Zdarza mi się niekiedy trafić na jakąś perełkę przypadkiem bądź zdając się jedynie na intuicję. "Mój wujaszek Beniamin" jest właśnie taką perełką, wygrzebaną przed wieloma laty w jakimś antykwariacie. Teraz pozwoliłem sobie na luksus ponownej lektury i z satysfakcją stwierdzam, iż rzecz nie straciła nic ze swego uroku. Właśnie "urok" jest terminem, który najkrócej i najtrafniej charakteryzuje jedyną powieść dziewiętnastowiecznego francuskiego pisarza. Dzieje wujaszka Beniamina, lekarza ubogich oraz niepoprawnego figlarza, kipią ciepłym humorem, nienachalną mądrością i umiłowaniem życia, rezerwując sobie miejsce na mojej półce pomiędzy "Colasem Breugnon", "Klubem Pickwicka", niektórymi powieściami France'a czy Chestertona, a nawet "Tortillą Flat". Dlaczego "Mój wujaszek Beniamin" jest od przywołanego towarzystwa mniej sławny, nie potrafię wyjaśnić; nie ustępuje mu w niczym, zgrabnie doprawiając niepohamowany potok epikureizmu trafnym komentarzem społecznym, chwytając za serce i raz po raz każąc się chwytać za trzęsący się brzuch. Jedynym racjonalnym wyjaśnieniem zapomnienia, w jakie popadła powieść, zdaje się być złość czytelników na autora, który niejasno zapowiedział kontynuację, a następnie umarł.
Sobie życzę więcej podobnych odkryć, a Wam radzę ruszać na łowy, bo książka miała kiedyś w Polsce dwa wydania i niewielkim kosztem można dołączyć ją do księgozbioru, przydając mu nieco blasku.

Zdarza mi się niekiedy trafić na jakąś perełkę przypadkiem bądź zdając się jedynie na intuicję. "Mój wujaszek Beniamin" jest właśnie taką perełką, wygrzebaną przed wieloma laty w jakimś antykwariacie. Teraz pozwoliłem sobie na luksus ponownej lektury i z satysfakcją stwierdzam, iż rzecz nie straciła nic ze swego uroku. Właśnie "urok" jest terminem, który najkrócej i...