Duch Orientu

Każdy z nas drodzy współczytelnicy znajduje na swej drodze powieści, które tak świetnie wpasowują się w gust czytelniczy, że aż trudno podać racjonalne argumenty, dlaczego dana pozycja jest aż tak zachwycająca. Tak jak podróże kształcą tak samo powieści rozwijają naszą percepcję postrzegania świata. Zwłaszcza spojrzenie na inną kulturę, na jej odmienność oraz sposób życia ludzi z jej kręgu pozwala nam nie co inaczej spojrzeć na to co sami posiadamy oraz to jak postrzegamy. Szeroko rozumiany Orient, kultura Dalekiego Wschodu, jest jakże interesująca oraz fascynująca z jej zasadami, stylem życia, kulturą w przestrzeni oraz tą osobistą. Czy ktoś spoza kręgu tejże kultury może oddać najlepszą jej esencję zrozumiałą dla innych? Czy ktoś po prostu może oddać ducha Orientu? Niewątpliwie takich pozycji jest niewiele, aczkolwiek „Po słowiczej podłodze” można śmiało umieścić wśród tak znamienitego grona.

W momencie gdy autor zgłębia dosadnie dany wątek, gdy oddaje całego siebie dla powieści, po prostu zauroczenie graniczące wręcz z miłością do danej tematyki odciska swe piętno na kartach powieści. Własne zauroczenie, które oddała autorka w duchu powieści, dosięga nas czytelników. Świat nakreślony przez Lian Hearn z jednej strony jest brutalny, a z drugiej piękny i ulotny. Dodatkowo wszystko jest przyprawione szczyptą subtelnej magii. Prosty styl oraz nieśpieszna narracja powodują, że opowieść toczy się spokojnie, lecz tak jak wezbrana woda potrafi wylać, tak samo na kartach powieści może nas ponieść powódź wyobraźni. Naprawdę czuć, że książka powstała ze szczerej fascynacji Krajem Kwitnącej Wiśni - jego historią, tradycją i sztuką. Jednym słowem pierwszy tom cyklu zachęca, abyśmy wysłuchali opowieści rodu Otori.

Troszkę o fabule. W Trzech Krainach trwa wojna rodów. Z masakry w górskiej wiosce uchodzi z życiem tylko szesnastoletni Takeo. Jego wybawcą okazuje się możny Pan Otori, który uznaje go za członka swego rodu. Koniec dotychczasowego życia staje się dla Takeo początkiem wielkiej, długoletniej podróży, pełnej niezwykłych zdarzeń. Młody człowiek uczy się walczyć wykorzystując swoje nadprzyrodzone zdolności, znajduje miłość oraz próbuje znaleźć ścieżkę swego losu.

Lian Hearn to pseudonim artystyczny angielskiej pisarki. Lata studiowania kultury, historii i sztuki zaowocowały niecodzienną magiczną opowieścią. Warto wspomnieć, że Hearn jest nawiązaniem do japońskiego słowa oznaczającego czaplę - godło klanu Otori. Mimo, że fabuła cyklu toczy się w wymyślonej krainie, lecz czerpie garściami z tradycji, kultury i zwyczajów Japonii z okresu feudalizmu, momentami sprawia, że aż trudno nam uwierzyć, że jest to jedynie wymyślona historia. Autorka bardzo skrupulatnie zadbała o szczegóły – stroje, rytuały, wystrój domostw czy życie codzienne. Należy zaznaczyć, że opisy nie są nużące, nie przytłaczają czytelnika, lecz sprawnie wplecione w fabułę nadają niesamowitej realności powieści, która zdaje się wysączać z kart, otwierając tajemniczą furtkę przeszłości. Doszukiwanie się w powieści nawiązań do realnego świata, chociażby dostrzeżenie w tzw. „Ukrytych” współczesnych chrześcijan jest jedną z cech przybliżających powieść do definicji realizmu.

Tytuł pierwszego tomu swoją nazwą nawiązuje do specjalnej podłogi - wygładzone, lśniące cedrowe deski układa się w taki sposób, by nawet przy najmniejszym nacisku wydawały z siebie dźwięk - przypominający śpiew japońskiego słowika. Podłoga taka spełniała istotne zadanie - ostrzegała gospodarza przed wizytą nieproszonych gości. Taki opis widniejący na okładce pozwala czytelnikom domyślić się bynajmniej jednego z wątków, a mianowicie dotyczącego zgładzenia danej osoby, tudzież dokonania zamachu. „Po słowiczej podłodze” nie należy do powieści o skomplikowanej strukturze, czytelnik nie jest zasypywany ciągłymi intrygami oraz zwrotami fabuły. Mimo, że akcja podąża nieśpiesznym rytmem do mniej więcej określonego celu to właśnie w prostocie tkwi siła tej powieści. Spokojna fabuła niczym niezmącona rzeka pozwala bardziej poznać książkowy świat, bliżej zżyć się z bohaterami i tym samym zaskoczyć nas odmiennym przebiegiem końcowych wydarzeń. Szczypta magii, mistycyzmu, głównie odnosząca się do nadnaturalnych zdolności niektórych bohaterów jest smakowitym dodatkiem przypominającym nam, że poruszamy się w obrębie mitu, baśni, legendy czy fantasy. Cóż sugerowanie na okładce, że cykl rodu Otori może by zagrożeniem dla naszego „Wiedźmina” chyba był żartem ze strony wydawcy. To tak jak porównać wodę do ognia.

Bohaterzy różnią się od siebie charakterem, umiejętnościami oraz słabościami. Chociaż żyją w tym samym świecie ich role, zadania i możliwości są różne. Mimo, że autorka zastosowała prosty podział na tych złych i dobrych, lecz nie można napisać, że stworzyła niewyróżniające się postaci. Otori Takeo i Kadae – dwójka głównych bohaterów. Ich losy, pozornie różne, splotą się w pewnym momencie, nim jednak będziemy świadkami przecięcia się ich ścieżek, poznamy i zrozumiemy bohaterów. Każda z tych postaci nakreślona jest w niezwykle szczegółowy sposób. Oczywiście nie są to jedyne istotne postacie, jednakże wymienienie wszystkich wraz ze wspomnieniem ich roli w opowieści może zdecydowanie popsuć przyjemność poznawania tej historii.

Doskonale ułożona fabuła ukazuje zasady, jakie panowały w Kraju Kwitnącej Wiśni, jak wyglądała hierarchia społeczna i rola poszczególnych kast. Bardzo szczegółowo ujęto tu pozycje, jakie mogła osiągnąć płeć piękna - choć był to męski świat, to kobiety nie zawsze były bezbronne - niektóre z nich, o odpowiednim pochodzeniu oraz sile woli i walki były w stanie osiągnąć o wiele więcej niż pozycję żony i matki.

„Po słowiczej podłodze” można porównać do polującej czapli. Spokojna i cierpliwa, długo potrafi tkwić w bezruchu, by nagle w jednym momencie zaatakować swą ofiarę. Tak samo jest w przypadku powieści – spokojna, nieśpieszna fabuła z wydawać by się mogło znanym określonym końcowym celem uśpi czujność czytelnika by móc „zaatakować” go ze zdwojoną siłą odmiennym przebiegiem końcowych wydarzeń. A nam czytelnikom pozostanie tylko zadawać pytania, ale jak? a jednak to on/ona? Otwartość zakończenia, niedomknięcie wszystkich wątków są zachętą sięgnięcia po kolejny tom. Na koniec pozostaje pytanie czy akt zemsty jest silniejszy od aktu miłości? Cóż, drodzy współczytelnicy, na te pytanie odpowiedź musicie znaleźć sami.

Podsumowując, pierwszy tom opowieści rodu Otori polecam nie tylko ze względu na walory kulturowe, historyczne i literackie, ale przede wszystkim , że jest to piękna historia o miłości, honorze, posłuszeństwie i pokonywaniu przeszkód. To jedna z tych książek, o których treści im mniej się napisze, tym lepiej, więc drodzy współczytelnicy, sięgnijcie po nią, ale zróbcie to tak aby nie spłoszyć śpiącej czapli …

Duch Orientu

Każdy z nas drodzy współczytelnicy znajduje na swej drodze powieści, które tak świetnie wpasowują się w gust czytelniczy, że aż trudno podać racjonalne argumenty, dlaczego dana pozycja jest aż tak zachwycająca. Tak jak podróże kształcą tak samo powieści rozwijają naszą percepcję postrzegania świata. Zwłaszcza spojrzenie na inną kulturę, na jej odmienność...