MOŻLIWE SPOJLERY.

Zaraz po przeczytaniu "Szklanego Tronu" wzięłam się za "Koronę w mroku".
Muszę od razu zaznaczyć, że mimo iż pierwszą część czytałam naprawdę długo to nie mogłam doczekać się aż zacznę kolejną.
Byłam naprawdę podekscytowana, no ale cóż...długo to nie trwało. Chyba w połowie 3 rozdziału, zadawałam sobie cały czas pytanie:
Jakim cudem autorka w tak krótkim czasie zniechęciła mnie do niemal wszystkich bohaterów?
Okropnie się męczyłam czytając i nie mogłam się powstrzymywać przed złośliwymi uwagami, ale postanowiłam, że chcę dokończyć tę książkę, a także całą serię, więc czytałam dalej. Teraz nie żałuję, ale na początku, tak jak już wspomniałam była to prawdziwa męczarnia.
Dopiero w połowie akcja zaczęła nabierać tempa i wtedy zaczęło się dziać coś konkretnego!


Celaena jest już Królewską Obrończynią, a co za tym idzie musi wykonywać polecenia króla, czyli zabijać tych którzy mogą mu w jakiś sposób zagrażać. Jak się jednak dowiadujemy dziewczyna nie zabija swoich ofiar, lecz pozwala im uciekać, pozorując tylko ich śmierć. Szlachetny gest z jej strony, mimo to zastanawiałam się: Dlaczego? Skoro jest taka dobra w tym co robi i nigdy
jej nie przeszkadzało zabijanie to dlaczego teraz?
Co jeszcze mnie irytowało to to, że uważała się za taką odważną kobietę, a tak naprawdę była uległa.
Czasami była niesamowicie samolubna, myślała, że tylko ona w życiu cierpiała i tylko ona ma problemy.
Interesowała się tylko własnym dobrem i szczęściem, wspominała, że na wszystko zasłużyła.
Nie mogłam się czasami nadziwić jej krótkowzroczności.
Ona zasłużyła na wszystko, ale innym niewolnikom, którzy również wiele wycierpieli jakoś nie spieszyła z pomocą.
Przez pół książki zachowywała się jak rozkapryszone dziecko i zajmowała miłostkami.


"Jesteś tchórzem. Tylko i wyłącznie tchórzem."

Podobały mi się sceny, w których księżniczka Nehemia uświadamiała jej jaka jest skupiona na sobie - myślałam, że w końcu coś do niej dotrze. Ale co finalnie jej o tym uświadomiło? Dokładnie. Księżniczka musiała się poświęcić żeby Celaena w końcu otworzyła oczy i skupiła się na rzeczach ważnych. Akurat wtedy jak zaczęłam lubić i podziwiać Nehemię. W tym momencie przynajmniej zaczęła się akcja.

Wątek miłosny w tej części doprowadzał mnie do szewskiej pasji. Nie podobał mi się, nie widziałam tego. Może dlatego, że wolałam Celaenę i Chaola jako przyjaciół? Lubiłam ich przekomarzanie się, ale bardziej byli dla mnie jak rodzeństwo.

Co mnie bolało najbardziej to fakt, że po wszystkim przez co przeszła z Dorianem, tak łatwo o nim zapomniała.
Na początku Dorian zadawał sobie pytanie czy kiedykolwiek coś dla niej znaczył, czuł się wykorzystany.
I JA RAZEM Z NIM!
W pierwszej części byli przyjaciółmi, już nawet nie wspomnę o tym,że łączyło ich romantyczne uczucie, bo gdyby tylko tyle, to jeszcze bym to przebolała, ale oni byli PRZYJACIÓŁMI. A w tej części? Celaena zachowuje się jakby nic ich nie łączyło. Nie interesowała się nim, nie zwracała uwagi na jego zachowanie, nie dbała o niego jak powinien prawdziwy przyjaciel. Nie chodzi o to, że złamała mu serce, ale o to że odwróciła się od niego, odcięła całkowicie.
W pewnym momencie ważny był dla niej tylko Chaol i tylko on pochłaniał jej uwagę.
Chaol. Drugi przyjaciel Doriana, który też nieszczególnie zachowywał się jakby nim był.
Nie było ich tam, gdy Dorian dowiedział się, że posiada moc. Nie miał do kogo się z tym zwrócić.
Ale też przez to, że mógł polegać w tej sytuacji tylko na sobie, moim zdaniem wydoroślał.
I to dzięki niemu miałam większą motywację, żeby czytać dalej. Ciekawiło mnie co zrobi z tą mocą! DALEJ DORIAN! POKAŻ IM!

Na szczęście w połowie książki, wszystko zaczęło układać się bardziej po mojej myśli.
To jak Celaena rzuciła się na Chaola, ta scena... to wszystko co się tam działo, to co zrobił Dorian. W końcu zaczęło się coś dziać!


"Zeszłej nocy uświadomiła sobie, że ktoś jednak jej pozostał. Nadal miała jednego przyjaciela i była gotowa zrobić wszystko, aby uchronić go przed krzywdą."

Celaena zaczęła znowu rozmawiać z Dorianem, spędzać z nim więcej czasu.
Nie wiem jak wy, ale ja widzę w nich najlepszych przyjaciół, i mimo, że Celaena zraniła go wiele razy, za co straciła w moich oczach, to i tak mam nadzieję, że w następnych częściach zobaczymy więcej ich przyjaźni.
Chciałabym żeby byli ze sobą szczerzy, żeby nie odcinali się nawzajem, żeby byli dla siebie wsparciem.
Pokazali trochę tego w końcówce książki, ale ja chcę więcej, więcej, więcej!

"Jej ciało było pokryte plątaniną blizn, które widział na własne oczy, ale nowe rany najprawdopodobniej sięgały
znacznie głębiej. Musiała przecież znosić ból po stracie księżniczki oraz inne, ale zapewne równie dokuczliwe cierpienie związane z rozstaniem z Chaolem.
Wredna część jego osoby cieszyła się z tego, że się rozstali. Nienawidził się za to."

Ohh Dorian, wiem co czujesz!

Co do moich oczekiwań do tej książki to
-Nie zobaczyliśmy Noxa, ale za to pojawił się Grób.
-Dowiedzieliśmy się więcej o Celaenie, co tak przy okazji jest super dziwne, no bo..brak mi chwilowo na ten temat słów.
-Pojawiły się nowe postaci, m.in. Archer Finn, który na początku był interesujący, ale później tylko irytujący.

Moje oczekiwania co do trzeciej części?
- Chcę żebyśmy poznali tę zakapturzoną postać, wspólnika Archera, który mu się sprzeciwił. Nie wiem dlaczego, ale zaintrygował mnie ten człowiek.
- Chcę widzieć jak Dorian rozwija swoją moc i niech skopie jakieś tyłki! Może tym typkom z rady? Tak tylko mówię...
- Więcej przyjaźni Celaena&Dorian
- Celaena jako Fae? Ciekawe..

Koniec końców, daję tej pozycji 6 gwiazdek, ponieważ po pokonianiu nudnego początku, książka była ciekawa.
W sumie to już nie mogę się doczekać, aż zacznę czytać kolejną część.



"Dziękuję ci za wszystko, co dla mnie zrobiłeś, Dorianie- mówiła cicho, a jej głos był napięty.- Dziękuję ci za to, że okazałeś się moim przyjacielem. Że nie byłeś taki jak inni. (...)
Wrócę - powiedziała cicho. - Wrócę dla ciebie.

MOŻLIWE SPOJLERY.

Zaraz po przeczytaniu "Szklanego Tronu" wzięłam się za "Koronę w mroku".
Muszę od razu zaznaczyć, że mimo iż pierwszą część czytałam naprawdę długo to nie mogłam doczekać się aż zacznę kolejną.
Byłam naprawdę podekscytowana, no ale cóż...długo to nie trwało. Chyba w połowie 3 rozdziału, zadawałam sobie cały czas pytanie:
Jakim cudem autorka w tak krótkim...