Cofnijmy się daleko w czasie, do ciemnej ery kosmosu, mniej niż pół miliarda lat po Wielkim Wybuchu, kiedy Wszechświat był wypełniony wyłącznie wodorem, helem i śladowymi ilościami innych lekkich pierwiastków. Powoli, w miarę jak Wszechświat rozszerza się i stygnie, pierwotne gazy zapadają się pod wpływem grawitacji w skupiska, pędząc ku sobie i osiągając coraz większe prędkości (...). Szybciej poruszający się wodór i tlen oznacza gorętszy wodór i tlen, a więc wielkie gazowe kule stają się coraz cieplejsze i gęstsze. W temperaturach rzędu 10 tysięcy stopni elektrony zostają wyrwane z orbit wokół jąder i powstaje złożony z protonów i elektronów gaz nazywany plazmą. Pojedyncze elektrony i protony nadal spadają ku sobie w gwałtownym, coraz szybszym procesie zapadania się, którego nic nie jest w stanie powstrzymać. Plazma zostaje uratowana od pozornie niemożliwego do powstrzymania upadku, gdy temperatura sięga 10 milionów stopni i zaczyna się dziać coś bardzo ważnego, coś, co przekształca gorącą kulę protonów i elektronów w życie i światło Wszechświata, we wspaniałe źródło energii jądrowej: w gwiazdę. Pojedyncze protony łączą się w deuterony, które następnie mogą łączyć się z kolejnymi protonami, tworząc hel, i cały czas uwalniając cenną energię wiązania. W ten sposób nowa gwiazda powoli przekształca drobny ułamek swojej początkowej masy w energię. Rozgrzewa to jądro gwiazdy i pozwala jej powstrzymać dalsze zapadanie się pod wpływem grawitacji, przynajmniej na kilka miliardów lat – czas, który wystarcza na uformowanie się zimnych, skalistych planet, popłynięcie ciekłej wody, ewolucję zwierząt i powstanie cywilizacji.

Cofnijmy się daleko w czasie, do ciemnej ery kosmosu, mniej niż pół miliarda lat po Wielkim Wybuchu, kiedy Wszechświat był wypełniony wyłącz...

Ewolucja przygotowała nas na radzenie sobie z mechaniką dużego świata, a nie z mechaniką kwantową.

Ewolucja przygotowała nas na radzenie sobie z mechaniką dużego świata, a nie z mechaniką kwantową.