Po kilku pierwszych stronach już przestraszyłam się, że nie dam rady przebrnąć przez „Ciemno, prawie noc". Jednak potem wciągnęłam się i jakoś poszło. Mimo naprawdę wysokich opinii innych czytelników, mimo świadomości, że podobnoć książka jest najlepszą powieścią oku 2013, mnie nie przypadła ona do gustu. Podczas lektury były momenty, że wydawało mi się, iż czytam o imprezie w szpitalu dla psychicznie chorych, gdzie akurat wszyscy psychiatrzy mają wolne, a pacjenci napalili się co najmniej trawki. Były fragmenty, które tylko przeleciałam wzrokiem, bo wzbudzały mój niesmak, o rozdziałach pt. „Bluzg" już nie wspomnę- tego po prostu nie dało się czytać. I do tego wątki nadprzyrodzone, rozmowy z duchami, jakieś zjawy. To nie moja bajka. Może i powieść ma przesłanie, ale nie mam zamiaru zastanawiać się, co autorka ma na myśli, kiedy myśli. Od tego są słowa, niech to powie sama. Co prawda na okładce autorka wypowiada się, że opowiada o tym, iż istnieje dobro, to z przykrością muszę stwierdzić: nie przekonała mnie do tego, gorzej, na podstawie powieści mogłabym jedynie pomyśleć, ze świat jest zły, brzydki i głupi.
Ale obok tego „Ciemno, prawie noc" ma też fragmenty naprawdę dobre, które czytałam z ogromnym zainteresowaniem i w których widać talent J. Bator. Rewelacyjne opowieści poszczególnych bohaterów sprawiły, że książkę jednak przeczytałam w całości i z pewną ostrożnością spróbuję poczytać inne powieści autorki, nie skreślę jej jeszcze. I te fragmenty podwyższyły moją opinię o powieści: wahałam się między jedną a dwiema gwiazdkami, w efekcie dałam pięć.

Po kilku pierwszych stronach już przestraszyłam się, że nie dam rady przebrnąć przez „Ciemno, prawie noc". Jednak potem wciągnęłam się i jakoś poszło. Mimo naprawdę wysokich opinii innych czytelników, mimo świadomości, że podobnoć książka jest najlepszą powieścią oku 2013, mnie nie przypadła ona do gustu. Podczas lektury były momenty, że wydawało mi się, iż czytam o...