Wśród wielu czytelników pojawia się zarzut w kierunku Browna, że tworzy swoje książki wg ściśle ustalonego schematu i każda kolejna książka jest coraz bardziej nużąca z tego względu. Mi to natomiast wcale nie przeszkadza!!! Jeżeli ktoś nie godzi się z takim powtarzającym się scenariuszem, to niech nie czyta jego książek i tyle!!!. Już po 2 tytule z cyklu Robert Langdon można było się domyśleć, że Brown stosuje pewną kalkę. Kiedy zaczynałem czytać Inferno byłem o tym święcie przekonany, ale wcale mnie to nie zniechęcało. Tak samo jak wiem, że rano muszę wstać, umyć zęby i ubrać się, tak samo wiem, że Brown w kolejnej książce stworzy wielką zagadkę, którą Langdon będzie rozwiązywał w jakimś nowym mieście i będzie mu w tym pomagała jakaś młoda panienka, a po piętach będzie im deptała jakaś tajemna organizacja, która chce zniszczyć świat. Rozumny i świadomy człowiek godzi się z takim schemat i albo go wybiera, albo nie. Przechodząc jednak do clue.
Inferno podobał mi się chyba najbardziej ze wszystkich książek z cyklu o Langdonie. Dostajemy tu najbardziej przemyślaną i zakręconą fabułę spośród wszystkich pozycji cyklu, co wg mnie jest bardzo dużym atutem tej książki. Niektórzy narzekają, że Brown tworzy przerysowaną akcję i wszystko hiperbolizuje do nierzeczywistej wręcz skali. Ja się z tym zgadzam, ale mi to nie przeszkadza, bo właśnie tego typu fabuły oczekuję po książkach tego gatunku. Warto również zaznaczyć, że akcja w książce przenosi się pomiędzy kilkoma miastami, co wg mnie dodaje tej książce świeżości. Fabułę Inferno można porównać trochę do Kac Vegas, gdzie bohaterzy budzą się i próbują ustalić, co robili poprzedniej nocy. Podobnie jest tutaj, a do tego Langdon musi ustalić nie tylko co robił poprzedniej nocy, ale do rozwiązania ma zagadkę, która może zaważyć o losie całej planety. Toż ci dopiero Kac Vegas w hardcorowym wydaniu. Podziwiam Browna za tworzenie głównych postaci, które zawsze są ciekawe i zbudowane kilkuwarstwowo z pokazaniem ich przeszłości, przez co czytelnik może lepiej zidentyfikować się z bohaterami. „Inferno” błyszczy wręcz ciekawie stworzonymi postaciami.!!! Na uwagę zasługuje również jak zwykle mozolny research autora i niebywała wiedza z zakresu historii, sztuki i oczywiście ikonografii, która wylewa się wręcz z każdej strony kartki. Warto zaznaczyć, że o ile autor bryluje w wiedzy z nauk humanistycznych, to równie dobrze radzi sobie z aspektami zarezerwowanymi dla „ścisłowców”. Opisuje w sposób rzetelny pewne zagadnienia z tym związane, jednakże nie mogę pokusić się o głębszą tego analizę, ponieważ byłby to już typowy spoiler. Czekam na kolejną książkę z cyklu Langdon, a „Inferno” oceniam na mocne 7,5/10.

Wśród wielu czytelników pojawia się zarzut w kierunku Browna, że tworzy swoje książki wg ściśle ustalonego schematu i każda kolejna książka jest coraz bardziej nużąca z tego względu. Mi to natomiast wcale nie przeszkadza!!! Jeżeli ktoś nie godzi się z takim powtarzającym się scenariuszem, to niech nie czyta jego książek i tyle!!!. Już po 2 tytule z cyklu Robert Langdon...