Autor w swojej książce skupił się głównie na przedstawieniu kariery Iwana Sierowa strukturach NKWD, KGB i GRU oraz rywalizacji między nim, a ministrem Wiktorem Abakumowem i Nikołajem Mironowem. Bardzo mało miejsca przedstawieniu dzieciństwa i młodości stalinowskiego zbrodniarza. Równie mało jest informacji na temat jego kariery w okresie międzywojennym i w czasie drugiej wojny światowej. Pietrow w zaledwie kilku akapitach wskazuje na zaangażowanie Sierowa w prześladowanie i wysiedlanie ludności z Litwy, Łotwy, Estonii, Polski i Kaukazu w latach 1939-1941. Istotnym elementem książki jest przedstawienie relacji zarówno służbowych, jak i osobistych łączących Sierowa ze Stalinem, Berią, Chruszczowem i innymi członkami biura politycznego.
Niestety w książce nie brak błędów i niedomówień. Na początek warto wyjaśnić kwestie polskiego tytułu („Stalinowski kat Polski. Iwan Sierow”),który de facto wprowadza czytelnika w błąd. Oryginalny brzmi „Pierwszy przewodniczący KGB Iwan Sierow”. Sięgając po tę książkę, liczyłem iż poszerzę swoją wiedzę na temat budowania aparatu sowieckich represji na terenie Polski w latach 1944-45. W tym okresie na ziemiach polskich zajętych przez Armię Czerwoną, powstawały setki sowieckich katowni, w których zamykano członków polskiego podziemia niepodległościowego, polityków, dziennikarzy i wiele innych osób, które nie zgadzały się z władzą narzuconą przez Moskwę. Osobą odpowiedzialną za budowanie aparatu represji na ziemiach polskich był gen. Iwan Sierow i podlegli mu oficerowie NKWD. Niestety w książce nie ma praktycznie informacji na ten temat. Podobnie jest w przypadku zaangażowania Sierowa w tłumienie powstania na Węgrzech. Pod względem stylu książka nie należy do najłatwiejszych w odbiorze. Od rozdziału czwartego staje się on toporny, a podawane informacje są przedstawiane w sposób chaotyczny i mało zrozumiał.
Warto również wspomnieć, że ostatnie 100 stron książki stanowi aneks, w którym znalazły się kopie różnego rodzaju dokumentów, stworzonych przez Iwana Sierowa lub takie, pod którymi widniej jego podpis.

Autor w swojej książce skupił się głównie na przedstawieniu kariery Iwana Sierowa strukturach NKWD, KGB i GRU oraz rywalizacji między nim, a ministrem Wiktorem Abakumowem i Nikołajem Mironowem. Bardzo mało miejsca przedstawieniu dzieciństwa i młodości stalinowskiego zbrodniarza. Równie mało jest informacji na temat jego kariery w okresie międzywojennym i w czasie drugiej...

Niezła biografia jednego z czołowych czekistów epoki stalinowskiej Iwana Sierowa. Można mieć pretensje, że postać bohatera książki niekiedy spada na plan dalszy, a także o nieproporcjonalne potraktowanie niektórych epizodów z życia Sierowa. Zdecydowanie najwięcej dowiemy się o okresie od końca wojny do śmierci Stalina, a konflikt Sierowa z Abakumowem jest najdokładniej opisaną częścią jego życia. Etap od początku kariery do niemal samego końca wojny jest natomiast opisany na niespełna 60 stronach. Tytuł polskiego wydania też jest mocno zdradliwy bo wątkom związanym z Polską Pietrow poświęcił właściwe tylko kilka stron (zbrodnia katyńska i pacyfikacja podziemia w 1944 r., najobszerniej i najciekawiej o werbunku Bolesława Piaseckiego). Mimo wszystko książka może stanowić kolejną cegiełkę wiedzy o Związku Radzieckim i jego organach bezpieczeństwa.

Niezła biografia jednego z czołowych czekistów epoki stalinowskiej Iwana Sierowa. Można mieć pretensje, że postać bohatera książki niekiedy spada na plan dalszy, a także o nieproporcjonalne potraktowanie niektórych epizodów z życia Sierowa. Zdecydowanie najwięcej dowiemy się o okresie od końca wojny do śmierci Stalina, a konflikt Sierowa z Abakumowem jest najdokładniej...

Postać Iwana Sierowa, jaka wyziera z książki Nikity Pietrowa, nasunęła mi porównanie z dwoma postaciami. Jedną „zmyśloną” lejtnanta Michaiła Zubowa z „Zapisków oficera Armii Czerwonej” Sergiusza Piaseckiego, drugą jak najbardziej prawdziwą generała Michaiła „Wieszatiela” Murawjowa – bezwzględnego pacyfikatora Powstania Styczniowego. Obu łączyła przepełniona pochlebstwami służalczość wobec przełożonych, z tym, że o ile w przypadku tego pierwszego objawiała się ona na piśmie, to drugiego w czynach. Czynach okrutnych, krwawych, obmierzłych nawet dla innych zbrodniarzy, za które nie poniósł żadnej odpowiedzialności.
Iwan Sierow, pierwszy szef KGB to jedna z najczarniejszych postaci sowieckiego aparatu represji, wyjątkowy przykład prymitywnego i tępego urzędnika, który jakimś cudem dotarł na szczyt komunistycznej „wierchuszki”. Sam fakt wyspecjalizowania w fachu „pojmań, przesłuchań i rozstrzelań”, a przy okazji bycia lizusem, to trochę mało, by to racjonalnie wytłumaczyć, gdyż takich fachowców – albo i lepszych – Sowieci posiadali wielu. Mówią o tym przytaczani przez Pietrowa, współpracownicy Sierowa i historycy. Sam Stalin, dowiedziawszy się o metodzie, jaką Sierow pochwycił przywódców Polskiego Państwa Podziemnego, miał powiedzieć o nim „prostak”. Podobnie otoczenie cara nazywało metody działania Murawjowa. Z obrzydzeniem przyjmowali informację, że Murawjow lubił brać udział w egzekucjach, a jego zasadą były słowa: „dobry Polak, to Polak powieszony”.
Skąd porównanie do Zubowa? Sierow miał upodobanie w pisaniu listów, których kilka znalazło się w aneksie do książki. Są to listy do Berii, Chruszczowa oraz samego Stalina. Zapewnia w nich o swojej wierności i niezmąconym szczęściu, jakim może być służba komunizmowi. „Służenie Tobie towarzyszu Stalin jest dla mnie jedynym prawem do życia”- pisze w jednym z nich.
Książka powinna stać się lekturą obowiązkową dla tych, którzy uważają, że w 1945 r., wraz z przejściem przez Polskę Armii Czerwonej, nastąpiło jej wyzwolenie.

Postać Iwana Sierowa, jaka wyziera z książki Nikity Pietrowa, nasunęła mi porównanie z dwoma postaciami. Jedną „zmyśloną” lejtnanta Michaiła Zubowa z „Zapisków oficera Armii Czerwonej” Sergiusza Piaseckiego, drugą jak najbardziej prawdziwą generała Michaiła „Wieszatiela” Murawjowa – bezwzględnego pacyfikatora Powstania Styczniowego. Obu łączyła przepełniona pochlebstwami...

Biografia jednego z wielu siepaczy stalinowskich, który zrobił błyskawiczną karierę w NKWD, chyba dlatego że umiał zjednywać sobie ludzi. W Polsce utrwalał władzę ludową, ręce miał unurzane we krwi po łokcie. Dożył późnego wieku i zmarł śmiercią naturalną, nigdy nie odpowiadając za swoje zbrodnie. Miał szczęście, bo uniknął czystek stalinowskich, nie pociągnął go też za sobą Beria. A potem to zbrodniarzy stalinowskich nikt nie niepokoił. Zwycięzców się nie sądzi...
Najciekawszy w tej książce jest opis rywalizacji dwóch czekistowskich bandytów: Sierowa i Abakumowa. Słali na siebie donosy do Stalina, knuli intrygi, szukali haków, aresztowali ludzi związanych z rywalem, łamali ich torturami. Cały opis tych intryg dosyć przygnębiający, mali zawistni ludzie walczą ze sobą o wpływy i władzę. Na końcu książki mamy sporo dokumentów, m.in. rzeczone donosy Abakumowa i Sierowa. Poziom tych tekstów straszny, obrzydliwe, małostkowe, magiel. Tacy mali ludzie... Zaś Stalin, jak każdy mądry władca, rozgrywał jednego przeciw drugiemu, nie pozwalając nikomu wygrać.. Do czasu, bo paranoiczny dyktator kazał pod koniec życia aresztować Abakumowa. Wyłania się z tej książki obraz czołowych enkawudzistów bardzo nieciekawy, zawistni prostacy, którzy grabią na potęgę różne dobra w Niemczech, i gotowi są utopić jeden drugiego w łyżce wody. No i oczywiście wielcy zbrodniarze. W sumie bardzo podobni do elity nazistowskiej, ale przecież oba reżimy nie tak bardzo się różniły...
Książka jest niezbyt dobrze napisana, autor wchodzi w niepotrzebne szczegóły, gubi wątki. Na przykład zamach stanu przeciw Chruszczowowi z czerwca 1957 jest tak opisany, że nic nie można zrozumieć. Takich małych wpadek jest więcej, np. rola Sierowa w tłumieniu rewolucji węgierskiej w roku 1956 jest tylko wspomniana, a zdaje się, że była bardzo istotna. Mimo tych zastrzeżeń, rzecz jest fascynująca i obowiązkowa dla wszystkich interesujących się Rosją radziecką.

Biografia jednego z wielu siepaczy stalinowskich, który zrobił błyskawiczną karierę w NKWD, chyba dlatego że umiał zjednywać sobie ludzi. W Polsce utrwalał władzę ludową, ręce miał unurzane we krwi po łokcie. Dożył późnego wieku i zmarł śmiercią naturalną, nigdy nie odpowiadając za swoje zbrodnie. Miał szczęście, bo uniknął czystek stalinowskich, nie pociągnął go też za...

Nikita Pietrow po raz kolejny podejmuje próbę zmierzenia z bolesną i traumatyczną przeszłością swojego narodu, odkrywając szereg wciąż mało znanych i słabo udokumentowanych fragmentów tamtych strasznych czasów oraz ludzi ponoszących za to bezpośrednią czy pośrednio odpowiedzialność. Działacz praw człowieka oraz wiceprzewodniczący Stowarzyszenia „Memoriał”, historyk i badacz dziejów najnowszych, od lat walczący o historyczną prawdę, ujawniającego ogrom zbrodni sowieckiego totalitaryzmu. Jest jednym z tych, którzy nie boją się przełamywać tematów tabu i nadal funkcjonującej zmowy milczenia w odniesieniu do masowych (i indywidualnych) zbrodni, dokonywanych przez radziecki aparat bezpieczeństwa w okresie rządów Józefa Stalina i jego popleczników. Zbrodni, dodajmy, w bardzo wielu przypadkach nierozliczonych lub rozliczonych jedynie szczątkowo w bardzo wąskim zakresie. Jego książka „Stalinowski kat Polski.Iwan Sierow.” to pierwsze tak wnikliwe i szczegółowe książkowe opracowanie biografii Iwana Sierowa ( gen. Armii Czerwonej i bezpieczeństwa państwowego ZSRR, szefa KGB ( 1954-1958),szefa Wywiadu Wojskowego GRU ( 1958-1963) jednego z największych stalinowskich zbrodniarzy. Człowieka odpowiedzialnego za śmierć i niewyobrażalne cierpienia tysięcy niewinnych ludzi, zarówno z samym Związku Radzieckim jak i w krajach, które w wyniku II wojny światowej i jałtańskich targów znalazły się w strefie rosyjskich wpływów. Zaangażowany i odpowiedzialny za tłumienie ruchów niepodległościowych krajów nadbałtyckich i masowe deportacje Polaków, Litwinów, Estończyków i Łotyszy. Za dramat przesiedleńczy całych kaukaskich narodów (Czeczenów, Inguszów, Tatarów),czystki w armii, aparacie bezpieczeństwa i władzach cywilnych, powojenne represja na terenie Niemiec Wschodnich, krwawe stłumienia powstania węgierskiego. Niezwykle krwawo zapisał się również w historii naszego kraju, kierując represaliami wobec naszych obywateli po wkroczenie Armii Czerwonej 17 września 1939 roku oraz wprowadzając w życie decyzje o masowym mordzie na oficerach polskich z obozu w Starobielsku. W sposób bezwzględny wspierał zbrodniczą i represyjną działalność polskich komunistów, którzy w cieni radzieckich bagnetów instalowali nową władzę, Zwalczając wciąż pozostające w konspiracji polskie partie opozycyjne i oddziały podziemia niepodległościowego( AK , NSZ, NOW) wraz z popierającą je ludnością cywilną. Wsławił się zwłaszcza porwaniem i procesem szesnastu przedstawicieli polskiego podziemnego państwa, jednego z nich gen. Leopolda Okulickiego „Niedźwiadek” Komendanta Głównego Armii Krajowej torturował osobiście oraz wszelkimi powojennymi działaniami pozwalającymi na utrzymanie przejętej przez PPR sterów władzy.

Ukazany w książce obraz i opis potwornych zbrodni tego okresu, jest po prostu porażający. Ogrom obejmującej swymi mackami wszystkie bez wyjątku dziedziny i sfery życia, machiny masowego terroru powoduje iż nawet po upływie dobrych kilku dekad nadal ciarki przechodzą po plecach. Bezkarność i wypaczająca wszechwładza ludzi którzy na każde skinienie, coraz bardziej pogrążającego się w szaleństwie Józefa Stalina, gotowi byli do dokonać masowych eksterminacji prawdziwych i domniemanych politycznych wrogów radzieckiego państwa, etnicznych czystek, terroru indywidualnego (często będącego wynikiem prywatnych rozrachunków),pasma niewyrażalnych tortur psychicznych i fizycznych.

Czytając tą książkę najbardziej zdumiał, zaszokował i przeraził fakt iż mimo ogromu bezsprzecznej i podpartej materiałem dowodowym zbrodni jakich dopuścił się Iwan Sierow przetrwał on wszystkie stalinowskie i postalinowskie czystki (które dla wielu jemu podobnych oznaczały wyrok śmierci lub wieloletnie wiezienie) i polityczne zmiany na szczytach radzieckiej władzy (gdzie jak wiemy trup ścielił się gęsto),nigdy nie odpowiadając za swoje krwawe czyny, przechodząc w 1965 roku w stan spoczynku, szczęśliwie i dostatnio dożywając swoich dni (zmarł w 1990 roku). Co jeszcze dziwniejsze uczestniczył w procesach rehabilitacyjnych ofiar stalinizmu….?! Zaiste dziwnymi i krętymi ścieżkami chadzała sowiecka sprawiedliwość.

Jeszcze raz wielki ukłon w stronę Nikity Pietrowa i jemu podobnych. Dzięki takiej postawie i wieloletnich staraniach o dotarcie i odtajnienie przepasanych archiwum sowieckich służb specjalnych, nieznanych dokumentów, opisów wydarzeń, relacji świadków, znacznie poszerzmy swoja wiedzę dotyczącą tych jakże dramatycznych i tragicznych wydarzeń. To naprawdę ważna i pouczająca lekcja historii i niezwykle ważny głos w dyskusji o radzieckim totalitaryzmie, szczególnie istotny dla rodzin pomordowanych (wielu z nich nie wie do dziś gdzie spoczywają szczątki ich bliskich) ale również historycznej prawdy i narodowej oraz międzynarodowej świadomości pokoleń.

Nikita Pietrow po raz kolejny podejmuje próbę zmierzenia z bolesną i traumatyczną przeszłością swojego narodu, odkrywając szereg wciąż mało znanych i słabo udokumentowanych fragmentów tamtych strasznych czasów oraz ludzi ponoszących za to bezpośrednią czy pośrednio odpowiedzialność. Działacz praw człowieka oraz wiceprzewodniczący Stowarzyszenia „Memoriał”, historyk i...

Od strony faktograficznej i warsztatowej bez zarzutów. Czyta się jednak ciężko

Od strony faktograficznej i warsztatowej bez zarzutów. Czyta się jednak ciężko