Czy William S. Burroughs był obleśną postacią? Tak.
Czy William S. Burroughs był wybitnym pisarzem? Tak.
Czy William S. Burroughs odcisnął piętno na współczesnej kulturze? Tak.
Czy lubię Williama S. Burroughsa? Nie.
Czy lubię czytać jego książki? Nie zawsze.
Czy Rafał Księżyk napisał dobry esej o twórczości Williama S. Burroughsa? Tak.
Czy ten esej jest dobry, bo chciałbym napisać taki sam? Nie. Jest dobry, bo po prostu dobrze oddaje naturę twórczości Williama S. Burroughsa i odsłania jego lęki, inspiracje oraz motywacje.
Czy ten esej napisany jest punkowym językiem Malejonka i równie, jak były wokalista/gitarzysta Izraela głęboki/świeży w swoich przemyśleniach? Może byłbym w stanie odpowiedzieć na to pytanie, gdybym się blazował przez lata w Porcysie (czytaj: niech każdy odpowie sobie na to pytanie sam).
Czy warto przeczytać "23 cięcia dla Williama S. Burroughsa"? Tak.

Czy William S. Burroughs był obleśną postacią? Tak.
Czy William S. Burroughs był wybitnym pisarzem? Tak.
Czy William S. Burroughs odcisnął piętno na współczesnej kulturze? Tak.
Czy lubię Williama S. Burroughsa? Nie.
Czy lubię czytać jego książki? Nie zawsze.
Czy Rafał Księżyk napisał dobry esej o twórczości Williama S. Burroughsa? Tak.
Czy ten esej jest dobry, bo chciałbym...

9/10, ponieważ czuję NIEDOSYT.

No i przede wszystkim - po przeczytaniu pierwszych stron już miałam ochotę kupić z 5 takich książek i każdą z nich zalaminować, ustawić z nich ołtarzyk. Warum? Ponieważ to jest prawie - dokładnie TO, co sama chciałabym o Burrougsie napisać. Mam nadzieję, ze kiedyś napiszę coś lepszego o nim, że przeskoczę samego Autora, którego chciałabym poznać osobiście, ponieważ wiem, że myśli o nim [W.S.B.] podobnie i że zauważył w nim geniusz, który mało kto zauważa (chyba, że został zainfekowany Wirusem 23 i że potrafi znaleźć wskazówki między wierszami, ukryte w każdej jego [W.S.B.] książce). Polecam każdemu fanowi Billa, warto! Warto cholernie.
A zawód, bo chciałam więcej i więcej, by ta książka nigdy się nie skończyła - jednocześnie kilka stron zajmują dokładne wypisy, gdzie można znaleźć Burroughsa w internecie, w tworzeniu czego uczestniczył, jakie płyty, książki, artykuły, wywiady et cetera. Książka piękna, napisana językiem zrozumiałym i jednocześnie pozwala osobom, które są już 'zburroughsowane' poznać Billa z jeszcze innej strony. Łączy elementy biograficzne z elementami zawartymi w jego książkach, tłumaczy okoliczności i pewne mechanizmy - rutyny, tłumaczy samego Burroughsa, nie narzuca jednocześnie ' jedynej prawdy ', daje pole dla czytelnika, dale pole do dyskusji czy rozmowy z książką, jest Drogowskazem, ale nie drogą. Gorąco, uparcie polecam.
A z przywiązania do niej nie pożyczyłam nawet swemu Lubemu, pozwoliłam jeno przez chwilę potrzymać, co jest dla mnie dość dziwnym zachowaniem, jednak ta książka ma w sobie To Coś, to coś co ja myślę i te myśli, które podzielam. Sprawiło mi wielką radość odkrycie, że ktoś może pojmować podobnie. Chciałabym móc uzupełnić i dokończyć tą książkę, chciałabym kiedyś napisać coś, co powali na kolana - tak jako i ja przed geniuszem Billa mam ochotę uklęknąć czasem.

9/10, ponieważ czuję NIEDOSYT.

No i przede wszystkim - po przeczytaniu pierwszych stron już miałam ochotę kupić z 5 takich książek i każdą z nich zalaminować, ustawić z nich ołtarzyk. Warum? Ponieważ to jest prawie - dokładnie TO, co sama chciałabym o Burrougsie napisać. Mam nadzieję, ze kiedyś napiszę coś lepszego o nim, że przeskoczę samego Autora, którego chciałabym...

Spodziewałam się trochę więcej niż dostałam, ale i tak jest to kopalnia wiedzy dla wszystkich zainteresowanych tą niezwykłą postacią.

Spodziewałam się trochę więcej niż dostałam, ale i tak jest to kopalnia wiedzy dla wszystkich zainteresowanych tą niezwykłą postacią.

Niezmiernie cieszy mnie fakt, że dokładnie 20 lat po tym, jak "Wuja Bill" po raz pierwszy "przemówił po polsku" ("Pedał", 1993),ktoś wreszcie podjął się próby rzetelnej, a zarazem przystępnej "egzegezy" Jego dzieła. Tak oto już nikt nie może zaprzeczyć, że gość, który ciął (a w każdym razie kłuł) swoje ciało i chlastał teksty, permanentnie naruszał integralność swoich żył, zmieniał sekwencje molekuł w mózgu tak jak rozbijał wiązania między słowami, w rzeczywistości działał w ramach swojego własnego, osobistego "planu badawczego pod kryptonimem NIE WIEM. SPRAWDŹMY." i realizował postulaty autorskiej koncepcji filozoficznej, zgodnie z którą istnieje ścisła więź między kindersztubą języka a systemami kontroli, monopolu i opętania. A wszystko to po tym, jak gość odebrał solidną edukację.
A zatem może istnieje nadzieja, że, pomijając całą resztę, przedsięwzięcie to posiada jakiś walor swoistego sita, anty-rekrutacyjnego ucha igielnego---kto wie, może po lekturze "23 cięć..." nastąpi seria zbawiennych "cięć kadrowych" w obrębie grona istniejących i potencjalnych naśladowców. Być może kilku egzaltowanym panienkom o starannie spreparowanym "dizajnie absolutnej negacji" opadną szczęki, a przy okazji ręce i trzymane weń żyletki i "pompki", bo stwierdzą, że nie warto tak ryzykować dla jakiegoś "starego, zgryźliwego pajaca, który nie dość, że nie wierzy nawet w niewierzenie, to jeszcze na dodatek buja się z gorszymi od siebie zgredami"...

Niezmiernie cieszy mnie fakt, że dokładnie 20 lat po tym, jak "Wuja Bill" po raz pierwszy "przemówił po polsku" ("Pedał", 1993),ktoś wreszcie podjął się próby rzetelnej, a zarazem przystępnej "egzegezy" Jego dzieła. Tak oto już nikt nie może zaprzeczyć, że gość, który ciął (a w każdym razie kłuł) swoje ciało i chlastał teksty, permanentnie naruszał integralność swoich żył,...

Ja pierdolę czy jest obleśniejszy "mit" niż ten który narósł wokół biografii tego gościa? Przecież ten "esej" czyta się jak zapiski Darka Malejonka. Więc fajnie, punkowo, ale mam grubo powyżej 15 lat i Burroughs w aforyzmach i anegdotach nudzi mnie jak nic, eseje o Adolfie Rudnickim bym czytał z większym podnieceniem.

Ja pierdolę czy jest obleśniejszy "mit" niż ten który narósł wokół biografii tego gościa? Przecież ten "esej" czyta się jak zapiski Darka Malejonka. Więc fajnie, punkowo, ale mam grubo powyżej 15 lat i Burroughs w aforyzmach i anegdotach nudzi mnie jak nic, eseje o Adolfie Rudnickim bym czytał z większym podnieceniem.