w 2014 przebrnęłam przez "Miłośc z kamienia", więc mniej więcej wiedziałam, jakie emocje będa mi towarzyszyć podczas tej lektury. Grażyna Jagielska urzekła mnie konsekwencją, z jaką rozprawia sie z kolejnymi tabu w swoim życiu. Żyjąc z korespondentem wojennym, doświadczyła wielu lęków, traum i niepokojów związanych z profesją męża. Ciągła nieobecność partnera, wojenna rzeczywistość, z której wraca mąż i nie może przestawić się na życie rodzinne, więc pasja życiowa pcha go dalej na kolejne wojny i życie pod ostrzałem musiały mocno odbic się na jej psychice. Z racji depresji i nieradzenia sobie z niepewnością jutra, autorka trafiła na 147 dni do psychiatryka. Zaordynowana tam terapia miała pomóc jej odzyskać równowagę psychiczną i trwale ulepszyć jej życie. ironia losu sprawila, że wiekszośc pacjentó, wz którymi przyszło się jej codziennie stykać to weterani wojny w Afganistanie, cierpiący na syndropm stresu pourazowego. Ich wspomnienia, brutalne obrazy z "misji pokojowej", scenki pełne cierpienia cywilów, mieszkańców, samych żołnierzy, sytuacje ekstremalne stanowią zasadniczą część książki, ale z podobna =empatią narratorka traktuje innych pacjentów. Możemy poznać "od środka" etapy takiej terapii, czy to artoterapia, czy to końcowy etap gdy grupa dyskutuje nad życiorysem danego delikwenta, który ma wkrótce opuścić oddział i zostac przywrócony społeczeństwu. Nerwice, nocne koszmary, ataki agresji wobec najbliższych, wulgarny język to niektóre objawy choroby ludzkiej duszy. Karolinka ucieka w świat dzieciństwa, dziecinnieje gdy rzeczywistość staje sie zbyt trudna do zniesienia. Jezusik zaś oddał Marię, i odtąd jego życie jest pasmem nieszczęść i porażek.
Osobista w tonie, obalająca stereotypy pacjentów "wariatkowa", trudna w odbiorze opowieść o sprawach wstydliwie ukrywanych przez społeczeństwo. Czemu pobyt w szpitalu oznacza stygmatyzację człowieka, czemu prześladuje się te jednostki, które same sobie pomóc nie mogą, które poddają się terapiom by uleczyć dusze/ psychikę/ umysł. Atmosfera i realia oddziału psychiatrycznego doskonale oddane, bardzo wnikliwe studium ludzkiej bezsilnosci wobec zła, przemocy, brutalności wojny. Zapis przeżyć innych ludzi staje się dla autorki najlepszą autoterapią, psychodramą i sposobem uporania się z własnymi demonami.

w 2014 przebrnęłam przez "Miłośc z kamienia", więc mniej więcej wiedziałam, jakie emocje będa mi towarzyszyć podczas tej lektury. Grażyna Jagielska urzekła mnie konsekwencją, z jaką rozprawia sie z kolejnymi tabu w swoim życiu. Żyjąc z korespondentem wojennym, doświadczyła wielu lęków, traum i niepokojów związanych z profesją męża. Ciągła nieobecność partnera, wojenna...