Morderczy mróz, społeczność żyjąca według pierwotnych zasad, gdzie najważniejsze to chronić się przed zimnem, i oni – obcy, bez szacunku do reguł rządzących tym regionem, zwyczajów tych ludzi, a swoje interesy traktujący jako najważniejsze na świecie.

Innuici to niewielka społeczność żyjąca na biegunie i zajmująca się głównie polowaniami. To doskonale znająca się grupa ludzi; to miejsce, w którym wszyscy wszystko o sobie wiedzą; gdzie nikt nie zamyka domów, a zimno jest tak niewyobrażalne, że standardowe metody ochrony przed nim zawodzą. Miejsce, gdzie władzą wykonawczą i ustawodawczą jest rada starszych złożona wyłącznie z mężczyzn i namaszczona przez miasteczko do decydowania w sposób arbitralny co komu wolno a co nie. Miejsce, gdzie ludzie kierują się wartościami humanizmu: przede wszystkim człowiek; gdzie pieniądze nie stanowią o niczym; gdzie przez większą część życia ludzie skazani są na siebie i od siebie zależni. Miejsce, gdzie relacje buduje się chyba najtrudniej na Ziemi, bo nie ma dokąd uciec od toksycznych znajomości, a także nie ma okazji, żeby poznać kogoś nowego. Miejsce trudne pod każdym względem i w każdym aspekcie życia.

Główna bohaterka Edie jest przewodniczką wycieczek. Któregoś dnia jeden z uczestników jej wyprawy ginie w dziwnych, jak na to miejsce, okolicznościach. Edie zostaje obarczona odpowiedzialnością za wypadek i pozbawiona dalszej możliwości pełnienia swojej funkcji. Jednak nie wszystko jest tak oczywiste, jak się wszystkim wydaje. Wypadek to działanie pozorowane, komuś zależy żeby pewna tajemnica nie wyszła na jaw, a wewnątrz społeczności ostatecznie udaje się zachować pozory dla wartości o wiele bardziej prymitywnych niż humanizm.

Fabuła książki pozornie skupiona jest na rozwiązaniu zagadki śmierci turysty, ale tak naprawdę intryga jest zbudowana dużo ciekawiej i jest bardziej skomplikowana. Z oczywistych powodów autorka nieco poszerzyła pole działania i na moment uciekła z bieguna, nieco nabudowując rozwiązanie, ale w ogóle nie miałam poczucia, że odrealniła tę sytuację. Opisy w powieści czyta się tak, że równie dobrze akcja mogłaby dziać się na Marsie – krajobrazy, styl życia bohaterów, ich charaktery, są tak totalnie niewiarygodnie (nie mówię, że nieprawdziwe, ale zupełnie inne od tego, co możemy sobie wyobrażać),że gdyby rzecz działa się na innej planecie, to ja nie byłabym zaskoczona. Mnie zafascynował ten świat, te zwyczaje. Miałam jednak poczucie nieustającego smutku, który towarzyszył bohaterom, ponieważ chyba tylko na Marsie trudniej o dobrą relację, szczęśliwy związek, jakąkolwiek socjalizację. Autorka pokazuje w bardzo obrazowy sposób jak radzą sobie ludzie na końcu świata i nie jest to wizja radosna. Wpadają w alkoholizm, narkotyki, są skazywani na ostracyzm, a ich trudny stan pogłębia się w dwójnasób. W takie błędne koło wpada nasza bohaterka, której wypadek z turystą nie pomaga w radzeniu sobie z depresją. Edie (dzięki śmierci pewnej bliskiej osoby w dalszej części powieści) znajduje w sobie siłę do działania i staje do walki nie tylko z nieprzychylną społecznością innuicką. Autorka w bardzo sprytny sposób opisała swoją bohaterkę, ponieważ czytelnik nie skupia się na współczuciu, ale kibicuje jej. Nie roztrząsamy, czy jej działanie jest słuszne, czy nie, bo wiemy że tylko dzięki niej poznamy prawdę.
Przy okazji w książce nie brakuje humoru i sarkazmu. Wiele dialogów jest dość zabawnych i widać, że dystans do siebie to recepta na radzenie sobie w tym trudnym miejscu.
Oczywiście czegoś jednak brakuje w tej powieści – między innymi psychologii postaci. Dobrze poznajemy właściwie tylko Edie, cała reszta bohaterów jest pokazana dość tendencyjnie i oszczędnie. Inna sprawa, to taka, że jeśli kogoś nie zainteresuje życie Innuitów, to może szybko dojść do wniosku, że jest tego za dużo i że zajmuje to w książce miejsce na sedno fabuły. Ja nie miałam takiego poczucia, ponieważ ja byłam urzeczona tymi opisami, ale rozumiem, że niektórych może to nużyć.
Rzecz jasna jest w niej też kilka scen rodem z Bonda, ale moim zdaniem można to autorce wybaczyć, tym bardziej że to jej debiut. Ja już mam na półce kolejną książkę McGrath i zamierzam się za nią zabrać w najbliższym czasie, bo pozytywnie mnie zaskoczyła i zachęciła do powrotu na biegun (tego książkowego powrotu). Polecam!

Morderczy mróz, społeczność żyjąca według pierwotnych zasad, gdzie najważniejsze to chronić się przed zimnem, i oni – obcy, bez szacunku do reguł rządzących tym regionem, zwyczajów tych ludzi, a swoje interesy traktujący jako najważniejsze na świecie.

Innuici to niewielka społeczność żyjąca na biegunie i zajmująca się głównie polowaniami. To doskonale znająca się grupa...

To właściwie nie jest kryminał, chociaż cała historia jest zbudowana wokół wątku kryminalnego. To jest raczej ciekawa, ale powolna, bardzo powolna opowieść o Arktyce i Innuitach. Przewodnikiem po tym świecie jest kobieta Edie Kiglatuk, pół Inuitka, pół biała- obca dla białych i obca dla Innuitów, ale znająca oba światy. Opowiada o fascynujących zwyczajach, ale i o problemach Innuitów (przede wszystkim alkoholizm) o wspaniałej, ale i niesłychanie groźnej przyrodzie - mróz, śnieg, huraganowy wiatr, o umiejętnościach przetrwania w tych trudnych warunkach, o innuickiej policji, o turystach chcących przeżyć, za opłatą, przygodę życia.

Interesujące , podobało mi się., Autorka zebrała dużo informacji o Arktyce i Innuitach (mam nadzieję, ze prawdziwych) i wplotła je w fabułę, dodała ciekawą, niejednoznaczna postać kobiecą, dużo bardzo dobrych opisów przyrody (czuje się ten wiatr i mróz przy czytaniu) i intrygę kryminalną, ale cała ta historia jest odrobinę za gładko napisana - troszkę się kojarzy z kursami kreatywnego pisania, co w sumie nie jest niczym złym -ale pozbawia opowieść realności.

To właściwie nie jest kryminał, chociaż cała historia jest zbudowana wokół wątku kryminalnego. To jest raczej ciekawa, ale powolna, bardzo powolna opowieść o Arktyce i Innuitach. Przewodnikiem po tym świecie jest kobieta Edie Kiglatuk, pół Inuitka, pół biała- obca dla białych i obca dla Innuitów, ale znająca oba światy. Opowiada o fascynujących zwyczajach, ale i o...

Mnie się podobała:) Lubię takie klimaty. Akcja nie jest porywająca, ale to akurat dla mnie jest zaletą. Barwne postacie i ciekawe, trochę egzotyczne środowisko.

Mnie się podobała:) Lubię takie klimaty. Akcja nie jest porywająca, ale to akurat dla mnie jest zaletą. Barwne postacie i ciekawe, trochę egzotyczne środowisko.

W książce najbardziej podobały mi się opisy przyrody jak i stylu życia tamtejszych mieszkańców. Momentami miewałem wrażenie, że naprawdę jestem wśród tych skał lodowych otoczony płatkami opadającego śniegu.
Uważam, że pomysł na fabułę dosyć ciekawy aczkolwiek miałem wrażenie, że przez pierwsze pół książki fabuła strasznie wolno się ,,rozkręca", zaś w drugiej połowie wydawało mi się, że została opisana ,,na szybko" przez co zanikł mi jakiś balans pomiędzy pierwszą a ostatnią stroną.

W książce najbardziej podobały mi się opisy przyrody jak i stylu życia tamtejszych mieszkańców. Momentami miewałem wrażenie, że naprawdę jestem wśród tych skał lodowych otoczony płatkami opadającego śniegu.
Uważam, że pomysł na fabułę dosyć ciekawy aczkolwiek miałem wrażenie, że przez pierwsze pół książki fabuła strasznie wolno się ,,rozkręca", zaś w drugiej połowie...

Powiem wam prosto z mostu. Nie ogarniam tej książki. Serio. W jednej chwili czytam o pięknych krajobrazach, lodowcu, jeziorach, misiach polarnych, bezwzględnej surowości przyrody – moja wyobraźnia ucieka w głąb urokliwych obszarów arktycznych, a w drugiej o narkomani wśród młodych Inuitów – metamfetaminie, internetowym hazardzie i pijaństwie. Rozumiem, że różne społeczności mają różne problemy, ale to wszystko po prostu nie trzyma się kupy! W drugiej części lektury nie wiadomo skąd pojawia się rosyjski miliarder i jego szwindel. Wszystko to ma oczywiście związek z morderstwem, ale kompletnie nie mogłam się w to wczuć. Sposób przekazu kuleje. Odniosłam wrażenie, że fabuła nie do końca jest przemyślana tak jak pomysł na nią. Zresztą było wiele zbędnych opisów, które niepotrzebnie wydłużały treść.

Postacie są bardzo oziębłe i trochę nijakie. Teoretycznie pasują do rdzennej społeczności Arktyki, do opisu tamtego klimatu, do kultury Inuitów, ale nie przypadli mi do gustu. To wszystko było pozbawione emocji. Postacie są takie sztywne, niewzruszone na nic. W połowie powieści miałam ochotę zamknąć książkę i nie wracać do niej, ale szkoda mi było przeczytanych stron, no i byłam ciekawa, jak zakończy się ta – jak dla mnie marna, historia. Autorka przybliżyła w powieści dość dosadnie życie tubylców. O ile krajobraz mnie oczarował i byłam zafascynowana jego opisami, tak nauka patroszenia fok, żucia sfermentowanego jelita morsów, gotowanie zup z fok, picie foczej krwi itp. mnie obrzydził. I jeszcze jedno… wzmianka na końcu o robieniu piłki do gry w nogę z pęcherza morsa mnie zabiła!

Podsumowując, Białe piekło ma kilka plusów. Jednym z nich jest prosty styl powieści – mnie to uratowało, bo przeczytałam ją względnie szybko, innym jest fascynujący obraz Arktyki, o którym już wspomniałam, a doszukując się kolejnych, wymieniłabym kulturę – możliwość poznania życia Inuitów myślę, że najprędzej ta książka wpadnie w gust kogoś, kto interesuje się tamtymi rejonami, no i ta iskierka ciekawości, która mimo wszystko się pojawia, jak zakończy się intryga, kto okaże się mordercą. No cóż… Ja z pewnością nie przeczytałabym drugi raz tej książki i raczej nie poleciłabym jej innym. Chociaż zawsze powtarzam, że warto jest się przekonać samemu, czy dana powieść wpadnie w nasz gust i wyrobić sobie własne zdanie o niej.

Powiem wam prosto z mostu. Nie ogarniam tej książki. Serio. W jednej chwili czytam o pięknych krajobrazach, lodowcu, jeziorach, misiach polarnych, bezwzględnej surowości przyrody – moja wyobraźnia ucieka w głąb urokliwych obszarów arktycznych, a w drugiej o narkomani wśród młodych Inuitów – metamfetaminie, internetowym hazardzie i pijaństwie. Rozumiem, że różne społeczności...

Arktyka, to miejsce akcji a w rolę detektywa wciela się Edie Kiglatuk, najlepszy przewodnik w tej części świata. Właśnie na jednej z wypraw organizowanej przez Edie, jeden z jej uczestników zostaje śmiertelnie postrzelony. Sprawa wygląda niezmiernie tajemniczo, bo na przestrzeni kilku kilometrów trudno uświadczyć innego człowieka.
Sama kryminalna fabuła nie zachwyca, chociaż i tutaj są chwile grozy, bo jak ścigać przestępcę przy -50 stopniach z wiejącym silnie wiatrem. Ale za to opisy przyrody, krajobrazu są fantastyczne można się zakochać w ich surowości. Lubię takie klimaty.

Arktyka, to miejsce akcji a w rolę detektywa wciela się Edie Kiglatuk, najlepszy przewodnik w tej części świata. Właśnie na jednej z wypraw organizowanej przez Edie, jeden z jej uczestników zostaje śmiertelnie postrzelony. Sprawa wygląda niezmiernie tajemniczo, bo na przestrzeni kilku kilometrów trudno uświadczyć innego człowieka.
Sama kryminalna fabuła nie zachwyca,...

Ciekawy, wciągający kryminał z dobrze poprowadzoną akcją. Arktyczny klimat zdecydowanie na plus. Na pewno wrócę kiedyś do tej pozycji, a puki co - serdecznie polecam.

Ciekawy, wciągający kryminał z dobrze poprowadzoną akcją. Arktyczny klimat zdecydowanie na plus. Na pewno wrócę kiedyś do tej pozycji, a puki co - serdecznie polecam.

Bardzo udany debiut. Ciekawie się czytało. Głownie ze względu na miejsce akcji. To mój pierwszy kryminał, w którym akcja dzieje się w krainie skutej lodem, ale na pewno nie ostatni.

Bardzo udany debiut. Ciekawie się czytało. Głownie ze względu na miejsce akcji. To mój pierwszy kryminał, w którym akcja dzieje się w krainie skutej lodem, ale na pewno nie ostatni.

W Biedronce ostatnio było mnóstwo fajnych książek,po 10 zł.Okazja taka czasem się zdarza,ja korzystałem z niej.I kupiłem dwie książki.Jedna to Białe Piekło.
Druga Czubaja,Zanim Znów Zabije.Na Czubaja przyjdzie czas.
Skupmy się teraz na Białym Piekle.Czym mnie tak urzekła akcja,wśród lodów i śniegów ?

Tu muszę się przyznać,że jestem dzieckiem zimy,człowiekiem.Który lepiej funkcjonuje przy -10 stopniach,niż przy +33 stopniach.

Tak więc,gdy dowiedziałem się że,akcja toczy się na Wyspie Ellesmera w Kanadzie.Kupiłem z wielką przyjemnością.

Akcja tu się nie spieszy,nie goni.Nie ma pościgów samochodowych,latynoskich gangów ani,mnóstwa strzelaniny.

Jest za to piękna przyroda,przyroda bardzo dobrze opisana.Białe niedźwiedzie,foki (być może grenlandzkie)zające (pewnie polarne),woły piżmowe.

Może my Polacy byśmy mieli trudności,choćby natury moralnej.By zjeść mięso foki,tam to zupełnie coś na porządku dziennym.

Główna bohaterka,bardzo przypadła mi do gustu.Jest spokojna,ale jednocześnie.Doskonale wie czego chce,twarda a jednocześnie.Jej wnętrze jest wrażliwe.

W książce dowiadujemy się też o problemach trawiących ludność Innuitów.Korupcja,kurczenie się lodowca,alkoholizm.

Książka jest pełna zwrotów akcji,przyznam że byłem za każdym razem pozytywnie zaskakiwany.

Białe Piekło to książka,gdzie bohaterowie przebywają czasem sam na sam z przyrodą.Piękno dziką i jest to książka,która przybliża nam te cudowne miejsce.

W Biedronce ostatnio było mnóstwo fajnych książek,po 10 zł.Okazja taka czasem się zdarza,ja korzystałem z niej.I kupiłem dwie książki.Jedna to Białe Piekło.
Druga Czubaja,Zanim Znów Zabije.Na Czubaja przyjdzie czas.
Skupmy się teraz na Białym Piekle.Czym mnie tak urzekła akcja,wśród lodów i śniegów ?

Tu muszę się przyznać,że jestem dzieckiem zimy,człowiekiem.Który lepiej...

Bardzo klimatyczna historia, daje możliwość poznania zwyczajów ludzi o zupełnie innej mentalności , sposobie życia, myślenia, odżywiania się. . Ciekawie było to wszystko w trakcie czytania dodatkowo poznać :)

Bardzo klimatyczna historia, daje możliwość poznania zwyczajów ludzi o zupełnie innej mentalności , sposobie życia, myślenia, odżywiania się. . Ciekawie było to wszystko w trakcie czytania dodatkowo poznać :)