Najbardziej hard opowiadania jakie wydano w Polsce (tak mi się wydaje). Duża dawka humoru, dużo wulgaryzmów i sytuacji jakie widzimy na co dzień, ale wolimy zamknąć oczy, często udając że problem nie istnieje. Prostytutka w ciąży, dziadek z wnuczkiem okradający podróżnych, agencja towarzyska piętro niżej, czy ratownik medyczny z alergią na zwierzęta itp. Książka mimo że pozornie wydaje się być zbiorem wyssanych z palca historyjek moim zdaniem zdecydowanie jest przeznaczona dla osób z inteligencją powyżej średniej krajowej.

Najbardziej hard opowiadania jakie wydano w Polsce (tak mi się wydaje). Duża dawka humoru, dużo wulgaryzmów i sytuacji jakie widzimy na co dzień, ale wolimy zamknąć oczy, często udając że problem nie istnieje. Prostytutka w ciąży, dziadek z wnuczkiem okradający podróżnych, agencja towarzyska piętro niżej, czy ratownik medyczny z alergią na zwierzęta itp. Książka mimo że...

Nie po raz pierwszy zamykając przeczytaną książkę zastanawiałam się, co się dzieje z naszą literaturą - dlaczego dobra książka to dziś perełka. No i nie po raz pierwszy doszłam do wniosku, że przecież „pisać każdy może”...
„Opowiadania bez puenty” to książka, która ma bawić i śmieszyć - podobno. Według mnie autor po części próbuje naśladować Ch. Bukowskiego, po części J. Chmielewską, przy czym sam nie bardzo wie, w którą stronę pióro skierować. Niepotrzebny dylemat, bo nic z tego nie wyjdzie. Sute okraszenie języka wulgarnymi słowami nie uczyni nikogo drugim Bukowskim, a idiotyczne historie kryminalne nie sprawią, że poczytnością dorówna się Chmielewskiej.
Dowcip w książce jest dla mnie wprost żenujący. Podobno opowiadania te kierowane są do „dorosłej młodzieży z mocnym poczuciem humoru”. Będę wdzięczna, jak ktoś wyjaśni mi co oznacza to pojęcie.
Ktoś chyba niechcący obraził naszą młodzież.....
Dodaję jedną gwiazdkę za opowiadanie „ Mieszkanie dla indywidualisty” - to jakieś światełko w tunelu.
Panie Sławku - nie przekreślam pańskiej twórczości. W kolejce czeka „Cyrk”.
A ja uparcie szukam dalej dobrej literatury na poprawę humoru.

Nie po raz pierwszy zamykając przeczytaną książkę zastanawiałam się, co się dzieje z naszą literaturą - dlaczego dobra książka to dziś perełka. No i nie po raz pierwszy doszłam do wniosku, że przecież „pisać każdy może”...
„Opowiadania bez puenty” to książka, która ma bawić i śmieszyć - podobno. Według mnie autor po części próbuje naśladować Ch. Bukowskiego, po części J....

Zdecydowanie najsłabsza książka Sławka Michorzewskiego. Wygląda na zbiór słabych pomysłów, które nie dorosły do włączenia ich w akcję innych książek. O ile "Cyrk", "Wspulików" czy "Urzędnika" spokojnie mogę polecić jako znakomicie skonstruowane kaskady czarnego humoru, o tyle w przypadku "Opowiadań bez puenty" bym tego nie zrobił.

Zdecydowanie najsłabsza książka Sławka Michorzewskiego. Wygląda na zbiór słabych pomysłów, które nie dorosły do włączenia ich w akcję innych książek. O ile "Cyrk", "Wspulików" czy "Urzędnika" spokojnie mogę polecić jako znakomicie skonstruowane kaskady czarnego humoru, o tyle w przypadku "Opowiadań bez puenty" bym tego nie zrobił.

Jedna wielka porażka!
Tekst naszpikowany "dowcipami" i zbiegami okoliczności, które już z powodu swej mnogości rażą, a przez nieudolny opis odpychają.
Płaskie i niesmaczne dowcipy.
Autor ma przyjemność w umieszczaniu, gdzie popadnie opisów ekskrementów, wymiocin , brzydoty i okraszaniu tego wulgaryzmami. To prawda- razem to pasuje,
Ale mnie to nie bawi.
I nie chciałabym poznać ludzi, którzy wystawili tej książce pozytywne opinie.

Jedna wielka porażka!
Tekst naszpikowany "dowcipami" i zbiegami okoliczności, które już z powodu swej mnogości rażą, a przez nieudolny opis odpychają.
Płaskie i niesmaczne dowcipy.
Autor ma przyjemność w umieszczaniu, gdzie popadnie opisów ekskrementów, wymiocin , brzydoty i okraszaniu tego wulgaryzmami. To prawda- razem to pasuje,
Ale mnie to nie bawi.
I nie chciałabym...

Recenzja zamieszczona również na moim blogu: http://nieterazwlasnieczytam.blogspot.com

Sięgając po „Opowiadania bez puenty” Sławka Michorzewskiego, spodziewałam się kolejnej zabawnej historii. Tym czasem ta pozycja to zbiór opowiadań, które bywają zabawne, jednak przede wszystkim ich cechą charakterystyczną jest gorzki smak codzienności. Sławek Michorzewski w tych kilku opowiadaniach nakreślił rzeczywistość, z jaką mamy do czynienia niemalże każdego dnia, jednakże zrobił to w dość niekonwencjonalny sposób, czyli bardziej żartobliwy, a nawet groteskowy, często używając przy tym wyrazistego i soczystego języka.

Autor na wstępie podaje, iż inspiracją do większości opowiadań były prawdziwe wydarzenia, tylko dwa opowiadania są tworem jego wyobraźni. W trakcie lektury tej książki chwilami zastanawiałam się, które z nich są wyłącznie pomysłem autora, gdyż wiele wydawało się mało prawdopodobnych, wręcz absurdalnych, jednakże faktem jest, że i nasza rzeczywistość często wydaje się bardzo niedorzeczna, toteż i losy bohaterów tych opowiadań w istocie mogą być prawdziwe.

Każde opowiadanie zawarte w tej książce jest historią, która nie ma konkretnego zakończenia, czytelnik sam może domniemywać, jak potoczyły się dalsze losy bohatera. Toteż książka z pewnością pobudza wyobraźnię, skłania do refleksji, niejednokrotnie szokuje, ale także śmieszy. Autor w tych kilku opowieściach obnaża naiwność i głupotę ludzi, brak wyobraźni oraz niekompetencję, ale także ukazuje patologię i jej skutki, ubóstwo, bezrobocie, bezsilność, czyli krótko mówiąc - prozę życia.

„Na nic nie miałem ochoty, nawet wizja odbycia stosunku z nieznaną panią z recepcji nie mogła mi poprawić humoru. Spałem z byłą żoną, której szczerze nie cierpiałem. Fuj! Co ta wódka potrafi zrobić z porządnego człowieka. Brzydziłem się samym sobą i swoim postępowaniem”. Str. 139 ("Kraków")

Reasumując, w tych kilku krótkich opowiadaniach pewnie nie jeden z czytelników odnajdzie odrobinę samego siebie, swoich bliskich, sąsiadów i ludzi, którzy są dookoła nas. Z pewnością jest to książka, dla osób z dużym dystansem i poczuciem humoru. Nie jest to zbiór opowiadań skierowany do każdego. Ludzie kochający literaturę piękną, pewnie nie odnajdą się w dość specyficznym i nietuzinkowym stylu Pana Michorzewskiego. Mnie jednak odpowiada taki styl, lubię od czasu do czasu obcować z tego typu literaturą, dość niekonwencjonalną, prześmiewczą i mocno nowoczesną. Toteż sami zdecydujcie, czy macie ochotę na tego typu rozrywkę. Ja absolutnie nie żałuję, chociaż to nie była rozrywka na poziomie „Wspulników” czy „Cyrku”, opowiadania były różne, jedne podobały mi się bardziej, inne mniej, niemniej jednak warto było poznać trochę inne oblicze twórczości autora.

„Miałem miejsce obok Murzynki, wielkiej, grubej, tłustej Murzynki, której ramiona, fałdy, cyce, dupa i uda wlewały się na mój fotel. Z drugiej strony mojego siedzenia zobaczyłem monstrualnej wielkości księdza czy pastora o fizjonomii hipopotama, którego wielki brzuch spoczywał na kolanach. Grubas w służbie świętych sił nawet teraz, zanim samolot wzbił się w powietrze, wyciągnął z wielkiej torby czekoladowe marsy i połykał je jak pastylki. Wkładał je do swojej nieco wysuniętej paszczęki…” str. 215 ("Podróż do Vegas")

Recenzja zamieszczona również na moim blogu: http://nieterazwlasnieczytam.blogspot.com

Sięgając po „Opowiadania bez puenty” Sławka Michorzewskiego, spodziewałam się kolejnej zabawnej historii. Tym czasem ta pozycja to zbiór opowiadań, które bywają zabawne, jednak przede wszystkim ich cechą charakterystyczną jest gorzki smak codzienności. Sławek Michorzewski w tych kilku...

Jedne z najlepszych opowiadań jakie czytałem.Są naprawdę przekomiczne,ale nie chodzi tu o pusty śmiech.To opowiadania mające sens i przesłanie.
Każdy inne, każde niedokończone.I każde mające w sobie tyle smaczku, że żal kończyć czytać.
Opowiadania,nie dla dzieci.Bo szokują i nie pozwalają myśleć, o czymś innym/
ELA dziękuje za e-booka.

Jedne z najlepszych opowiadań jakie czytałem.Są naprawdę przekomiczne,ale nie chodzi tu o pusty śmiech.To opowiadania mające sens i przesłanie.
Każdy inne, każde niedokończone.I każde mające w sobie tyle smaczku, że żal kończyć czytać.
Opowiadania,nie dla dzieci.Bo szokują i nie pozwalają myśleć, o czymś innym/
ELA dziękuje za e-booka.

Jest to chyba trzecia i moim zdaniem dotychczas najlepsza książka tego autora. Składa sie z serii opowiadań niezależnych od siebie. W moim przypadku musiałem sobie dozować ilość przeczytanych opowiadań w ciagu dnia, bo w przeciwnym razie pochłonąlbym tą książkę w jedno popołudnie, a tego chciałem uniknąć.
Każde opowiadanie przedstwaia historię, ktora już na samym początku wydaje się być znajoma. Autor przedstawia życiowe, czasami zaskakujące sytuacje, które dotykają ludzi z naszego sąsiedztwa. Przedstawione historie opisuje w prosty i przystępny, a zarazem wyjątkowy sposób. Bohaterowie mówią twoim językiem, prawie natychmiast jesteś w stanie wczuć się w sytuację i zwizualizować sobie przedstawiony klimat i otoczenie. Michorzewski lubi detale, opisuje rzeczy pozornie błahe ale to właśnie one nadają opowiadaniom niepowtarzalny charakter. Czytelnik w przedstawionych opowiadanich odkrywa samego siebie. Już na samym począku idnetyfikujesz się z bohaterami. Autor przedstawia rzeczywistość taką jaka jest naprawdę. Wyostrza nieuchwytne ludzkie relacje, przemyślenia, które człowiek zachowuje zwykle dla siebie. Po przeczytaniu każdego opowiadania popadasz w nostalgię, uśmiechasz się do siebie i zastanawiasz się, kim jest człowiek, który to wszystko wymyślił.
Autor porusza tematy dotyczące subtelnych ludzkich relacji i zachowań, z którymi stykamy sie każdego dnia, a jednak tak trudno nam je nazwać i zidentyfikować. Jakby przy okazji, wyśmiewa się z naszych słabości, z ludzkiej głupoty, naszych chorych przyzwyczajeń i przypadłości. Bez wątpienia autor przede wszystkim zasłynął z "poparanych" historii przedstawionych we Wspulnikach i Cyrku, jednak według mojej oceny to właśnie sam sposób pisania jest jego najwiekszym atutem. Najlepsze jest to, że w trakcie czytania zatrzymujesz się na chwilę i ze zdziwieniem stwierdzasz, że ta niezwykła historia równie dobrze mogła by dotyczyć ciebie lub twoich bliskich.
To prawda, że jest kilku autorów na świecie, którzy piszą w podobnej konwencji. Natomiast Michorzewski ma nad nimi jedną znaczącą przewagę, po prostu jest polakiem, a więc pisze i myśli "po polsku" co powoduje, że dla lokalnego odbiorcy staje się wyjątkowo bliski.

Na koniec pragnę wspomnieć o rzyczy oczywistej. Jak na Michorzewskiego przystało, każde z jego opowiadań zawiera potężną dawkę humoru, co niejednokrotnie wprowadziło mnie w świetny nastrój, towarzyszacy mi przez resztę dnia. Dodam, że z niecierpliwością czekam na więcej i mam nadzieję, że wkrótce ponownie będę mógł uraczyć się twórczością tego dziwnego człowieka :)

Jest to chyba trzecia i moim zdaniem dotychczas najlepsza książka tego autora. Składa sie z serii opowiadań niezależnych od siebie. W moim przypadku musiałem sobie dozować ilość przeczytanych opowiadań w ciagu dnia, bo w przeciwnym razie pochłonąlbym tą książkę w jedno popołudnie, a tego chciałem uniknąć.
Każde opowiadanie przedstwaia historię, ktora już na samym początku...

To się nazywa poczucie humoru . Polecam ten zbiór opowiadań .

To się nazywa poczucie humoru . Polecam ten zbiór opowiadań .

Pierwsze opowiaanie jest porywające, późniejsz z róźnym skutkiem smieszą bądź tylko wywołują mały usmieszek , ale całość czyta się bardzo przyjemnie i superszybko ! Polecam np. na codzienne dojazy do pracy komuikacja miejską

Pierwsze opowiaanie jest porywające, późniejsz z róźnym skutkiem smieszą bądź tylko wywołują mały usmieszek , ale całość czyta się bardzo przyjemnie i superszybko ! Polecam np. na codzienne dojazy do pracy komuikacja miejską

Rozrywka typu: dużo śmiechu, seksu, alkoholu i wulgaryzmów.
Da się rozerwać.

Rozrywka typu: dużo śmiechu, seksu, alkoholu i wulgaryzmów.
Da się rozerwać.