Największym demonem Pilcha, jeśli chodzi o jego twórczość, są powtórzenia. Pisząc o nich, mam na myśli ich dwa rodzaje. Pierwszy odnosi się do poruszanych w dziennikach (a i ogólnie w jego książkach) tematach. Jak w poprzednim dzienniku uczepił się różnic religijnych i futbolu, tak w tym prześladowały go zagadnienia związane z chorobą, śmiercią znajomych oraz analizy literackie. Rozumiem, że to nie jeden temat, lecz nawet trzy (a to przecież nie wszystko) – jednak nadal wydaje mi się to być bardzo okrojony zakres codziennych rozmyślań. Ja czułem znudzenie, gdy n-ty raz czytałem o tym samym. Drugi rodzaj powtórzeń dręczących twórczość Pilcha, to te czysto techniczne. Gdybym był bardziej ambitny i miałbym więcej czasu (oraz mniej litości dla siebie), policzyłbym wszystkie "powiedzieć, że [...] to nic nie powiedzieć". Zresztą nie tylko o nich mowa. Autor ten, kiedy chce, potrafi pisać rzeczy tak merytorycznie oraz technicznie wspaniałe, że niemal idealne. Właściwie: "powiedzieć, że pisze idealnie, to nic nie powiedzieć". I tylko dlatego czepiam się powtórzeń – bo poza tym książka jest naprawdę przyjemna i wartościowa. Fanom Pilcha mogą ją bez obaw polecić, natomiast tym, którzy Pilcha dobrze lub wcale nie znają, radzę zajrzeć do jego innych dzieł.

Największym demonem Pilcha, jeśli chodzi o jego twórczość, są powtórzenia. Pisząc o nich, mam na myśli ich dwa rodzaje. Pierwszy odnosi się do poruszanych w dziennikach (a i ogólnie w jego książkach) tematach. Jak w poprzednim dzienniku uczepił się różnic religijnych i futbolu, tak w tym prześladowały go zagadnienia związane z chorobą, śmiercią znajomych oraz analizy...