Świetna książka, trzyma w napięciu do samego końca.

Świetna książka, trzyma w napięciu do samego końca.

Zaskoczyła mnie, świetna na zabicie czasu.

Zaskoczyła mnie, świetna na zabicie czasu.

Całkiem ciekawa lektura. Zjawiska paranormalne mają swój urok. Sposób narracji nasunał mi nieco podobieństwo do niektórych pozycji D. Koontza - a tego autora wprost wielbię 🙂 A "Śpiączkę" polecam.

Całkiem ciekawa lektura. Zjawiska paranormalne mają swój urok. Sposób narracji nasunał mi nieco podobieństwo do niektórych pozycji D. Koontza - a tego autora wprost wielbię 🙂 A "Śpiączkę" polecam.

Początek nawet ciekawy, ale im bliżej końca, tym gorzej.

Początek nawet ciekawy, ale im bliżej końca, tym gorzej.

Jedna z bardziej wciągających lektur w życiu, prowadzenie akcji naprawdę ciekawe jak dla mnie jego najlepsza książka.

Jedna z bardziej wciągających lektur w życiu, prowadzenie akcji naprawdę ciekawe jak dla mnie jego najlepsza książka.

Ciekawa historia, przedstawiona w typowy dla Mastertona sposób. Nieoczywiste zakończenie. Dla fanów będzie to na pewno udana lektura.

Ciekawa historia, przedstawiona w typowy dla Mastertona sposób. Nieoczywiste zakończenie. Dla fanów będzie to na pewno udana lektura.

Autor mógł sobie darować niepotrzebne sceny seksu i historię o zamarzniętej spermie

Autor mógł sobie darować niepotrzebne sceny seksu i historię o zamarzniętej spermie

Wśród współczesnych pisarzy horrorów nieustannie przewija się kilka nazwisk, które są mniej lub bardziej rozpoznawalne. Oprócz niekwestionowanego mistrza grozy, jakim jest Stephen King, niewątpliwie sławę w grozowym światku zdobył również Graham Masterton. Nigdy nie miałam okazji sięgnąć po jakąkolwiek jego książkę, więc wypadało to wreszcie zmienić. Lektura powieści „Śpiączka” nie stanowiła jednak zachwycającego przeżycia.

Micheal i Tasha w trakcie podróży mijają górę Shasta, na którą wedle legend zstąpił jeden z indiańskich bogów. Eskapada zmienia się jednak w koszmar, gdy jadący za nimi samochód celowo powoduje wypadek. Narzeczeni ponoszą poważne rany. Jakiś czas później mężczyzna budzi się w klinice Trinity-Shasta z ciężkim przypadkiem amnezji. Rekonwalescencja nie należy do łatwych ani przyjemnych. Szczególnie, gdy pracownicy szpitala, a także mieszkańcy Trinity twierdzą, że nazywa się Gregory Merrick. Stopniowo implementowane mu wspomnienia zdają się nie należeć do niego, lecz nie jest w stanie przypomnieć sobie tych prawdziwych. Po jakimś czasie zamieszkuje z Isobel, która z miejsca się w nim zakochuje. Robi się jednak coraz dziwniej, gdy zaczyna być podglądany przez ludzi, którzy nie pozostawiają śladów na śniegu. Z kolei zadurzona w nim kobieta jest niespotykanie zimna…

Koncept naprawdę intrygował – jednak rozwleczono go na 300 stron w niewyobrażalnie nużący sposób. W kółko dzieje się to samo, schematy się powtarzają. Upojna noc, ludzie za oknem, brak śladów na śniegu, Michael szuka wskazówek, upojna noc… i tak dalej, i tak dalej. Za którymś razem człowiek już po prostu chce, by to wszystko się skończyło jak najszybciej. Dołożyć do tego jeszcze to, jak liczne są tu sceny „erotyczne”, które w zasadzie ani nic nie wnoszą, ani nie są szczególnie udane. Trinity z początku intryguje, jednak sposób w jaki odkrywane są tajemnice tego miejsca, a także to, jakie w zasadzie są, przywodzi na myśl wyłącznie rozczarowanie. Nic nie szokuje, nic nie straszy, nic nie mrozi krwi w żyłach, choć w miasteczku jest wręcz lodowato. Rozwiązanie fabuły i zakończenie wydaje się z kolei strasznie naiwne, by nie powiedzieć: źle przemyślane.

Styl autora był nawet sympatyczny, choć lanie wody jest tu wręcz niemiłosierne – gdyby się postarać, to tę samą historię dałoby się zamknąć w połowie aktualnej objętości. Dialogi są całkiem przyjemne, nawet jeśli kolejne sesje terapeutyczne Michaela po prostu męczą. Wspomniane sceny erotyczne są po prostu… żenujące? Nie ma w nich ani emocji, ani szczególnej finezji, przez co czyta się je bardzo niekomfortowo. Inne opisy mają się już lepiej, jednak żaden mnie nie porwał na tyle, by zapadł mi jakoś szczególnie w pamięć. Całość czyta się dość szybko – co stanowi niewątpliwą zaletę, nie ma tu toporności, którą można niekiedy znaleźć we współczesnych horrorach. Skrytykuję jeszcze delikatnie decyzję Wydawnictwa Albatros: opis okładkowy jest zbyt rozbudowany, przez co zahacza miejscami o dość ważne z perspektywy fabuły spojlery. Jeśli więc kogoś mimo wszystko zaintryguje ta pozycja – nie czytajcie opisu, by mieć choć odrobinę więcej zabawy podczas lektury.

Bardzo nie lubię trafiać na kiepskie pozycje, gdy sięgam po raz pierwszy po jakiegoś autora. W tym przypadku jednak realizacja dość udanego pomysłu zupełnie nie przypadła mi do gustu. Szkoda, że tak się stało, może następnym razem trafię lepiej. Na chwilę obecną „Śpiączka” zyskuje u mnie raptem 5/10.

Wśród współczesnych pisarzy horrorów nieustannie przewija się kilka nazwisk, które są mniej lub bardziej rozpoznawalne. Oprócz niekwestionowanego mistrza grozy, jakim jest Stephen King, niewątpliwie sławę w grozowym światku zdobył również Graham Masterton. Nigdy nie miałam okazji sięgnąć po jakąkolwiek jego książkę, więc wypadało to wreszcie zmienić. Lektura powieści...

Moje pierwsze spotkanie z autorem, liczyłam na wielkie wow, a tu klops. Czyta się samo, pomysł ciekawy, ale .. mam niedosyt silnych wrażeń..

Moje pierwsze spotkanie z autorem, liczyłam na wielkie wow, a tu klops. Czyta się samo, pomysł ciekawy, ale .. mam niedosyt silnych wrażeń..

Kolejna genialna książka mistrza Mastertona, od której nie mogłam się oderwać.

Kolejna genialna książka mistrza Mastertona, od której nie mogłam się oderwać.