Nowe, rozszerzone wydanie książki o której głośno jest od lat. W krakowskiej bibliotece jest ona ciągle wypożyczona, a czas oczekiwania na nią to nawet i...rok. Nic zatem dziwnego, że kiedy tylko spostrzegłam ją na Legimi od razu pobrałam i zagłębiłam się w lekturę.

Książka opowiada o eksperymentach medycznych przeprowadzanych głównie na żydowskich więżniarkach w KL Auschwitz. Nie znajdziemy tu jednak wzmianek o doktorze Mengele. Sam autor już we wstępie wspomina, że ta sprawa jest już wyjątkowo głośna, a bardzo mało mówi się o innych lekarzach, którzy w czasie wojny eksperymentowali na więźniach i więźniarkach.

Znaczna część książki opowiada o samych lekarzach oraz ich eksperymentach. Te opisywane są przde wszystkim przez kobiety, które uczestniczyły w nich jako ofiary lub też pomoc medyczna. I aż krew może zmrozić się w żyłach, kiedy czyta się o tym, działo się w bloku 10. Sterylizacja chemiczna i operacyjna, operacje bez dobrego znieczulenia, czy wreszcie odyłanie kobiet z otwartymi ranami brzucha do Brzezinki, gdzie tylko kwestią czasu było to, aż zostają zabite.

Obok tych bolesnych historii mamy też wspomnienia dobra i życzliwości. Po zmroku więźniarki bloku 10 miały względną swobodę. Dość szybko zatem wieczory zmieniły się w...kabaretowe występy, wspólne śpiewanie piosenek, czy też tańce.

Najwięcej frustracji wywołuje jednak chyba sam koniec, bowiem autor zaznajamia nas z tym, jak wyglądały wypłaty odszkodowań i rent dla ofiar tych pseudomedycznych eksperymentów. A wyglądało tak, że obok słów "podłe" i "straszne" można jeszcze umieścić "żenujące".

Na pewno autor bardzo mocno postarał się, by dobrze zaznajomić się z tematem. Zadał sobie trud, by w ogóle dotrzeć do świadków tych zbrodni lub też do ich rodzin. Najwspanialsze jednak jest to, że nadał ofiarom imiona. Kilkukrotnie pisze on nam o tym, że znamy nazwiska oprawców, ale ofiary wciąż są dla nas tylko liczbami. Lane zmienia to i ukazuje nam kobiety z krwi i kości.

Czemu zatem ocena, którą wystawiam jest stosunkowo niska? Cóż, doceniam trud autora. Ale całość jest raczej napisana topornym językiem. Mnóstwo wątków jest tylko rzuconych niczym ciekawostka, ale absolutnie nie idzie za tym żadna treść. W pewnym momencie na przykład autor zaczyna opowiadać o kwestii seksualności kobiet w bloku 10. Jak szukały one bliskości - również tej fizycznej - pomiędzy sobą. Jest to kilka zdań, które nic totalnie nie wnoszą do książki, a mogłyby, bo temat seksu w obozach koncentracyjnych ciągle jest jednym wielkim tabu, a - przynajmniej w mojej opinii - nie powinien być, bowiem bliskość jest naturalną potrzebą człowieka, rodzącą poczucie bezpieczeństwa. Mam nadzieję, że kiedyś powstanie dobra książka na ten temat.

Ogólnie - doceniam sam fakt, że powstała ta książka. Że na nowo rozbudziła dyskusje. Ale mogła być lepsza i nawet uzupełnienie poprzedniej wersji nie dodaje jej zbyt wiele konkretnej treści.

Nowe, rozszerzone wydanie książki o której głośno jest od lat. W krakowskiej bibliotece jest ona ciągle wypożyczona, a czas oczekiwania na nią to nawet i...rok. Nic zatem dziwnego, że kiedy tylko spostrzegłam ją na Legimi od razu pobrałam i zagłębiłam się w lekturę.

Książka opowiada o eksperymentach medycznych przeprowadzanych głównie na żydowskich więżniarkach w KL...