Chciałbym jakoś oryginalnie zacząć tą recenzję, ale wiem że i tak nic z tego. Może zacznijmy od tego... nigdy nie czytam młodzieżówek... no może z dwie się zdarzyły kiedyś. Salla Simuka to taki mój swoisty powrót do lekkich, mało zobowiązujących książek, nawet bym nie kupił pierwszego tytułu z jej serii, gdyby nie okazjonalna cena. Można powiedzieć jedno... od teraz nic nie jest takie samo.

Biorąc po raz pierwszy „Białe jak śnieg” nie miałem wielkich nadziei względem tego tytułu, jedynie oh coś lekkiego, bo akurat mam za dużo na głowie w ostatnim czasie. Tak bardzo się nie pomyliłem mówiąc, o tym że jest lekka, lecz historia kompletnie mnie zaskoczyła. Młoda dziewczyna, sprawa kryminalna, zagrożenie życia, typowa młodzieżówka, a może i nie? No właśnie nie do końca typowa, ponieważ jej historia naprawdę potrafi wciągnąć i być dość poważna, nawet dla dorosłego czytelnika. Szybko zostajemy rzuceni w wir akcji i intryg w lokacji pełnej skandynawskiego klimatu. Tampere to średniej wielkości miasto w Finlandii, gdzie nasza bohaterka osiedliła się na czas swojego liceum. Tam niezbyt rzuca się w oczy innym, potrafi unikać kontaktu i żyć sama dla siebie. Niestety w mgnieniu oka zostaje wciągnięta w coraz to gorzej poplątaną sprawę, w której biorą udział między innymi rosyjska mafia, policja i... Biały Niedźwiedź.

Lumikki sprawdza się idealnie jako główna bohaterka książki młodzieżowej. To co mnie zachwyca to brak lub naprawdę dosłowna redukcja wszelkich dziwnych słodkości, miłostek i dziecinnych problemów. Nasza Finka to silna i samodzielna młoda kobieta, która wie dokąd kroczy, jest jako tako pewna siebie i swoich umiejętności. Charyzmatyczna? Może to za duże słowo, ale poznając jej historię naprawdę rozmyślamy o tym co niekiedy młodzież musi przeżyć, by móc wyrosnąć na porządnego dorosłego człowieka z jasnymi celami. Resztę bohaterów można nazwać stereotypowymi, chociaż pamiętam jeden wyjątek w postaci Elisy, która okazała się dynamiczną bohaterką, a zarazem jej przemiana była bardzo ciekawym rozwiązaniem.

„Czerwone jak krew” to na pewno jedna z lepszych „lżejszych” książek jakie czytałem w życiu i godnie mogę polecić ją każdemu.

Chciałbym jakoś oryginalnie zacząć tą recenzję, ale wiem że i tak nic z tego. Może zacznijmy od tego... nigdy nie czytam młodzieżówek... no może z dwie się zdarzyły kiedyś. Salla Simuka to taki mój swoisty powrót do lekkich, mało zobowiązujących książek, nawet bym nie kupił pierwszego tytułu z jej serii, gdyby nie okazjonalna cena. Można powiedzieć jedno... od teraz nic nie...