Andrea Camilleri, zmarłego przed pięcioma latami włoskiego pisarza, znamy głównie z serii kryminałów z przesympatycznym komisarzem Salvo Montalnabo jako ich głównym bohaterem. Camilleri tworzył także inne formy – opowiadania, powieści obyczajowe … także tłumaczone na polski.

Jednym z takich utworów, na granicy czarnego kryminału i powieści obyczajowej, jest właśnie „Kryjówka” – krótka historia o Ariannie, trzydziestoletniej kobiecie z duszą i umysłem dziecka. Różnie można interpretować tę powieść i różnice ją oceniać. Być może nie jest to wielka powieść, ale - zajmująca, intrygująca, mroczna.

Myślę, że kluczem do zrozumienia, dlaczego Camilleri napisał tę powieść, jest wczesne doświadczenie pisarza – jako reżysera, scenarzysty i wykładowcę sztuki teatralnej. Ponieważ „Kryjówka” łączy w sobie z jednej strony tragedię prawie antyczną, w której śmierć i seks kierują poczynaniami bohaterów, z drugiej trochę groteskową satyrę (Camilleri jako reżyser uwielbiał Ionesco i Becketta) na współczesne społeczeństwo, i wreszcie – czarny kryminał z nieco tanim psychologizowaniem. A ponieważ opowiadał tę historię pisarz kryminałów i reżyser, to nie ma w niej dłużyzn, jest raczej tempo bliższe scenariuszom filmowym. tempo zwalniane tylko przez wspomnienia Arianny z dzieciństwa i młodości, które z kolei są kluczem psychologicznym do zrozumienia postępowania bohaterki.

Naturalnie, można zanurzyć się w głębszą, psychologiczną prawie freudowską interpretację bądź też pójść tropem starożytnych mitów. Obawiam się wszakże, że byłaby to już nadinterpretacja.

Andrea Camilleri, zmarłego przed pięcioma latami włoskiego pisarza, znamy głównie z serii kryminałów z przesympatycznym komisarzem Salvo Montalnabo jako ich głównym bohaterem. Camilleri tworzył także inne formy – opowiadania, powieści obyczajowe … także tłumaczone na polski.

Jednym z takich utworów, na granicy czarnego kryminału i powieści obyczajowej, jest właśnie...

Co za gniot. Coraz szerzej otwieram oczy, coraz bardziej się dziwię, że WL wydał coś tak koszmarnego.
Może podobnie jak ja nabrali się na nazwisko autora? Camilleri jest przecież twórcą legendarnego Montalbano i zabawnego Catarelli, pisarzem, który bystrym okiem opisuje sycylijską rzeczywistość, ludzi, mechanizmy zakorzenione na wyspie, tradycje i ich wpływ na życie mieszkańców. Ileż lekkości, finezji, a przy tym ciekawych historii było w tomach opisujących sprawy komisarza Montalbano. Pozostańcie przy tamtej serii, Kryjówkę omijajcie szerokim łukiem. Dobrze radzę.
Tylko słabość do nazwiska tłumaczy moją gafę. Dlaczego gafę? Już wyjaśniam.
Kryjówka to (jedno wielkie nieporozumienie) coś na podobieństwo thrillera, wymieszanego byle jak z kiepskiej jakości erotyką. Do tego zwichrowanie psychiczne głównej bohaterki (tłumaczone na różne sposoby),które prowadzi do takich, a nie innych skutków (wiadomo - opłakanych).
Arianna (trzydzieści trzy lata na karku - jak ona może znieść taką liczbę?) to skończona i nieodgadniona piękność (cóż za banał). Po wielu perypetiach życiowych (nawymyślał jej Camilleri trudności, może nawet zanadto) trafia ona wreszcie w posiadanie (nie ma się co oburzać użytym sformułowaniem, kto przeczyta, ten potwierdzi słuszność moich słów) dużo starszego, zamożnego Giulia. Ponieważ mąż jest eunuchem, a przy tym rozumie potrzeby młodszej żony, postanawia on kontrolować przygody swej wybranki, i raz w tygodniu organizuje jej kochanka. Arianna godzi się na układ do czasu, aż natrafia na pewnego licealistę, który traci dla niej głowę. Misterny plan się chwieje w posadach, tragedia wisi w powietrzu, czytelnik zaś zachodzi w głowę: czy pod Camilleriego nie podszył się jaki grafoman?
Podsumowując: kicz , tandeta , chała , lipa , ramota , koszmarek, gniot, piramidalna bzdura.
A tłumaczył wspaniały Jarosław Mikołajewski...


Więcej na: buchbuchbicher.blogspot.com

Co za gniot. Coraz szerzej otwieram oczy, coraz bardziej się dziwię, że WL wydał coś tak koszmarnego.
Może podobnie jak ja nabrali się na nazwisko autora? Camilleri jest przecież twórcą legendarnego Montalbano i zabawnego Catarelli, pisarzem, który bystrym okiem opisuje sycylijską rzeczywistość, ludzi, mechanizmy zakorzenione na wyspie, tradycje i ich wpływ na życie...

Co?
Co to było?
Jak to się stało?
Czekałam na zakończenie, całość jakoś tak może nawet mało boleśnie poszła, nie licząc pewnych wyjątków i przymykania oka z niesmakiem.
Ale jak coś takiego mogło wyjść spod pióra utalentowanego (czy aby na pewno?) pisarza powieści sensacyjnych?
Żenada. Wydawnictwo Noir sur Blanc pewnie nie chciało wydać tego tytułu, ale że Literackie poszło na coś takiego? Dramat.

Co?
Co to było?
Jak to się stało?
Czekałam na zakończenie, całość jakoś tak może nawet mało boleśnie poszła, nie licząc pewnych wyjątków i przymykania oka z niesmakiem.
Ale jak coś takiego mogło wyjść spod pióra utalentowanego (czy aby na pewno?) pisarza powieści sensacyjnych?
Żenada. Wydawnictwo Noir sur Blanc pewnie nie chciało wydać tego tytułu, ale że Literackie poszło...

Historia kobiety pełnej sprzeczności, skrzywdzonej, posiadającej jakieś tam fobie, i bezceremonialnie dążącej do upatrzonego celu. Pióro Camilleriego bardzo dobrze opisuje całą historię i może nie jest to "mistrzostwo świata", ale warto sięgnąć po tę króciutką powieść.

Historia kobiety pełnej sprzeczności, skrzywdzonej, posiadającej jakieś tam fobie, i bezceremonialnie dążącej do upatrzonego celu. Pióro Camilleriego bardzo dobrze opisuje całą historię i może nie jest to "mistrzostwo świata", ale warto sięgnąć po tę króciutką powieść.

Pomysł dość ciekawy, jego zrealizowanie już niespecjalnie dobre...
Nie polecam.

Pomysł dość ciekawy, jego zrealizowanie już niespecjalnie dobre...
Nie polecam.

Autor mojego ulubionego cyklu kryminalnego z komisarzem Montalbano w roli głównej, popełnił tym razem thriller erotyczno-psychologiczny, z jakim skutkiem? Muszę powiedzieć, że takim sobie. Skonstruowana jest rzecz cała mistrzowsko, czyta się wartko i szybko, ale robi wrażenie pewnej błahostki, produktu ubocznego. Niezła literatura rozrywkowa.

Ta krótka książeczka opowiada historię życia Arianny, pięknej młodej kobiety, która zawsze była obiektem pożądania mężczyzn, i która nauczyła się czerpać z tego wymierne korzyści. Nie wygląda Arianna na zbyt mądrą, ani na zbyt zrównoważoną, ale te mankamenty rekompensowane są przez jej urodę i temperament seksualny. W książce poznajemy tajemnicę jej kryjówki oraz dość specyficzną historię małżeństwa z Giuliem, dużo starszym od niej bogatym biznesmenem.

Cała powieść kipi wręcz hedonizmem, erotyzmem i kultem młodości, tak typowymi dla pewnych sfer we Włoszech. Przyjaciółki Arianny, znudzone żony bogaczy, wszystkie co do jednej mają kochanków i dziwią się że Arianna (oficjalnie) żadnego sobie nie wzięła. Obowiązuje kult użycia i przyjemności za wszelką cenę. Moralność gdzieś schowana jest.

To też rzecz o miłości, takiej szalonej, opartej na pożądaniu seksualnym głównie. A rzecz cała kończy się dość nieoczekiwanie i pozostawia pewne uczucie niedosytu.

W sumie rzecz wygląda na dosyć błahą, pisaną w przerwie między poważniejszymi dziełami. Niemniej Camilleri to rzemiecha pierwszej klasy, rzecz jest skonstruowana znakomicie, czyta się z wypiekami, i dosyć szybko.

Autor mojego ulubionego cyklu kryminalnego z komisarzem Montalbano w roli głównej, popełnił tym razem thriller erotyczno-psychologiczny, z jakim skutkiem? Muszę powiedzieć, że takim sobie. Skonstruowana jest rzecz cała mistrzowsko, czyta się wartko i szybko, ale robi wrażenie pewnej błahostki, produktu ubocznego. Niezła literatura rozrywkowa.

Ta krótka książeczka opowiada...

Czytając książkę , człowiek jest ciekawy co dalej będzie się działo. Ale jak dochodzimy do tajemnicy Arianny czyli do kryjówki zaczyna być dziwna...przerażająca ? Niestety te akcje z tajemnicą Arianny spowodowały , że książka przestała mi się podobać. Tak samo końcówka...bardzo dziwna i wręcz niesmaczna. Takie mam odczucia.Nie sięgnełabym drugi raz po ta książkę .

Czytając książkę , człowiek jest ciekawy co dalej będzie się działo. Ale jak dochodzimy do tajemnicy Arianny czyli do kryjówki zaczyna być dziwna...przerażająca ? Niestety te akcje z tajemnicą Arianny spowodowały , że książka przestała mi się podobać. Tak samo końcówka...bardzo dziwna i wręcz niesmaczna. Takie mam odczucia.Nie sięgnełabym drugi raz po ta książkę .

Byłam zdumiona, jak słaba okazała się ta powieść. Naprawdę, rozumiem, czemu Montalbano nie chciał brać w niej udziału. To jest totalnie to, od czego złożył zażalenie ten bohater w opowiadaniu "Montalbano rezygnuje".

Byłam zdumiona, jak słaba okazała się ta powieść. Naprawdę, rozumiem, czemu Montalbano nie chciał brać w niej udziału. To jest totalnie to, od czego złożył zażalenie ten bohater w opowiadaniu "Montalbano rezygnuje".

Kupiłem za 6 zł,z przeceny.Bardzo fajna fabuła,podobała mi się.
Związki bohaterki dają to myślenie,czy jeszcze monogamia i wierność coś znaczą.

Kupiłem za 6 zł,z przeceny.Bardzo fajna fabuła,podobała mi się.
Związki bohaterki dają to myślenie,czy jeszcze monogamia i wierność coś znaczą.

niestety męcząca

niestety męcząca