Uwielbiam opowieści Poego. Uwielbiam ich powolną narrację, która oplątuje mnie niezauważalnie jak pajęczyna i sprawia, że zaczynam odczuwać ten sam niepokój, co bohaterowie. Uwielbiam wszelkie dygresje, które niby nic nie znaczą, a są tak ważne dla całokształtu historii. Uwielbiam te wszystkie przemyślenia narratorów, które zdają się prowadzić donikąd, a tak naprawdę nieuchronnie prowadzą do zaskakującej puenty.

Fakt, za każdym razem, gdy czytam "Przedwczesny pogrzeb" wybucham śmiechem w momentach, gdy zwłoki niespodziewanie ożywają... Bo wyobrażam sobie miny obu stron...Ale jestem pod ogromnym wrażeniem tego, jak te historie, które w dzisiejszych czasach już wcale takie straszne nie są, zostają jednak gdzieś z tyłu głowy i niepokoją.

I jestem zszokowana mocą, jaką jednak ma obraz...Bo "dziecięciem będąc" namiętnie oglądałam ekranizacje tych opowiadań, które w jakiś dzień tygodnia w okolicach dobranocki leciały na "Dwójce" (do dziś nie wiem, dlaczego rodzice mi na to pozwolili - zresztą, oglądali je ze mną). I do tej pory czytające te historie mam przed oczyma twarze aktorów, posępne zamczyska i efekty specjalne, które wtedy robiły na mnie ogromne wrażenie.

I jeszcze jedna niezwykła zaleta tego zbiorku: kilka opowiadań zostało przetłumaczonych przez Bolesława Leśmiana. Więc mamy: "woda zdawała się bardziej niż zwykle przejrzyścieć", "żaden dźwięk nie mógł zakłócić drzemoty polipów", "postrzegłem światło szkarłatne o morczącym się i posępnym blasku", "kruczość żałobnych draperii", "przez okna strumienił się pożar z trójnogów" - delicje :)

Uwielbiam opowieści Poego. Uwielbiam ich powolną narrację, która oplątuje mnie niezauważalnie jak pajęczyna i sprawia, że zaczynam odczuwać ten sam niepokój, co bohaterowie. Uwielbiam wszelkie dygresje, które niby nic nie znaczą, a są tak ważne dla całokształtu historii. Uwielbiam te wszystkie przemyślenia narratorów, które zdają się prowadzić donikąd, a tak naprawdę...