Historie pisane przez życie czyta się o wiele trudniej,mamy świadomość,że to prawdziwy człowiek uzewnętrznił się przed nami,że to nie fikcja literacka,ale rzeczywiste emocje i prawdziwe łzy dlatego też są to książki bardzo poruszające.
"Czasami wołam w niebo" to pamiętniki zmarłej żony Swena Matzke oraz listy pisane przez nią i do niej.
Z pamiętnika bije ogrom cierpienia,strachu kobiety,wielkie obawy,ale i przeogromna nadzieja - nadzieja na życie.Jesteśmy również świadkami ogromnej miłości Tamary i Svena.
Nie sposób książkę przeczytać bez emocji,ciągle podczas czytania ściskało mnie w gardle,już sam początek po prostu mnie zmiażdżył:

"Czasami wołam w niebo
Dlaczego ja?
Dlaczego właśnie ja? I jest w tym
tak wiele bólu, żalu i potępienia
samej siebie za słabość tej rozpaczy.
Za niemożność bycia silną.

Człowiek, który ujrzał śmierć siedzącą
w zamyśleniu w fotelu
ma w sobie ciszę. Ciszę przejmującą.
Nie żaden strach. Bo strach
się skończył tak jak łzy. Tylko życie
trwa, lecz nie wiadomo,
jak długo jeszcze."

Pocieszające jest to,że Tamara miała nieocenione wsparcie kochającego męża,rodziny i przyjaciół,ciężko sobie wyobrazić jak np. samotne osoby muszą zmagać się z chorobą,bez kogoś kto po prostu jest bez względu na wszystko...
Książka wywołuje refleksje i sprawia,że człowiek zastanawia się nas swoim życiem i jego kruchością,jak w obliczu choroby przewartościowuje się życie,dopiero wówczas wiemy co dla nas ważne - dlaczego nie wcześniej,kiedy był jeszcze czas...
Opisane są prawdziwe zmagania z chorobą - rakiem.
Ból,ból i ciągle ten ból,skrawek nadziei i znowu ten ból,ile jeszcze czasu zostało???
Każda strona naelektryzowana jest niesamowicie wielkim ładunkiem emocjonalnym,a tekst dla Svena wyrywa serce....

"Znajdziesz mnie w szeptach traw, kochany
Usłyszysz w locie ćmy
Będę gdzie piach i pył
Będę gdziekolwiek byś był

Będę w spojrzeniu kocich oczu
Będę w milczeniu drzew
Jestem w mijaniu dni
Jestem twym cieniem gdy śpisz

Tak jakbym wciąż żyła
A ty jakbyś mógł jeszcze raz dotknąć moich ust

Księżyc to niemy mój posłaniec
Noc to cień moich rąk
Wiatr niespokojny duch
Pamięta dziś każde z mych słów...

Tak jakbym wciąż żyła
A ty jakbyś mógł jeszcze raz dotknąć moich ust."

Polecam!!! Poruszająca,osobista...mocna!

Historie pisane przez życie czyta się o wiele trudniej,mamy świadomość,że to prawdziwy człowiek uzewnętrznił się przed nami,że to nie fikcja literacka,ale rzeczywiste emocje i prawdziwe łzy dlatego też są to książki bardzo poruszające.
"Czasami wołam w niebo" to pamiętniki zmarłej żony Swena Matzke oraz listy pisane przez nią i do niej.
Z pamiętnika bije ogrom...