Przeszłość miesza się tu z przyszłością, która wielokrotnie okazuje się teraźniejszością.

Mapa Czasu to powieść, która zdecydowanie bawi się z odbiorcą, a robi na kilku płaszczyznach. Między innymi poprzez wielokrotne, bezpośrednie zwroty narratora do czytelnika, ale i także w samej konstrukcji fabularnej. Raz po raz zdaje nam się, że już rozumiemy prawidła tego świata, kiedy autor ponownie zaszczepia w nas zwątpienie. Wreszcie, gdy nabieramy już niemal pewności, "świat" obraca się o 180 stopni i znów wiemy tylko tyle, że nic nie wiemy. Powieść utrzymuje czytelnika w niewiedzy właściwie do ostatnich stron.

Niemniej jednak, i było to już wspomniane w innej opinii, powieść Felixa J. Palmy nie należy do tych, które czyta się lekko. Sama po przeczytaniu pierwszych stu stron odłożyłam powieść na bok i wróciłam dopiero po kilku miesiącach. Ciężko było zmusić się do tej powieści, a jednak, kiedy już człowiek się przemoże i zagłębi w karty powieści, lektura zaczyna wciągać.

Stąd wynika zresztą mój ogromny problem z ocenieniem tej książki. Pod względem czysto warsztatowym, powieść napisana jest bardzo dobrze, a wszystkie jej elementy niezwykle przemyślane. Nic w tej książce nie wydaje się być przypadkowe. Śmiało mogłabym wystawić za to co najmniej dziewiątkę. Przyjemność z lektury nie była jednak tak wysoka. Doceniam kunszt i pomysłowość autora, ale jednak po skończeniu powieści nie odczuwam specjalnej ochoty sięgnięcia po kolejny tom. A szkoda, bo epoka wiktoriańska i fantastyka zdawały mi się połączeniem wprost idealnym. Wielka szkoda.

Przeszłość miesza się tu z przyszłością, która wielokrotnie okazuje się teraźniejszością.

Mapa Czasu to powieść, która zdecydowanie bawi się z odbiorcą, a robi na kilku płaszczyznach. Między innymi poprzez wielokrotne, bezpośrednie zwroty narratora do czytelnika, ale i także w samej konstrukcji fabularnej. Raz po raz zdaje nam się, że już rozumiemy prawidła tego świata,...