"Życie jest tylko grą pozorów, ma pierwsze, drugie, trzecie, czwarte dno... Ma nałożone na siebie kolejne maski. Można ściągać po kolei, ale i tak nigdy nie ma się pewności, czy ta przed chwilą zdjęta, nareszcie ukazała oczekiwaną prawdę, czy tylko następne pozory."
Jolanta Kossowska - Deja vu

Cały obraz świata, jaki mamy przed sobą, to co jest dookoła nas jest jednym, wielkim pozorem. Trzeba umiejętnie czytać ludzi i świat, wnikliwie obserwować każdy szczegól z naszej rzeczywistości, by choć w niewielkim stopniu dostrzec w niej ukrytą prawdę. Lecz dotarcie do całej prawdy, to coś nierealnego.
Ludzie, o których mamy mniej lub bardziej określone zdanie, nie są tak naprawdę tymi, za których ich uważamy. Każdy z nas, odgrywa siebie samego na całe mnóstwo różnych sposobów. Dla każdej grupy ludzi, której jesteśmy uczestnikami mamy przygotowane konkretne wcielenie. Inni jesteśmy dla rodziców, dziadków. Zupełnie inaczej układamy relację z rodzeństwem, przyjaciółmi, znajomymi bądź epizodycznymi postaciami, które nagle i nieoczekiwania pojawiają się w naszym życiu na mały momencik.
We własnej głowie, w postrzeganiu samego siebie mamy ogromną szafę, pełną rozmaitej garderoby. Każde ubranie z osobna daje nam inną maskę, przeobraża nas w kogoś, kogo potrzebujemy na daną chwilę.
Zatem niemożliwością jest sposród takich kombinacji, takiego labiryntu osobowości odnaleźć właściwą drogę do prawdy o człowieku, tego kim jest naprawdę, kiedy już nikt na niego nie patrzy. Więc próba rozszyfrowania każdego z osobna graniczy z cudem. Nawet bliscy nie wiedzą on nas wszystkiego. Są w jakimś stopniu nas świadomi, ale nie o wszystkim mają pojęcie.
A im więcej tych kombinacji, wcieleń, kolejnych osobowościowych warstw, tym pozory, które nas otaczają kumulują coraz bardziej. Dlatego, jakby na to nie patrzeć, rzeczywistość każdego z nas jest jedną, wielką mistyfikacją...
Aż strach pomyśleć, gdy tak człowiek się zastanowi... Skoro pomiędzy naszymi małymi społecznościami jest tak wiele udawania, zakłamania, obłudy i bujdy na resorach, to jaką fikcją muszą serwować dla całego świata, ci którzy trzymają w rękach najwyższą władzę. Tam to jest dopiero teatrzyk z prawdziwego zdarzenie, bajeczki dla dzieci wciskane społeczeństwu, tanią i prostą, lecz skuteczną drogą manipulacją.To prawdziwy burdel na kółkach, cyrk pełen osobliwości...

"Dostrzec niewidzialne, przejrzeć na wylot pozory..."
Guillaume Musso - "Ponieważ cię kocham"


***************************

Życie nie jest usłane różami, a szczęście nie trwa wiecznie... Może to i banały, ale przynajmniej prawdziwe...

...smutek, tęsknota, samotność, odrzucenie, zdrada, chciwość, pycha, zazdrość, nienawiść, zło, obłuda, wytrwałość, kamienna determinacja, odwaga, tchórzostwo, bestialstwo, okrucieństwo, podłość, strach, przerażenie, cierpienie, wewnętrzna udręka, miłość, namiętność, obsesja!!!
Kumulację właśnie takich uczuć, i emocji wrzucił w treść tej książki Cabre, czyniąc z niej wielowątkową, pełną rozmaitości powieść o życiu, o tym co ważne, a co nie. Takie książki jak ta pobudzają do życia ludzką świadomość, a jej treść to prawdziwy tlen dla naszych myśli. Wypełniają je mnóstwem wartości, rozszerzając horyzonty, zmieniając punkt widzenia, to jak patrzy się na świat
Dość spora część tej książki poświęca się sprawom wiary człowieka, która wcale nie jest czymś dziecinnie prostym. Wymaga ciągłej pracy, uwagi i bez przerwy jest narażona na szereg niebezpieczeństw... Jak dotąd nie przeczytałem tylko słynnego "Wyznaję", ale za to w poprzednich wierze poświęca bardzo dużo uwagi. To pokazuje, że jest dla niego ważn

"Jasne, że łatwiej żyć, jeśli się wierzy. Wierzy w cokolwiek, chociażby w jakąś ideę polityczną. Ona tylko uczyła w szkole i robiła zdjęcia; wierzyła jedynie w to, co można utrwalić na zdjęciu, czy to będzie materia, wspomnienie, czy uczucie. Do tego praktycznie ograniczała się jej wiara. Może jeszcze wierzyła w coś tak abstrakcyjnego jak wykształcenie."
Str 516- 517

Autor nie po raz pierwszy mierzy się z historią swojego kraju. Wszystko sprowadza się do mrocznego okresu za czasów dyktatury Franco, która poróżniła w swoim czasie całą Hiszpanię...Czuć wszystkie te emocje, które nim targają, rozsadzając go od wewnątrz. To pokazuje jak jednocześnie bliskie i trudne były to czasy, nie tylko dla niego, ale i dla Hiszpanów, którzy byli przeciwni dyktaturze Franco.Jaume Cabre urodził się dokładnie w tym samym roku, kiedy to skończyły się rządy Franco, więc nie doświadczył na własnej skórze, tego czym Franco raczył swoich rodaków. Jednak wychowywał się wówczas wtedy, kiedy ten ustrój Hiszpaniu musiał się pozbierać do kupy i stać się bardziej jednolity, określony.

Bawi się swoimi wątkami jak mu się tylko podoba. Robi z nimi co chce..., miesza, plącze, przerzucając je na wszelkie możliwe kierunki. U większości pisarzy takie traktowanie własnych wątków, doprowadza ich treść do kompletnego bałaganu. Natomiast u Cabre wszystko ma swój swoisty porządek. Przejścia pomiędzy wątkami przechodzą tak płynnie, tak naturalnie. Możliwe jest by się w nich zagubić, bo wątków jest całe mnóstwo i nie dość, że są pomieszane na wszelkie możliwe sposoby, to jeszcze do tego skaczą w czasie jak zwariowane.

Zawsze na okrągłe setki staram się wybierać książki wyjątkowe, wobec których mam wielkie oczekiwania i nadzieje na przeżycie niezwykłej literackiej opowieści. Tym razem postawiłem na "Głosy Pamano" i powiem szczerze, że zasługuje na to wyróżnienie, jak najbardziej, ale w jakiejś wielkiej euforii po jej przeczytaniu nie byłem. Trochę za dużo było w niej polityki, za którą osobiście nie przepadam, ale to oczywiście nie obniża jej wartości. Tym bardziej, że te polityczne kulisy dyktatury Franco i ogóla sytuacja wewnętrzna w Hiszpanii została przez Cabre podana w naprawdę ciekawy sposób i gdybym bardziej interesował się polityką, bo byłbym zachwycony.
Poza polityką, w treści była wystarczająco ilość wątków, które mi to wszystko wynagrodziły...

W tej książce najbardziej ujęło mnie chyba to, w jak doskonały sposób Cabre pokazał obraz człowieka, którego ciążące na nim winy, sprowokowały do podjęcia śmiertelnego ryzyka...By choć trochę zagłuszyć swe wrzeszczące sumienie. Jeśli własne serce oskarża nas, wówczas dopóki nie odkupimy choć części swoich win, ten rozdzierający krzyk, stanie się naszym niewidzialnym cieniem na zawsze...

"...bo trudno jest zabijać, kiedy palce masz związane sumieniem."
JAUME CABRE - GŁOSY PAMANO

"Życie jest tylko grą pozorów, ma pierwsze, drugie, trzecie, czwarte dno... Ma nałożone na siebie kolejne maski. Można ściągać po kolei, ale i tak nigdy nie ma się pewności, czy ta przed chwilą zdjęta, nareszcie ukazała oczekiwaną prawdę, czy tylko następne pozory."
Jolanta Kossowska - Deja vu

Cały obraz świata, jaki mamy przed sobą, to co jest dookoła nas jest jednym,...