Ciekawa książka, choć bohaterki już niekoniecznie. Niestety nie potrafię, pomimo całej swojej empatii, zrozumieć i współczuć tym, które z sobie znanych powodów odbierają innym życie. Pomijam ofiary przemocy domowej, bo tego, to chyba nikt nie byłby w stanie znieść, a doprowadzone do ostateczności kobiety, nie mając żadnej pomocy, wybierają najgorsze z możliwych rozwiązań.
Niesamowite jest to, jak ludzka psychika jest skonstruowana. Na porządku dziennym jest wyparcie i totalne umniejszanie winy, a z drugiej strony wybielanie wręcz roli jako matki, kochającej i dbającej o dzieci. Przed wyrokiem narkomanki, alkoholiczki, uczestniczki codziennych libacji, a po wyroku wzorowe więźniarki i kochające matki.
Czytając końcowe wywiady z osobami zajmującymi się na co dzień osadzonymi można rozjaśnić sobie wiele kwestii budzących wątpliwości. Począwszy od mechanizmu zbrodni popełnianych przez kobiety, zmian w sposobie postrzegania kobiet w ostatnich latach, przyjmowanie męskich wzorców zachowań oraz prawdopodobnych przyczyn popełnienia zbrodni.
Przyjmuję to wszystko z naukowego punktu widzenia, ale moje emocje niestety nie pozwalają się z tym zgodzić, szczególnie jak się czytało o bezsensownym zamordowaniu młodego chłopaka, który był ze znajomymi na ognisku. Torturowany umarł w ogromnym bólu i cierpieniu. Winna tego czynu opowiadała o sobie smutną historię trudnego dzieciństwa, jednocześnie umniejszając swą winę zrzucając ją na innych. To się po prostu nie mieści w głowie, tego nie można w żaden sposób zrozumieć i zaakceptować.
Przytłoczyła mnie ta książka dość mocno. Musiałam ją odkładać co jakiś czas, żeby nie zatruć swojego umysłu zanadto. Czytanie o kolejnych bohaterkach dopuszczających się najgorszych zbrodni to było takie zagęszczenie emocji, że trudno to było udźwignąć. Jednak cieszę się, że po nią sięgnęłam. Jestem bogatsza o sporą wiedzę na temat własnej łatwowierności i poczucia, że świat nie jest zły. Jest, i to bardzo i należy się cieszyć, że jak na razie doświadczyłam tego wyłącznie w teorii. Dlatego polecam ją wszystkim. Chociażby ku przestrodze.

Ciekawa książka, choć bohaterki już niekoniecznie. Niestety nie potrafię, pomimo całej swojej empatii, zrozumieć i współczuć tym, które z sobie znanych powodów odbierają innym życie. Pomijam ofiary przemocy domowej, bo tego, to chyba nikt nie byłby w stanie znieść, a doprowadzone do ostateczności kobiety, nie mając żadnej pomocy, wybierają najgorsze z możliwych rozwiązań.
...