Jest to wykład literatury polskiej XX wieku, adresowany do licznej grupy odbiorców: poczynając od bardziej zaawansowanych uczniów liceów, przez studentów kierunków, po czytelników mniej profesjonalnych, pragnących po prostu w uporządkowany, choć wymagający sposób zapoznać się z twórczością wybitnych polskich pisarzy, których dzieła uznawane są powszechnie za niełatwe. Jego zasadnicza innowacyjność polega na odejściu od tradycyjnego ujęcia, zorientowanego na przegląd szkół, prądów, kierunków i skupieniu się na największych polskich pisarzach, bez których trudno literaturę polską sobie wyobrazić i którzy-w mniemaniu autora-współtworzą najważniejszą przemianę w najnowszych jej dziejach. Jest to więc książka o najistotniejszych i najbardziej frapujących projektach literackich ubiegłego wieku, bez których trudno zrozumieć także obecny kształt polskiej literatury. Jest to podwójna interpretacja: interpretacja historii polskiej literatury i interpretacja trzech wielkich dzieł: Leśmiana, Schulza, Witkacego.

Książka niniejsza chce pokazać, że świat zdarzeń codziennych, świat polityki i historii oraz świat mediów nie są jedynymi światami, w których żyją wielcy pisarze. Z tego powodu głównymi bohaterami tego wykładu są wielcy polscy pisarze metafizyczni-Leśmian, Schulz, Witkacy-których dzieła pokazują nam nieoczekiwane oblicze rzeczywistości, różniące się od spojrzeń zdeterminowanych politycznie, czy społecznie.