Powieść w pełnym znaczeniu tego słowa. Literatura piękna w pełnym znaczeniu tego słowa. I ostrzeżenie... W pełnym znaczeniu tego słowa. Przed czym? Przed podróżą do korzeni i przed tym, co można tam znaleźć. Jeśli nie boicie się tej podróży - polecam.

Powieść w pełnym znaczeniu tego słowa. Literatura piękna w pełnym znaczeniu tego słowa. I ostrzeżenie... W pełnym znaczeniu tego słowa. Przed czym? Przed podróżą do korzeni i przed tym, co można tam znaleźć. Jeśli nie boicie się tej podróży - polecam.

Ta dość wysoka ocena wynika tylko i wyłącznie z chęci docenienia języka i stylu Autorki, bo na pewno nie z reakcji na ciekawą fabułę.
Na początku myślałam, że czytam o jakimś poważnym problemie Autorki, która tak konstruuje postać głównej bohaterki, żeby ten problem jak najdokładniej przedstawić. Niestety w tej książce nie ma żadnego głównego problemu, który jest jej osią. Jest wiele problemów pobocznych, nieistotnych wrzuconych w główny nurt fabuły, z których nic nie wynika, nie zostają rozwiązane, ani dobrze opisane. To jeden wielki misz-masz powodujący zamęt i zamieszanie, a tym samym uczucie zagubienia w treści.
Potem pomyślałam, że bohaterka jest symbolem jakiejś ważkiej sprawy, którą czytelnikowi przybliży poprzez swoje czyny w toku fabuły. Niestety nie. Fabuły tutaj prawie nie ma, a bohaterka jest bezmyślna (mimo że na każdej niemal stronie Autorka z uporem podkreśla jej wysokie stanowisko i błyskotliwą kariera naukową),płytka i przezroczysta. Ciągle popełnia te same błędy, wchodzi w utarte i ślepe schematy, wierzy w niemożliwe z naiwnością małego dziecka. Aż się zaczęłam zastanawiać kto jest bardziej dziecinny Autorka czy bohaterka. Stawiam na remis.
Na końcu myślałam już tylko o tym jakie używki i w jakiej ilości doprowadziły do powstania tego dzieła. Nie od dziś przecież wiadomo,że najwięksi w ten właśnie sposób wspomagani, tworzyli najznakomitsze dzieła. Oszukiwanie czytelnika przez drobiazgowe opisywanie jakiegoś wydarzenia, które się nigdy nie zdarzyło, albo było tylko snem, wytworem wyobraźni bohaterki i powtórzenie tego zabiegu dwukrotnie na 450 stronach opisywanej historii budzi zaskoczenie, wywołuje zaciekawienie, ale powtarzane co 10 stron męczy, nudzi, a na końcu śmieszy. Tutaj niestety mamy do czynienia z tą drugą sytuacją.
Od powieści (a jest to powieść) wymagam dobrego stylu i języka(jedynie te dwie rzeczy się tutaj bronią, jak wcześniej pisałam),wyrazistych bohaterów i wciągającej lektury, a nie pseudofilozoficznych i pseudo-moralnych wynurzeń niedojrzałych (mimo wieku, zdobytej wiedzy i statusu społecznego),nieukształtowanych postaci.
Ja naprawdę wiem co to jest literatura wysoka, realizm magiczny, parabola i hiperbolizacja, co więcej potrafię te atuty w literaturze z każdej półki dostrzec i docenić. Tylko najpierw one muszą wystąpić. Podejrzewam, że Autorka też zna te wszystkie określenia i potrafi je zdefiniować, ale biorąc pod uwagę akurat ten konkretnie omawiany tekst, tylko czysto teoretycznie.
Egzemplarz, który czytałam wyszedł w serii "Mistrzowie Prozy", mimo szczerych chęci nie widzę w tej prozie mistrzostwa. Dla porównania, dość dawno temu czytałam, wydaną w tej samej serii, powieść Davida Grosmana "Bądź mi nożem". Nie potrafię już dziś nawet w bardzo fragmentarycznym, ogólnikowym zakresie przytoczyć fabuły tamtej historii, ale ona ciągle gdzieś we mnie jest w postaci choćby ulotnego wrażenia, które po sobie zostawiła, o tym "mistrzostwie" zapomnę zaraz, wystarczy, że sięgnę po inną książkę.
Polecam tylko jeśli chcecie się nudzić, w przeciwnym razie zdecydowanie odradzam.

Ta dość wysoka ocena wynika tylko i wyłącznie z chęci docenienia języka i stylu Autorki, bo na pewno nie z reakcji na ciekawą fabułę.
Na początku myślałam, że czytam o jakimś poważnym problemie Autorki, która tak konstruuje postać głównej bohaterki, żeby ten problem jak najdokładniej przedstawić. Niestety w tej książce nie ma żadnego głównego problemu, który jest jej osią....

Umęczyłam się. Początek powieści był bardzo intrygujący, ale im dalej, tym nudniej i dziwniej. Nie przeszkadza mi zazwyczaj pogmatwana narracja, ale tutaj momentami miałam problem, żeby odróżnić realne wydarzenia od sennych koszmarów głównej bohaterki. W dodatku odnoszę wrażenie,że autorka na siłę chciała upchać w fabułę wszystkie problemy współczesnego świata, jakie przyszły jej do głowy. W tym galimatiasie zagubił się gdzieś sens powieści. Może zrobię kiedyś drugie podejście do prozy Oates, ale na razie mam dosyć.

Umęczyłam się. Początek powieści był bardzo intrygujący, ale im dalej, tym nudniej i dziwniej. Nie przeszkadza mi zazwyczaj pogmatwana narracja, ale tutaj momentami miałam problem, żeby odróżnić realne wydarzenia od sennych koszmarów głównej bohaterki. W dodatku odnoszę wrażenie,że autorka na siłę chciała upchać w fabułę wszystkie problemy współczesnego świata, jakie...

Umęczyła mnie pani Oates. Tak już mam z jej książkami, że czuję awersję do bohaterek, do kobiet, których historie przedstawia, brakuje mi tym samym satysfakcji z lektury, aczkolwiek z kolejnymi stronami zostaję wciągnięta w szalony wir szerokiej wyobraźni autorki. Mimo braku iskry między nami w mojej pamięci pozostają wszystkie poznane historie. Tu było najgorzej, wielokrotnie odkładałam czytanie, chcąc je porzucić, nie wiedziałam i po skończeniu nadal nie wiem czy niektóre zdarzenia były kolejnym z licznych snów zbłoconej. Bardzo rozjechana w wydarzeniach i czasie treść, jednak większość wątków znajduje swoje dopełnienie, nawet w momentach, w których zaczęłam tego oczekiwać. To niełatwa lektura. Wielokrotnie dziwna, z mocnymi a nawet brutalnymi, drastycznymi uderzeniami. Smutna. Niecodzienna. Sama historia niesamowita, z innego wymiaru. Piorunujący początek, potem długie ciągnące się zniechęcenie, po połowie powrót do czytania i zaciekawienie już do końca (gdyby ktoś miał wątpliwości, oczywiście moje). Nie żałuję i nie zapomnę.

Umęczyła mnie pani Oates. Tak już mam z jej książkami, że czuję awersję do bohaterek, do kobiet, których historie przedstawia, brakuje mi tym samym satysfakcji z lektury, aczkolwiek z kolejnymi stronami zostaję wciągnięta w szalony wir szerokiej wyobraźni autorki. Mimo braku iskry między nami w mojej pamięci pozostają wszystkie poznane historie. Tu było najgorzej,...

Dlaczego taka wysoka ocena?
Ponieważ, pomimo tego, że nie jest to łatwa proza, nie jest to lekka proza i nawet powiedziałabym, że nie jest "fajna" - jest HIPNOTYZUJĄCA już od pierwszych stron.
Polecam - kto się zmierzy i pozna historię Zbłotki?

Dlaczego taka wysoka ocena?
Ponieważ, pomimo tego, że nie jest to łatwa proza, nie jest to lekka proza i nawet powiedziałabym, że nie jest "fajna" - jest HIPNOTYZUJĄCA już od pierwszych stron.
Polecam - kto się zmierzy i pozna historię Zbłotki?

Kto miał przyjemność sięgnąć do prozy Joyce Carol Oates wie, że nie jest to proza łatwa. Ja dotychczas miałam okazję przeczytać jedynie zbeletryzowaną biografię Marylin Monroe pt. "Blondynka", ale to zupełnie inna półka.

"Zbłocona" porusza temat trudnej przeszłości i skrywanych w niej demonów, które potrafią odcisnąć piętno na życiu każdej osoby, bez względu na majątek, zawód czy pozycję społeczną. Bohaterką książki jest Meredith Ruth Neukirchen – pierwsza kobieta na stanowisku rektora elitarnego amerykańskiego uniwersytetu stanowego, która osiągnęła duży sukces i prestiż zawodowy: opublikowała szereg prac naukowych docenianych przez świat naukowy, studenci uwielbiają jej zajęcia, a pracownicy i wykładowcy uczelni odnoszą się do niej z szacunkiem i podziwem. Jednak pod maską tej pozornie silnej i niezależnej kobiety kryje się wiele tajemnic z przeszłości, utrudniających jej zawodowe obowiązki, właściwe relacje z ludźmi czy czerpanie radości z życia. W rzeczywistości Meredith jest pełną poczucia winy kobietą, która wiecznie będzie przepraszać, nawet za swe istnienie. To klasyczny typ wiecznej ofiary; to ona dźwiga na sobie piętno „zbłoconej”, dające o sobie znać w niespodziewanych momentach.

Powodem dramatu bohaterki stała się fanatyczna religijność jej biologicznej matki. Dziewczynka miała zostać złożona w ofierze w miejscu, które miało stać się amerykańską Morią. Miejsce to nie było wzgórzem, nie było na nim też ołtarza ofiarnego, ani stosu; był to błotnisty brzeg rzeki, gdzie dziecko zostało po prostu wrzucone. Uratował ją niedorozwinięty chłopiec, jednak błoto pozostało z dziewczynką przez wiele lat. W swej psychice pozostała na zawsze "zbłoconą".

Główny wątek powieści, czyli wspomnienia z dzieciństwa, nękające bohaterkę, stanowią niejako tło prawdziwego obrazu społeczeństwa amerykańskiego, w którym przyszło żyć i funkcjonować Meredith Ruth Neukirchen. Powszechna zazdrość, hipokryzja, skrywane namiętności i tajemnice rodzinne, ciągła gra oraz krytyka ludzi - to tylko niektóre z licznych przeszkód, jakie musiała pokonać tytułowa „zbłocona”, aby osiągnąć swój wymarzony sukces i zapomnieć o traumatycznej przeszłości. Czytając książkę, zadajemy sobie - zgodnie z intencją autorki - istotne pytanie, czy można, a właściwie - czy potrafimy wymazać z pamięci przeszłość, skoro to właśnie ona miała wpływ na nasze życie, ukształtowała nasz charakter na pierwszym jego etapie?

Styl narracji "Zbłoconej" przypomina niekiedy opis sennego koszmaru, uwypukla i podkreśla wyjątkowość tematu, sprawiając tym samym, że czytelnik przez cały czas ma wrażenie, że za chwilę zdarzy się coś strasznego, nie wie co jest jawą, a co snem. Jest to kawał dobrej, ale niełatwej powieści.

Kto miał przyjemność sięgnąć do prozy Joyce Carol Oates wie, że nie jest to proza łatwa. Ja dotychczas miałam okazję przeczytać jedynie zbeletryzowaną biografię Marylin Monroe pt. "Blondynka", ale to zupełnie inna półka.

"Zbłocona" porusza temat trudnej przeszłości i skrywanych w niej demonów, które potrafią odcisnąć piętno na życiu każdej osoby, bez względu na majątek,...

Książka momentami nużąca, nudna. Zakończenie zdecydowanie lepsze, ciekawsze od reszty.

Książka momentami nużąca, nudna. Zakończenie zdecydowanie lepsze, ciekawsze od reszty.

Cenię pisarstwo Pani Oates, ale tym razem opisana historia nie ujęła mnie zupełnie. Za duży chaos i zbyt wiele niedomówień. Czytanie szło mi opornie i gubiłam się w tym, co prawdziwe, a co jest senną marą głównej postaci. We wcześniejszych opiniach przeczytałam, że ktoś miał wrażenie, że opowieść ciągnięta była bez pomysłu i na siłę; muszę przyznać, że też miałam trochę takie odczucie. Ale nie obrażam się na Autorkę i pewnie wkrótce sięgnę po kolejną jej książkę:)

Cenię pisarstwo Pani Oates, ale tym razem opisana historia nie ujęła mnie zupełnie. Za duży chaos i zbyt wiele niedomówień. Czytanie szło mi opornie i gubiłam się w tym, co prawdziwe, a co jest senną marą głównej postaci. We wcześniejszych opiniach przeczytałam, że ktoś miał wrażenie, że opowieść ciągnięta była bez pomysłu i na siłę; muszę przyznać, że też miałam trochę...

Książkę przeczytałam gdzieś w listopadzie 2015r. ale jak widać pisanie recenzji idzie mi opornie :-)

Książka to dwa plany - dzień dzisiejszy a w tle retrospekcja ... Sam tytuł to przydomek głównej bohaterki, przydomek jaki zyskała ponieważ "wyłowiono" ją z bagna, w którym chciała Ją utopić jej własna matka. Traumatyczne wydarzenie dla małej dziewczynki, które odcisnęło na niej Ogromne piętno, z którym przyszło jej się zmierzyć już jako dorosłej kobiecie. Kobiecie, która zyskała uznanie w świecie nauki - stając się rektorem jednej z najlepszych uczelni w USA.

Książka nie należy do lekkich i przyjemnych, ale czy Oates pisze takowe ? Nie. Trzeba je przeczytać a potem przetrawić, ale warto.

Książkę przeczytałam gdzieś w listopadzie 2015r. ale jak widać pisanie recenzji idzie mi opornie :-)

Książka to dwa plany - dzień dzisiejszy a w tle retrospekcja ... Sam tytuł to przydomek głównej bohaterki, przydomek jaki zyskała ponieważ "wyłowiono" ją z bagna, w którym chciała Ją utopić jej własna matka. Traumatyczne wydarzenie dla małej dziewczynki, które odcisnęło na...

Jak zawsze świetna proza Pani Oates.

Jak zawsze świetna proza Pani Oates.