Wiarygodna , porusza glebokie poklady duszy, bez najmniejszych oznak teatralnego wyciskania lez.
Tym osobom,ktore podzielaja moje opinie,o innych ksiazkach
polecam przeczytac historie Mariusza.
Wystarczy jedna taka historia, by zapamietac ksiazke juz na zawsze.

Wiarygodna , porusza glebokie poklady duszy, bez najmniejszych oznak teatralnego wyciskania lez.
Tym osobom,ktore podzielaja moje opinie,o innych ksiazkach
polecam przeczytac historie Mariusza.
Wystarczy jedna taka historia, by zapamietac ksiazke juz na zawsze.

Całkiem ciekawy reportaż, który dla odmiany porusza historie wojen z XXI wieku. 🤍📖

Całkiem ciekawy reportaż, który dla odmiany porusza historie wojen z XXI wieku. 🤍📖

W książce umieszczone są historie 16 osób, żołnierzy oraz ich rodzin.
Dzięki temu widzimy ten trudny zawód z dwóch perspektyw - żołnierza, będącego na misji oraz jego rodziny, która również bierze udział w wojnie, lecz w inny sposób.
Ukazane jest, że z dramatem wojny zmaga się zarówno żołnierz, jak i jego najbliżsi.

Żołnierze opowiadają o realiach ich misji i rozłące, z punktu widzenia ciągłego zagrożenia życia na wojnie. W ich wypowiedziach można dostrzec jak bardzo są oni rozdarci jadąc na misję, między swoim obowiązkiem i powołaniem, a obawą o swą rodzinę.
Jednocześnie ich najbliżsi mówiąc o realiach tejże rozłąki w obliczu cywilnej codzienności, ukazują w swych wypowiedziach też swego rodzaju niemoc - mimo wielkiej obawy o życie i zdrowie swoich ukochanych osób, nie zabraniają im wyjazdu na misje, ponieważ wiedzą że nie uda się ich od tego odwieść, że to jest ich powinność.

W książce ukazany jest ogrom emocji, które Autorce udało się wspaniale przekazać!
Utwór napisany jest niebywale sprawnie, przez co nie da się oderwać od czytania.

Moim zdaniem tytuł ten jest dobry, by rozpocząć przygodę z literaturą o tej tematyce. Można w nim poznać poruszające historie i przeżycia kilku żołnierzy i ich rodzin, oraz w mojej ocenie nie ma w niej bardzo drastycznych opisów jakie często zdarzają się w innych książkach - zaznaczę, że historie dwóch żołnierzy są mocniejsze, bo opowiadają dokładnie o ich ciężkich wypadkach na misjach

Chcę wspomnieć też o innej książce, którą jakiś czas temu czytałam- "Straty. Żołnierze z Afganistanu".
Jest ona napisana w postaci wywiadów z żołnierzami/weteranami lub ich rodzinami.
Jest ogromnie wciągająca, lecz jednocześnie bardzo poruszająca i wstrząsająca - muszę zaznaczyć, że wypowiedzi umieszczone w tej książce są często dużo mocniejsze, niż w "Tylko przeżyć".

Przy okazji tych książek chciałabym wspomnieć piosenkę, która porusza temat rodzin żołnierzy, opowiada o tym, że to nie tylko jedna osoba z rodziny uczestniczy w wojnie, lecz dotyka ona wszystkich:"They Also Serve", John Conlee.

Ocena: 8/10
(Ocena nie dotyczy treści, gdyż są to prawdziwe historie żołnierzy i ich rodzin)

Instagram: @sailing_among_books

W książce umieszczone są historie 16 osób, żołnierzy oraz ich rodzin.
Dzięki temu widzimy ten trudny zawód z dwóch perspektyw - żołnierza, będącego na misji oraz jego rodziny, która również bierze udział w wojnie, lecz w inny sposób.
Ukazane jest, że z dramatem wojny zmaga się zarówno żołnierz, jak i jego najbliżsi.

Żołnierze opowiadają o realiach ich misji i rozłące, z...

Bardzo ciekawa książka. Jestem pod ogromnym wrażeniem, że żołnierze i ich rodziny zdecydowały się porozmawiać z autorką na tak bardzo osobiste tematy. Często w wypowiedziach bohaterów pojawiał się problem, że ludzie mówili o wojskowych, którzy ucierpieli na misjach, że są sami sobie winni, że po co jechali. Powiem szczerze, że ja też nie rozumiem tego. Tylko nie muszę tego rozumieć. Tak samo jak ludzie nie rozumieją po co himalaiści ryzykują życie dla czegoś co jest komuś niepotrzebne. Jednak jak powiedziała Wanda Rutkiewicz, że może to jest potrzebne tym którzy się wspinają, że może jest to potrzebne po to żeby żyć. Podobnie podchodzę do "bycie żołnierzem". Może jest to tym ludziom potrzebne, może widzą w tym sens życia. Jednak jest tu coś więcej bo być może tak naprawdę jest to potrzbne też wszystkim obywatelom, żeby w chwili kiedy będzie to naprawdę konieczne to oni będą ryzykować dla nas życiem.

Bardzo ciekawa książka. Jestem pod ogromnym wrażeniem, że żołnierze i ich rodziny zdecydowały się porozmawiać z autorką na tak bardzo osobiste tematy. Często w wypowiedziach bohaterów pojawiał się problem, że ludzie mówili o wojskowych, którzy ucierpieli na misjach, że są sami sobie winni, że po co jechali. Powiem szczerze, że ja też nie rozumiem tego. Tylko nie muszę tego...

O żołnierzach, wojsku, wojnie zazwyczaj czytamy w kontekście którejś z wojen światowych. Gdzieniegdzie przewinie się wojna w Wietnamie. W literaturze amerykańskiej możemy natrafić na kontekst wojny w Iraku czy Afganistanie, choć, mam wrażenie, nie są to tak często opisywane wojny. O wojnie na Bałkanach pisze się być może tylko na Bałkanach, bo osobiście nie kojarzę książki, która wykorzystywałaby ten motyw. Żyjemy w czasach pokoju, ale to dotyczy tylko tej części świata, naszego własnego podwórka, a to, że Polska nie jest w stanie wojny z żadnym państwem, nie oznacza, że polscy żołnierze nie są wysyłani do krajów, w których ta wojna trwa. Sylwia Winnik oddaje tu głos tym żołnierzom, którzy brali udział w misjach w Iraku, Afganistanie czy Kosowie, a więc mierzyli się z realiami wojny niedawno. Opowiadają swoje własne, indywidualne historie, choć często zahaczają o podobne tematy – o to, jak i dlaczego walczy się nie o swój kraj, nie o swoich rodaków, o kwestię patriotyzmu w tym kontekście, o to, co to znaczy być żołnierzem i czym jest powołanie, ale także o to, czego byli świadkami, co przeżyli i jak to wszystko wpłynęło na całe ich życie. Poza wypowiedziami żołnierzy pojawiają się też wypowiedzi ich rodzin, zwłaszcza żon, choć jest także głos syna. Co ciekawe, jest też głos z frontu, ale nie żołnierza, tylko kapelana. Ciekawa książka, myślę, że warta uwagi, bo taki temat podejmowany jest rzadko i wydaje mi się, co zresztą widać po treści tej książki, że jest często niezrozumiany przez wielu ludzi. W przypadku żołnierzy narracja jest prawie że identyczna do narracji o osobach wspinających się na najwyższe szczyty świata – po co tam jechali, po co się narażali, sami się prosili, połasili się na pieniądze… Myślę, że ta książka pomaga przyjąć perspektywę żołnierza, który decyduje się wyjechać na misję, a dzięki temu umożliwia chociaż w części zrozumienie ich pobudek. Polecam, tym bardziej że książka ma mało ocen na LC, a temat jest naprawdę warty uwagi.

Po więcej moich recenzji zapraszam na Instagram: https://www.instagram.com/niefikcyjna/

O żołnierzach, wojsku, wojnie zazwyczaj czytamy w kontekście którejś z wojen światowych. Gdzieniegdzie przewinie się wojna w Wietnamie. W literaturze amerykańskiej możemy natrafić na kontekst wojny w Iraku czy Afganistanie, choć, mam wrażenie, nie są to tak często opisywane wojny. O wojnie na Bałkanach pisze się być może tylko na Bałkanach, bo osobiście nie kojarzę książki,...

Służba, ktorą mam wrażenie, tak trudno nam czasem zrozumieć. Czym kierują się żołnierze, jadący na kolejną misję, zostawiając rodzinę i część swojego życia w Polsce? Czy są egoistami, ślepo zapatrzonymi w swoje potrzeby? Czy mają jakiekolwiek uczucia?
Pozycja opowiadająca o ryzyku, trudzie i nieustających obawach. O odrzuceniu, stracie bliskich i niepełnosprawności.
O poświęceniu w obronie słabszych.

Służba, ktorą mam wrażenie, tak trudno nam czasem zrozumieć. Czym kierują się żołnierze, jadący na kolejną misję, zostawiając rodzinę i część swojego życia w Polsce? Czy są egoistami, ślepo zapatrzonymi w swoje potrzeby? Czy mają jakiekolwiek uczucia?
Pozycja opowiadająca o ryzyku, trudzie i nieustających obawach. O odrzuceniu, stracie bliskich i niepełnosprawności.
O...

To niewiarygodne z jaką łatwością czyta się to dzieło. To nie opowieści, to rozmowa. Szczera, bezpośrednia, naturalna. Oczami wyobraźni można przenieść się na Bliski Wschód, przebiec po bazie, poczuć niepewność ale i dumę, którą czują przebywający tam żołnierze.
Wcześniej nie zastanawiałam się jak oni tam żyją, z dala od domu, narażeni na śmierć. Jak wielu myślałam, że wypełniają rozkaz ponieważ tak trzeba, bo tak zostali wyszkoleni. Oczywiście czasem przychodził mi do głowy pomysł ucieczki od problemów i codzienności. Czytając ,,Tylko przeżyć" zrozumiałam, że dla nich, dla żołnierzy to dowód oddania, troski o innych, a także o swój Kraj. To rodzaj szkolenia na którym zdobywa się bezcenne doświadczenie i wiedzę.
Tak często słychać ,, Cześć i chwała bohaterom" ale tylko tym z odległych już wojen. Poległym.
Tym, którzy dziś stacjonują w różnych rejonach świata także należy się cześć, bo choć wojny toczą się daleko od Polski, to właśnie ci żołnierze stabilizują świat. Właśnie dzięki nim możemy czuć się bezpiecznie.

To niewiarygodne z jaką łatwością czyta się to dzieło. To nie opowieści, to rozmowa. Szczera, bezpośrednia, naturalna. Oczami wyobraźni można przenieść się na Bliski Wschód, przebiec po bazie, poczuć niepewność ale i dumę, którą czują przebywający tam żołnierze.
Wcześniej nie zastanawiałam się jak oni tam żyją, z dala od domu, narażeni na śmierć. Jak wielu myślałam, że...

Historia, która ukazuje prawdziwe życie żołnierzy i ich rodzin. Serdecznie polecam

Historia, która ukazuje prawdziwe życie żołnierzy i ich rodzin. Serdecznie polecam

Polscy żołnierze na misjach... Jakie emocje im towarzyszą? Czego się boją? Jak radzą sobie z tęsknotą za najbliższymi? Co z zespołem stresu pourazowego? Bardzo dobra książka. Przeczytałam ją jednym tchem.

Polscy żołnierze na misjach... Jakie emocje im towarzyszą? Czego się boją? Jak radzą sobie z tęsknotą za najbliższymi? Co z zespołem stresu pourazowego? Bardzo dobra książka. Przeczytałam ją jednym tchem.

"Mam taką zasadę, że przed każdą misją piszę list do swoich bliskich. Koperta jest zawsze zaklejona i opieczętowana, tak by nikt nie mógł otworzyć jej niepostrzeżenie, nim wrócę. Potem przekazuję informację żonie, gdzie się list znajduje. Jeśli wrócę, sam go stamtąd biorę. Chyba... chyba że nie wrócę, wtedy list powinien zostać otwarty. Na szczęście za każdym razem udało mi się wrócić i go osobiście zniszczyć. Bardzo ciężko spisuje się takie słowa.
Słowa na zapas. Pożegnanie i testament".

Miałam w oczach łzy, kiedy czytałam tę książkę. Mam je nawet teraz, kiedy staram się opisać, co o niej myślę - a myślę o niej jak najlepiej. Prawda jest jednak taka, że z chęcią zamiast pisania opinii, wypisałabym z niej mnóstwo cytatów, które wywołują ogromne wzruszenie. Całe zdania, całe akapity.. a najchętniej całą tę książkę, żeby każdy mógł poznać te niesamowite historie.

Sylwia Winnik stworzyła coś świetnego z dwóch powodów. Pierwszym jest fakt, że poruszyła taki temat. Coś, o czym w naszym kraju niby wie każdy, ale często ta wiedza jest okrojona. Wiemy tyle, że polscy żołnierze wyjeżdżają na misje, ale ten reportaż otwiera oczy na co, co się z tymi misjami wiąże. Drugim jest samo wykonanie - nadzwyczajne.

Bez wątpienia "Tylko przeżyć" to książka, w której najważniejsze są emocje. Znajdują się w niej wypowiedzi żołnierzy i ich żon, ale nie są to suche fakty o pracy na misjach i tym, co w tym czasie robią rodziny wojskowych, ale coś dużo więcej. To emocje. To wyznania o tęsknocie, strachu, bólu, sile i miłości.

To niezwykle ważna pozycja, by móc zrozumieć, dlaczego mężczyźni decydują się brać udział w tej "nie swojej wojnie". Bije z niej smutek wiążący się z niezrozumieniem, że żołnierze na misjach zdobywają doświadczenie, które kiedyś może przydać się im w obronie naszego kraju.

Coś niesamowitego.

"Mam taką zasadę, że przed każdą misją piszę list do swoich bliskich. Koperta jest zawsze zaklejona i opieczętowana, tak by nikt nie mógł otworzyć jej niepostrzeżenie, nim wrócę. Potem przekazuję informację żonie, gdzie się list znajduje. Jeśli wrócę, sam go stamtąd biorę. Chyba... chyba że nie wrócę, wtedy list powinien zostać otwarty. Na szczęście za każdym razem udało mi...