Matko jak ja się przy tym umęczyłam. Gdyby nie obrazki chyba bym nie dała rady nawet do połowy.ń
Podchodziłam do niej niezliczoną ilość razy, bo uparta jestem i chciałam znaleźć jakiś myk... powalała mnie jednak po kilku stronach, zanudzała jakimiś nazwiskami, mądrościami nie wiadomo skąd. Ładu szukałam-niewiele znalazłam, podonie jak treści godnej uwagi lub zastanowienia.

Stracony czas, pieniądze (na szczęście niewielkie).

Matko jak ja się przy tym umęczyłam. Gdyby nie obrazki chyba bym nie dała rady nawet do połowy.ń
Podchodziłam do niej niezliczoną ilość razy, bo uparta jestem i chciałam znaleźć jakiś myk... powalała mnie jednak po kilku stronach, zanudzała jakimiś nazwiskami, mądrościami nie wiadomo skąd. Ładu szukałam-niewiele znalazłam, podonie jak treści godnej uwagi lub...

Śliczne wydanie (z żonglerem na okładce),jeśli prawdą jest, że kolejne zrezygnowały z bogatej kolekcji ilustracji, to wielka strata.

Co do samego tekstu, tematyka się ze mną rozminęła, więc de facto przewertowałem bardziej, niż czytałem. Nie mniej dobre ćwiczenie dla wyobraźni.

Śliczne wydanie (z żonglerem na okładce),jeśli prawdą jest, że kolejne zrezygnowały z bogatej kolekcji ilustracji, to wielka strata.

Co do samego tekstu, tematyka się ze mną rozminęła, więc de facto przewertowałem bardziej, niż czytałem. Nie mniej dobre ćwiczenie dla wyobraźni.

Niestety, choć bardzo szanuję tą serię wydawniczą, w wydaniu zignorowano gro ilustracji (wszystkie),które autor przygotował w oryginale.

Niestety, choć bardzo szanuję tą serię wydawniczą, w wydaniu zignorowano gro ilustracji (wszystkie),które autor przygotował w oryginale.

Postanowiłem, mimo negatywnej weryfikacji "Gry w klasy" jeszcze raz poświęcić Cortazarowi mój czas. Omawiany zbiór esejów został wydany w 1963 r /wyd. Polskie 1976/, cztery lata po kultowej "Grze..".
Już na samym początku słyszę alarmujące dzwonki, gdy autor oświadcza:
"...Bawi mnie wymyślanie tej książki...."

Wolałbym mniej infantylności autora, a więcej troski o czytelnika, bo mnie akurat lektura jego wymysłów nie bawi. Chwilę dalej zderzam się z jakimiś K R O N O P I A M I. W recenzji Marty Fox wyczytuję:
"Świat wyobraźni Julio Cortazara zaludniały trzy kategorie ludzi. Famy – wygodni, dobroduszni dla zasady, zamożni drobnomieszczanie; nadzieje – skromne, chciwe, naiwne, trochę głupawe oraz kronopie – wrażliwe, z fantazją, przewrotne, roztrzepane, gubiące to, co w kieszeniach, kochające wszystkie barwy świata, wchłaniające świat wszystkimi zmysłami".

Wchodzę na LC; w notce redakcyjnej do Cortazara "Opowieści o famach i kronopiach" znajduję:
"Ukazany jest wycinek świata wyobraźni zaludnionego przez trzy kategorie ludzi:są to famy-wygodni, zamożni, nadzieje-skromne, lecz chciwe ludziki marzące o awansie do świata fam, i kronopie, wrażliwi i z fantazją, którzy czasem są smarem, a czasem piaskiem w trybach postępu. Opisuje też zajęcia i przygody kronopiów, i nie kronopiów, którzy często przebijają cienką ściankę dzielącą rzeczywistość od snów".

Na Google'u:
"KRONOPIE - postacie z tomu opowiadań J. Cortazara "O famach, nadziejach i kronopiach" przedmioty zielone, zjeżone, wilgotne. Są strasznymi bałaganiarzami, nigdy niczego nie pamiętają. Potrafią się cieszyć, lubią śpiewać, mają fantazję. Nigdy nie planują swoich podróży. Jeden kronopio odkrył, że: FAMA jest pod życiem, NADZIEJA - niby życiem, a profesor języków: między życiem"

No to cierpliwość moja się kończy, ale jeszcze raz sięgam do książki i czytam:

"I wiersze, które żalą się na zapomnienie (może słusznie, chociaż nigdy nie wiadomo),i melodia, ton, który chciałbym porównać do Niedziela mnie czeka wielkiego Audibertiego, i The Unyuiet Grave, i tyle stron z Le paysan de Paris, a za tym zawsze Janek ptasznik, który wyrwał mnie z moich głupich buenosaireńskich nastu lat mówiąc to, co przecież Jules Verne powiedział mi tyle razy, tylko że nigdy nie rozumiałem tego do końca: jest świat, jest osiemdziesiąt światów na dzień, jest Dargelos i Hatteras, jest Gordon Pym, jest Palinuro, jest Oppiano Licario (nieznany, prawda? ale pogadamy jeszcze o kronopiu zwanym Lezama Lima, a któregoś dnia również i o Felisbercie i Maurycym Fourre)......"

A, że NIC NIE ROZUMIEM, to bawcie się beze mnie. Tyle arcydzieł czeka na mnie, a ja czas marnuję na gościa, któremu paryska woda sodowa uderzyła do głowy!!

Postanowiłem, mimo negatywnej weryfikacji "Gry w klasy" jeszcze raz poświęcić Cortazarowi mój czas. Omawiany zbiór esejów został wydany w 1963 r /wyd. Polskie 1976/, cztery lata po kultowej "Grze..".
Już na samym początku słyszę alarmujące dzwonki, gdy autor oświadcza:
"...Bawi mnie wymyślanie tej książki...."

Wolałbym mniej ...

Ja naprawdę lubię Cortazara, za moc przekazu, za zaskakujące zwroty akcji, za ciepło w żołądku, jak czytam jego słowa. Ale czasami w tej pętli nazw i nazwisk po hiszpańsku, w tej przesadnej percepcji wprowadzenia do fabuły, jest strasznie tak nudny, że z frustracji chcę się płakać :P
Ta książka pisarzowi się nie udała... Tak bywa :)

Ja naprawdę lubię Cortazara, za moc przekazu, za zaskakujące zwroty akcji, za ciepło w żołądku, jak czytam jego słowa. Ale czasami w tej pętli nazw i nazwisk po hiszpańsku, w tej przesadnej percepcji wprowadzenia do fabuły, jest strasznie tak nudny, że z frustracji chcę się płakać :P
Ta książka pisarzowi się nie udała... Tak bywa :)