początek dłuższej historii. Nie ma tu już intryg politycznych, lecz zamiast tego jest życie prostego i naiwnego niewolnika, który liczy na wyzwolenie. Jednakże kolejne wydarzenia zaczynają pozbawiać go złudzeń. Rysunki jak zawsze wzbudzają zachwyt swoją szczegółowością. Tym razem w pamięć zapadła mi zmęczona twarz ojca Kanuta i końcowe popisy Askeladda. Ten tom jest równie dobry co poprzedni i ciężko mi znaleźć coś, do czego mógłbym się przyczepić. Gdyby nie dwa ostatnie rozdziały, mogłoby to być dobre zamknięcie całości.