O istnieniu tej książki dowiedziałam się drzewiej na seminarium na studiach. Dorwawszy ją wreszcie, stwierdzam, że jest to utwór dziwny - napisany tak, jakby ambicje filozoficzne autora znacznie przewyższały jego warsztat literacki. Pomysł niby ciekawy - próba odpowiedzi na pytanie, co się stało z synem Popiela, o którym z dawnych kronik wiadomo tylko tyle, że miał postrzyżyny tego samego dnia co syn Piasta, Ziemowit. W wizji Bodnickiego młody Hvosten hula sobie po prostu z wikingami (głównie z Haraldem Pięknowłosym),nieświadomy, że ściga go zemsta za grzechy jego ojca. Charakterek sam ma dosyć podły i co najmniej socjopatyczny. Nie za bardzo mnie zainteresował jako postać.

Są prócz tego wątki drugoplanowe - śmierć Popiela i jego żony oraz przejęcie władzy przez Piasta w standardzie "Starej baśni", brat Jan, któremu towarzysz zabił kochankę i który szuka Hvostena po całym świecie, żeby zemścić się za to, że Popiel skrzywdził jego rodzinę - ale wszystko to jest jakieś takie rozlazłe. Sytuacji nie poprawiają drewniane częstokroć dialogi i płaskie opisy gnające akcję na łeb na szyję, a także rozchwianie narracji, która od archaizacji językowej i pojęciowej przeskakuje do terminów zupełnie współczesnych, z miarami według systemu metrycznego na czele. Koniec końców syn Popiela łobuzuje i marnie kończy, a co z tego w sumie wynika, to nie wiem.

O istnieniu tej książki dowiedziałam się drzewiej na seminarium na studiach. Dorwawszy ją wreszcie, stwierdzam, że jest to utwór dziwny - napisany tak, jakby ambicje filozoficzne autora znacznie przewyższały jego warsztat literacki. Pomysł niby ciekawy - próba odpowiedzi na pytanie, co się stało z synem Popiela, o którym z dawnych kronik wiadomo tylko tyle, że miał...