Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Międzywojenny Tarnów, historia rodziny żydowskiej w przededniu zagłady,

Nathan i Rywka to małżeństwo, dla którego lata rozkwitu przypadają na okres dwudziestolecia międzywojennego. Tylko że oni o tym nie wiedzą. Są rodzicami szóstki dzieci, które zaczną za chwilę żyć własnym życiem, aż dogoni ich wojna i odwróci sytuację do góry nogami.
Nathan żyjąc marzeniami o wyjeździe do Stanów i wpadając co i rusz w kolejne stany depresyjne zupełnie ignoruje otaczającą go rzeczywistość. Rywka odlicza lata swojego życia poprzez wyliczanie kolejnych wolnych miejsc w mieszkaniu po opuszczających ją dzieciach. A dzieci – jak zwykle bywa – są przekonane, że będą żyły zupełnie inaczej niż ich rodzice. Zaczynają angażować się w politykę, pracować, zarabiać, zakładać własne rodziny. Wszyscy próbują odnieść sukces w życiu, i każdy rozumie go na swój sposób, a my obserwujemy ich starania i chcemy wierzyć w ich mrzonki o wspaniałej przyszłości.

Bardzo mnie zaskoczyła powieść Łozińskiego, ponieważ opowiada o tak ważnym i trudnym czasie bez patosu, bez śladu o tym, że wie co się wydarzy i bez dawania swoim bohaterom wizji przyszłości. To jest historia o rodzinie, o relacjach, wbrew wszystkiemu ciepła opowieść o dojrzewaniu z przemycanymi tylko tu i ówdzie sygnałami o zbliżającej się katastrofie – a to ktoś wspomni, że w jakiejś kawiarni nie wpuszczają Żydów, ktoś inny rzuci, że chyba Hitler planuje jakiś przewrót. I chociaż nie bez przyczyny Stramer mocno kojarzy się z Królem Szczepana Twardocha, to klimatem obie książki różnią się diametralnie. Stramer jest jasny, pełen nadziei, biedy oczywiście, ale jednak szczęśliwej, która pozwala na bliskość, a nie upokarzającej, odbierającej godność. Mimo kolejnych klęsk, jakie ponoszą próbując dokonać wielkich rzeczy, Łoziński daje im prawo do zaczynania od nowa. Pozwala im na popełnianie błędów i marzenie o lepszym jutrze.
Książkę czyta się bardzo dobrze, jest napisana sprawnym, przystępnym językiem, mimo to miałam pewien niedosyt. Ze względu na ilość bohaterów ich życie mogłoby być kanwą dla osobnej powieści, a na pewno mogłoby tę poszerzyć o co najmniej kilkaset stron. Rozumiem zabieg autora, że nie było jego celem pisanie o holokauście, więc w momencie wybuchu wojny historia przyspiesza i dostajemy tylko strzępy informacji – inaczej pewnie okres wojny zdominowałby emocjonalnie czytelnika i nie skupilibyśmy się na Stramerach, a na tym, ile wycierpieli w czasie wojny.

Międzywojenny Tarnów, historia rodziny żydowskiej w przededniu zagłady,

Nathan i Rywka to małżeństwo, dla którego lata rozkwitu przypadają na okres dwudziestolecia międzywojennego. Tylko że oni o tym nie wiedzą. Są rodzicami szóstki dzieci, które zaczną za chwilę żyć własnym życiem, aż dogoni ich wojna i odwróci sytuację do góry nogami.
Nathan żyjąc marzeniami o...

Solidna, utrzymana w dobrym tempie i na odpowiednim poziomie napięcia zagadka, ciekawa bohaterka i sprawne mylenie tropów. Ja bawiłam się bardzo dobrze.

Abby jeździ z Dirty Birds w trasy jako specjalista od social mediów. Wrzuca relacje, zdjęcia, posty z miejsc, w których zespół koncertuje, przedstawiając światu ludzi, których tak naprawdę nie ma; obrazek, który w rzeczywistości nie znajduje odzwierciedlenia. Pewnego dnia po jednym z koncertów w pokoju hotelowym umiera basista, a Abby z różnych powodów staje się jedną z podejrzanych. Oczywiście nic nie jest takie w tej historii, jak na pierwszy rzut oka nam się wydaje. Relacja między Abby a Trevorem staje się przedmiotem dochodzenia, a przeszłość obojga mocno wpłynie na rozwój wypadków.

Podobał mi się pomysł na fabułę, ponieważ autorka ciekawie pokazała bohaterkę, którą z biegiem historii przestajemy traktować jak słodkie dziewczę, a zaczynamy widzieć w niej kobietę po przejściach. Podobał mi się też Trevor, którego poznajemy jako rockmena z krwi i kości, a żegnamy jako dobrego opiekuna i człowieka pełnego troski. To były najciekawsze elementy powieści i za nimi chciało się iść.

Brakowało mi czytelnego motywu zbrodni, bo ten, który jest uzasadnieniem dla jej popełnienia, jest moim zdaniem mało wiarygodny. Mimo to zupełnie nie odebrało mi to frajdy z czytania i nie zepsuło zabawy w detektywa. Rozumiem też, dlaczego autorka wybrała taką drogę. I o ile sprawcy domyśliłam się dość szybko, to bardziej interesująca była dla mnie warstwa podskórna i to śledztwo, które pokazywało więcej, niż Abby chciała powiedzieć.

To, co dodatkowo wciąga, to tempo powieści i retrospektywy, dzięki którym poznajemy tło, a wraz z nim powody, dla których los tak się potoczył. Krótkie rozdziały, wartkie dialogi i niewydumana historia – czego chcieć więcej.

Powieść bardzo dobra w swoim gatunku, na pewno sięgnę po wcześniejsze książki Anny Górnej. I czekam na kolejne.

Solidna, utrzymana w dobrym tempie i na odpowiednim poziomie napięcia zagadka, ciekawa bohaterka i sprawne mylenie tropów. Ja bawiłam się bardzo dobrze.

Abby jeździ z Dirty Birds w trasy jako specjalista od social mediów. Wrzuca relacje, zdjęcia, posty z miejsc, w których zespół koncertuje, przedstawiając światu ludzi, których tak naprawdę nie ma; obrazek, który w...

Powieść walec. W roli głównej Facet-siedem-nieszczęść i jego nieskomplikowana rodzinka, w której każdy chce być wolny, a niekoniecznie odpowiedzialny.

Jorgen to człowiek sukcesu - pracuje w wydawnictwie, do którego sprowadza niszowych pisarzy z Europy Wschodniej. Jest głową rodziny - jego żona jest artystką, dwie córki stanowią przedmiot dumy ojca. Piękne, mądre, posłuszne. Aż wszystko nie staje na głowie. Traci pracę, bo nie nadąża za zmianami. Żona odchodzi do miłości z dzieciństwa, Ibi (jedna z córek) zostaje przyłapana na czymś, co trudno jej ojcu wybaczyć, jednak to ona czuje się skrzywdzona i postanawia w ramach protestu wyprowadzić się z domu. Jorgen zostaje z Tirzą. Jego oczkiem w głowie. Jego słoneczną księżniczką. Wiecznie małą dziewczynką, której dał całą miłość i zaangażowanie. Dla której zawsze był, jeśli go potrzebowała i dla której znikał, jeśli tego chciała. Dla której tolerował wszystko i wszystkich, żeby ona kochała go choć w jakimś stopniu tak bardzo, jak on kochał ją.

Ta powieść to na pozór sącząca się historia rodziny, w której nic się nie dzieje. Nic bardziej niż zwykle. W każdej rodzinie są kryzysy, rozstania, dzieci opuszczają gniazdo. Jednak to, jak bardzo Jorgen jest wyobcowany z tego świata, jak bardzo wszystko go szokuje i wpędza coraz głębiej w rozpacz, to właśnie trzon tej historii. Trochę bezwiednie staje się ofiarą trzech kobiet, które kocha nad życie. Trochę też staje się tego przyczyną.

Najgorsze, że ja miałam poczucie, że nie rozumiem tego wszystkiego na równi z nim. Byłam przekonana, że reagowałabym i zachowywałabym się w tych sytuacjach bardzo podobnie. Nie jestem w stanie powiedzieć nic dobrego o żadnej z tych trzech kobiet poza tym, że najlepiej wychodziło im żerowanie na Jorgenie i jego dobrym sercu. Świetnie też wychodziło im podejmowanie złych decyzji, które rujnowały nie tylko ich życie. Ich beztroska; lekkość, z jaką przestawiały tego człowieka jak mebel; poziom manifestacji braku zaangażowania w cokolwiek był tak bezkompromisowy, że ja się ciągle dziwiłam Jorgenowi, jak on jest w stanie wytrwać w swoich postanowieniach i nie rezygnować z własnych zasad.

W tej powieści ilość smutnych wydarzeń pociągających za sobą kolejne zatrważa. Mimo to książka nie wydaje się przygnębiająca i jest jedną z tych, które trudno odłożyć. Czekamy na to, jak Jorgen wszystkim się odpłaci, a jednocześnie nie możemy znieść następnych strzałów w jego kierunku. Grunberg stworzył świetny obraz rozpadającej się rodziny, której się wydaje, że wszystko jest w porządku. Ludzi, którzy mieszkają ze sobą, ale nie tworzą relacji. Ludzi, którzy od początku się rozmijali, a z biegiem lat ten rozjazd był tylko coraz szerszy. Historia obrzydliwie gorzka i przykra. Ale i fascynująca. Polecam!

Powieść walec. W roli głównej Facet-siedem-nieszczęść i jego nieskomplikowana rodzinka, w której każdy chce być wolny, a niekoniecznie odpowiedzialny.

Jorgen to człowiek sukcesu - pracuje w wydawnictwie, do którego sprowadza niszowych pisarzy z Europy Wschodniej. Jest głową rodziny - jego żona jest artystką, dwie córki stanowią przedmiot dumy ojca. Piękne, mądre,...