Alicia Giménez-Bartlett

Mój pierwszy kryminał z hiszpańską inspektor Petrą i uczucia mam mieszane. Ktoś zabił zakonnika restaurującego średniowieczną mumię błogosławionego i ukradł mumię. Tymczasem pani inspektor przeżywa niepokój związany z nowymi rolami: żony i macochy, co oczywiście jest zrozumiałe, ale opisane w pseudo zabawny sposób (brakuje w tle wybuchów śmiechu, jak w amerykańskim sitcomie). Żadnej refleksji na temat prowadzonego śledztwa poza: do niczego to nie prowadzi, ojej, jakie to pokręcone. Kiedy z przesłuchań błyska coś dla czytelnika interesującego, natychmiast inspektor zostaje pochłonięta przez nową aferę rodzinną. Stresują ją "naciski szefa" i to, że odwołuje kolacje z mężem, do domu wraca malowniczo zmęczona i rzuca się spać w płaszczu (już nie pamiętam dlaczego, bo podobno w śledztwie nic się nie dzieje). Plusy: Zabawne dialogi z podwładnym. Kawałek interesującej historii Hiszpanii. Ciekawostki z życia codziennego. Z trudem, ale można panią inspektor obdarzyć pewną sympatią. W całości zaś jest to lektura daleka od emocjonalnych, rozbudowanych szkolnych rozprawek. Moja ocena to 5,5. Nie wiem, czy sięgnę po inne tomiki.