Albo ostatecznie straciłem do Snerga cierpliwość, albo "Nagi cel" jest jeszcze gorszy od poprzedzającego go "Według łotra". Znów pojawia się tu koncepcja wielowarstwowej rzeczywistości, znów mamy świat jako plan filmowy, tyle że tym razem sytuacja jest jasna: wszystko niemal, co spotyka bohatera, jest nierzeczywiste, istnieje wyłącznie na trójwymiarowym ekranie (to żaden spojler, wszystko to wyjaśnia się już po parunastu stronach). Tym trudniej zaangażować się w idiotyczną szpiegowską intrygę, wokół której osnuty jest główny wątek. Gdybyście spytali Hitchcocka, czy publiczność będzie odczuwać suspens, wiedząc, że tykająca bomba jest tylko iluzją, pewnie postukałby się w czoło. Snerg natomiast mimo to z uporem maniaka stara się zrobić z "Nagiego celu" powieść sensacyjną, chociaż ewidentnie brakuje mu do tego warsztatu i pomysłu. Zwrotami akcji na ostatnich dziesięciu stronach nie da się niestety zmazać złego wrażenia. Wątpliwe wątki filozoficzne - tyczące się natury materii i subiektywnego postrzegania rzeczywistości - wyprowadzone są jeszcze biedniej niż w "Według łotra", a ostatni gwóźdź do trumny stanowią liczne sceny prostackiego podrywu (jak na dzisiejsze standardy - zwyczajnego molestowania seksualnego), nieprzekonująco uzasadnione fabularną koniecznością; uważam je za nie dość, że seksistowskie, to jeszcze upiorne i wstrętne. Niestety, jak dotąd za jedyną udaną książkę Wiśniewskiego-Snerga mam wciąż jego gęsty od absurdu debiut, "Robota", ale ów sukces to ewidentnie fuks, wypadek przy pracy, a nie preludium błyskotliwej kariery.

Albo ostatecznie straciłem do Snerga cierpliwość, albo "Nagi cel" jest jeszcze gorszy od poprzedzającego go "Według łotra". Znów pojawia się tu koncepcja wielowarstwowej rzeczywistości, znów mamy świat jako plan filmowy, tyle że tym razem sytuacja jest jasna: wszystko niemal, co spotyka bohatera, jest nierzeczywiste, istnieje wyłącznie na trójwymiarowym ekranie (to żaden...