„Ateizm urojony” to już druga odpowiedź na głośną książkę Richarda Dawkinsa, z jaką miałam okazję się zaznajomić (wcześniej przeczytałam „Urojonego boga Richarda Dawkinsa”, o której to pozycji powiedzieć, że mnie rozczarowała, to nic nie powiedzieć) i pierwsza, moim zdaniem, warta przeczytania. Autor otworzył mi oczy na kilka niedopatrzeń i błędów w myśleniu oksfordzkiego profesora, których sama, podczas lektury „Boga urojonego” nie dostrzegłam. I chociaż sam chwilami dopuszcza się podobnych oraz dość mętnie argumentuje kwestie związane ze swoim światopoglądem, wielu trafnych uwag odmówić mu nie można.

Uwagę należy zwrócić jednak na sposób w jaki książka została napisana. Lekko? Z humorem? Niestety nic podobnego. Dawkinsowi nierzadko zarzuca się „grafomańską, agresywną retorykę”, czemu zresztą wcale nie zamierzam przeczyć, jednak autorowi Ateizmu…” również zdarza się przekraczać granice dobrego smaku. Nic bowiem nie daje mu podstaw do nazywania profesora Dawkinsa „Rysiem”, „Rychem”, czy „upadłym naukowcem”, co w książce nierzadko ma miejsce – kolegami raczej nie są, a i chociażby dorobek naukowy pana Zatwardnickiego nie pozwala mu na podważanie autorytetu brytyjskiego profesora. Nie wiem, co miała na celu taka próba degradacji, być może ośmieszenie Dawkinsa miało odwrócić uwagę od braku argumentów. Jak dla mnie jest to postawa nie do przyjęcia.
Ateizmowi jako takiemu również oberwało się w dość niewybredny sposób, jednak tego tematu nie zamierzam poruszać wierząc, że każdy czytelnik sam oceni na ile było to działanie uzasadnione.

Ostatnie spostrzeżenie: książka jest polemiką z „Bogiem urojonym”, co oznacza , że jako odrębna pozycja nie przedstawia większej wartości. Autor odpiera argumenty Dawkinsa, tylko w znikomym stopniu tłumacząc meandry własnej wiary. Szkoda, bo liczyłam na coś więcej. Mam nadzieję, że w przyszłości jeszcze uda mi się trafić na pracę rzetelną (i co najmniej w równym stopniu co dzieło Richarda Dawkinsa, złożoną), nie zaś kolejny gawędziarski popis.

„Ateizm urojony” to już druga odpowiedź na głośną książkę Richarda Dawkinsa, z jaką miałam okazję się zaznajomić (wcześniej przeczytałam „Urojonego boga Richarda Dawkinsa”, o której to pozycji powiedzieć, że mnie rozczarowała, to nic nie powiedzieć) i pierwsza, moim zdaniem, warta przeczytania. Autor otworzył mi oczy na kilka niedopatrzeń i błędów w myśleniu oksfordzkiego...