Moim zdaniem ta książka powinna mieć podtytuł .
Kolekcjoner .
Narodziny zła.
Pieniądze szczęścia nie dają , to fakt , ale mogą być środkiem do celu. W tym przypadku były nie tylko środkiem do celu były też wyzwalaczem ciemnej strony .
Od pierwszej chwili jest wiadomo ,że mamy do czynienia z osobą o skłonnościach psychopatyczno-socjopatycznych , która podlega cały czas wypieraniu się swojej inności , zaprzeczaniu tego kim się staje , w co się przeobraża . Natomiast konsekwentnie dąży do obranego celu czyli osaczenia , porwania i bezwzględnej izolacji ofiary , Mirandy , nazywając to miłością.
Pierwsza część skupia się na osobie porywacza . Przyglądamy się jego wersji zdarzeń. Śledzimy meandry pokrętnej psychiki, pogłębiania się obsesji oraz diametralny zwrot , gdy staje się posiadaczem dużej pieniężnej wygranej.
To , co do tej pory było tylko w sferze fantazji , naraz staje sie możliwe.
Wszelkie pomysły , jakie zrodziły się w chorym umyśle , mogą być zrealizowane. Najpiękniejszy okaz motyla ,można zamknąć w złotej klatce.
Rozpoczyna się tragedia , porwanie , uwiezienie dziewczyny , a także zderzenie z rzeczywistością ,że fantazje rozmijają się z realnością , że porwana osoba nie spełnia oczekiwań . Narastają frustracje i zaczyna się pojawiać myśl , o chętnym pozbyciu się już niechcianej zabawki.
Piękny okaz motyla z kolekcji, czy szara ćma?
Druga część książki to ta sama historia widziana oczami ofiary . Młodej , bardzo naiwnej dziewczyny,
która nie do końca chce przyjąć do wiadomości , w jak tragicznym znalazła się położeniu.
Przekonana o swojej wyimaginowanej doskonałości , usiłuje manipulować oprawcą , nie zauważając ,że to nią się manipuluje .
Nie jestem pewna czy nie ma w niej również zalążków na socjopatkę , czy jest to ewidentne rozchwianie emocjonalne wynikające z sytuacji w jakiej sie znalazła.
W moim odczuciu , opowieści dziewczyny o fascynacji starszym mężczyzną , nieudolnym malarzu -podrywaczu , to w niewielkim stopniu ,odwrócona sytuacja ,jej obecnego położenia .
Tyle, że ten związek kata i ofiary , nosi wyraźnie znamiona syndromu sztokholmskiego i oczywiście przestępstwa .
Ostatnia część książki jest najbardziej dramatyczna . Zimna obserwacja sprawcy, efektów swoich poczynań.
Nabycie przekonania o całkowitej bezkarności . Wyrzuconą zabawkę można zastąpić nową .
Zło się narodziło i wyszło na świat. Koniec z obsesją , czas na porównywania zachowań przyszłych ofiar.
Czytałam w jednej opinii ,że ta książka stanowiła inspirację dla trzech przestępców. Ja wiem o jednym,
Leonardzie Laku :
https://www.youtube.com/watch?v=amDNC2GYpFo
Nie jestem pewna czy powinny powstawać takie opowieści . To jak instruktaż dla chorych umysłów, tym bardziej ,że zakończenie daje pewien przekaz . Jak się bardzo postarasz przechytrzysz wszystkich!

Moim zdaniem ta książka powinna mieć podtytuł .
Kolekcjoner .
Narodziny zła.
Pieniądze szczęścia nie dają , to fakt , ale mogą być środkiem do celu. W tym przypadku były nie tylko środkiem do celu były też wyzwalaczem ciemnej strony .
Od pierwszej chwili jest wiadomo ,że mamy do czynienia z osobą o skłonnościach psychopatyczno-socjopatycznych , która podlega cały czas...