Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Kiedy zaczyna się doceniać to, że jest się zdrowym? Między innymi podczas czytania książki, która jest pamiętnikiem z życia polskiej dziennikarki – Tamary Zwierzyńskiej-Matzke, gdzie z każdą kolejną stroną wylewa się coraz to więcej żalu, cierpienia i bezradności. Rodzą się pytania skierowane ‘do góry’ – „dlaczego?”. Dlaczego młoda, ambitna kobieta nagle zmuszona jest do przeżywania potwornie, niewyobrażalnie trudnych chwil? Do zmagania się z chorobą, która nieubłagalnie zbliża ją do przecież tak pozornie odległego KOŃCA? Tamara odnalazła w życiu swoją miłość, ma wielu wspaniałych przyjaciół a ponadto spełnia się zawodowo w pełnym wymiarze. Jest zwyczajnie szczęśliwym człowiekiem. Wszystko idzie „po dobrej myśli”, kiedy nagle dowiaduje się o swojej chorobie – raku jajnika. Chorobie, która z postępem będzie pustoszyć jej organizm, wyniszczać ją od wewnątrz. W związku z diagnozą podejmuje się leczenia w Belgii, gdzie wraz z mężem – Svenem Matzke przeprowadzają się. Dobra służba medyczna może nawet pokonać nowotwór i przywrócić wizje świetlanej kariery dziennikarki głównej bohaterki. Jednak gdy zdaje się, że jest już trochę lepiej, choroba wraca ze zdwojoną siłą. W końcu Tamara, jej mąż i bliscy zostają postawieni przed najboleśniejszą prawdą – rak jajnika wygrał. Z każdym dniem zabiera część silnej, sprawnie fizycznie kobiety. Zabiera też marzenia o lepszej przyszłości, o założeniu rodziny, podróżach i nauczeniu się języków. Zabiera po prostu wszystko. „Czasami wołam w niebo” to przeszywająco smutna historia, która przypomina czytelnikowi o kruchości życia. Dzisiaj jest się zdrowym i pełnym energii, jutro już nie wiadomo. Nie wiadomo, co dla nas przygotowano i z czym będzie nam dane się zmierzyć. Nie istnieje ogólnie pojęty PLAN na życie – każdy kolejny dzień może przynieść coś nowego, czego człowiek nie uwzględnił w swoich wyobrażeniach o przyszłości. Niestety, czasami to „coś” przewraca ludzkie życie do góry nogami, nakierowując je na ścieżki cierpienia i bezsilności. W książce Tamary Zwierzyńskiej-Matzke nie zabraknie jednak żywej nadziei i pogody ducha, którą autorka szczerze emanuje w swoich listach do przyjaciół. Na przekór losu potrafi się śmiać, chodzić na spacery i spełniać swoje „małe marzenia”. Nie oczekuje ulgowego traktowania, czy też użalania się nad jej osobą. Z czasem zaczyna dopuszczać do świadomości myśl, że należy jak najowocniej wykorzystać ostatnie momenty ziemskiej pielgrzymki. Z wieloma pytaniami w sercu, ale jednak mentalnie przygotowana na spotkanie się twarzą twarz ze śmiercią, otoczona ciepłem i troską najbliższych, a szczególnie swojego męża, w sposób godny zakańcza doczesną wędrówkę. Pozostawia po sobie m.in. pamiętnik, który jest swego rodzaju poruszającym świadectwem oraz dowodem na wielką wartość duchowej siły w walce z chorobą.