„Zostałem dziennikarzem, ponieważ w wyścigach byłem zawsze ostatni”. O jak ja dziękuję Terzaniemu za tę niemoc, gdyby nie ona, gdyby nie ona… Uwielbiam czytać jego reportaże, artykuły, wywiady, wszystko. Jest autorem dla mnie bardzo ważnym, jego przemyślenia, nie odpowiedzi ale to jakie zadaje pytania, bardzo do mnie przemawiają. Nie kupuję go wprost, nie biorę go z dobrodziejstwem inwentarza ale same tematy, które podejmuje, to w jaki sposób o nich pisze trafiają do mnie bez pudła. Swoją opowieść „W Azji” snutą przez ponad trzydzieści lat (1965-1997), Terzani jak zwykle opowiada przez pryzmat ludzi. Bo ludzie dla niego są najważniejsi, w swych tekstach nigdy o nich nie zapomina. Są zabytki, są ustroje, są wojny ale bez człowieka nie istniałyby, co to byłaby za opowieść, garść suchych faktów.

Japonia: „Dwaj Japończycy spotykając się po raz pierwszy muszą natychmiast ustalić pozycję społeczną rozmówcy… choćby po to, aby wiedzieć jak nisko mają się ukłonić”, „kobiety do wygód” – prostytutki.

Mjanma (Birma): „ Do najbardziej cenionych prezentów, jakie wojskowi wręczają przeorom klasztorów, aby im się przypodobać, należą psychodeliczne lampy”.

Kuryle: Najpiękniejsi na Kurylach są ludzie. Silni, serdeczni, wylewni, trochę szaleni. Rosjanie z wysp, po spędzeniu wielu lat na dalekim pograniczu, stali się jakby odrębną rasą”.

Indie: „Indie biorą cudzoziemca szturmem, chwytają za gardło i ściskają żołądek. Nie pozwalają tylko na jedno: na obojętność”.

Królestwo Mustangu (Nepal): „ Mustang nie ma praw ani więzień i to władca rozstrzyga wszystkie spory”.

I jeszcze tylko to, jeszcze to.

Sri Lanka: „Spaliśmy, a oni (Tamilskie Tygrysy) zaczęli nas mordować. Mieli najwyżej po dziesięć, dwanaście lat”.

I to, już ostatnie.

Dharamsal: „jajka na twardo” - tak Tybetańczycy z Dhamarsalu nazywają cudzoziemców, którzy zostali buddystami, ponieważ ich białe, ogolone głowy wyróżniają się w tłumie.

No dobrze, już nie będę. Terzani pęknie opisał skrawek Azji, na mnie to działa bardzo inspirująco i bardzo żałuję, że żadna kolejna opowieść już nie powstanie. Wielka szkoda.

„Zostałem dziennikarzem, ponieważ w wyścigach byłem zawsze ostatni”. O jak ja dziękuję Terzaniemu za tę niemoc, gdyby nie ona, gdyby nie ona… Uwielbiam czytać jego reportaże, artykuły, wywiady, wszystko. Jest autorem dla mnie bardzo ważnym, jego przemyślenia, nie odpowiedzi ale to jakie zadaje pytania, bardzo do mnie przemawiają. Nie kupuję go wprost, nie biorę go z...