Nie lubię zbytnio opowiadań, ale jakoś tak się złożyło, że kolej padła na tę pozycję. Co ciekawe, nawet przypadła mi do gustu. Nie wszystkie opowiadania zostały w mej pamięci... Część była o miłości, z części można się było uśmiać, a nad innymi zastanowić. Jednak najbardziej podobało mi się to tytułowe - jak w nocy je czytałam, to tak się chichrałam, że prawie męża obudziłam ;)

Nie lubię zbytnio opowiadań, ale jakoś tak się złożyło, że kolej padła na tę pozycję. Co ciekawe, nawet przypadła mi do gustu. Nie wszystkie opowiadania zostały w mej pamięci... Część była o miłości, z części można się było uśmiać, a nad innymi zastanowić. Jednak najbardziej podobało mi się to tytułowe - jak w nocy je czytałam, to tak się chichrałam, że prawie męża obudziłam ;)

Czy to jeszcze podszywająca się pod filozoficzną nutę, nieszkodliwa niefrasobliwość? A może jednak potężne działa ironii z których prawdą się rżnie na odlew każdemu, kto na to zasłużył. Z pewnością zrobiono to mocno ale subtelnie, tak po pisarsku, jak tego wymaga sytuacja, kiedy soda przestaje pomagać na dolegliwości ciała a wódka nie jest już w stanie ukoić problemów duszy. Anton Czechow potrafi przyłożyć porządnie i pewnie skuteczniej, niż niejeden pełen ekspresji hulaka z przydrożnej traktierni. Jego arsenał broni jest imponujący. Aluzje, półsłówka, udawane zachwyty nad fałszywymi klejnotami. A wśród nich rezonuje prawda, bo to przecież o nią w tym wszystkim chodzi. Dla niej te niezliczone pozerstwa i krętactwa. Obłuda nie ma szans w nierównej walce z krytycznym piórem rosyjskiego pisarza. Chwała ludzkości, że wydała na światło dzienne zajadłego wroga skołtunionych umysłów.

Z wcale nie udawaną przyjemnością miałem okazję popatrzeć na odbicia bohaterów Czechowa z krzywego zwierciadła. Można by przypuszczać, że należałoby do nich podejść z kancelaryjną obojętnością, tak jak to robił rosyjski mistrz przenikliwości. Półżartem, półserio, przypatrywać się im z bezpiecznej odległości aby nie wzbudzić wśród nich niepotrzebnych odruchów głębszego zrozumienia świata. Obserwować ich zaśniedziałe rangi i komisje śledcze. Zagryzając kostką cukru gorącą herbatę dopingować ich sławę do tego, żeby rozeszła się po całej Rosji. Wiele im nie potrzeba do rozłożenia skrzydeł głupoty. Tu kogoś tumanią, tam innego wyzywają od szałaputów. Pomiędzy wódką a przekąską czas płynie szybko i radośnie. Dzięki temu bawię się świetnie a moje oko cieszą przewrotne finały.

Jednak krytycznym spojrzeniem Antona Czechowa nie zawsze należy się weselić. Bo cóż by pozostało z jego opowiadań, gdybyśmy odłożyli wszystkie żarty na bok? A właśnie chodzi o to, że ma pozostać solidny osad refleksji. Ukazana w jego krótkich utworach absurdalność sytuacji pokazuje, jak wiele wymownych znaków zapytania stoi na drodze ludzkiej ciemnoty. To one stanowią probierz ukrytego dna, przemawiają za brakiem jednoznacznego wyjaśnienia przyczyn tych wszystkich krótkich satyr. A naszym czytelniczym zadaniem jest umiejętne odgadnięcie kształtów karykaturalnych portretów, ułożenie na "małej" prozie "wielkich" metafor. Humor Czechowa i zawarta w nim synteza ludzkich charakterów to tylko wstęp do głębokiej analizy "przedziwnego kraju cudów". Nie mam tu na myśli konkretnego organizmu społecznego. Proza Antona Czechowa może mieć zastosowanie w przypadku każdego systemu, w którym człowieczeństwo stanowi atrapę.

Cóż to jest sprawiedliwość? W pytaniu rosyjskiego pisarza czai się lekka drwina. Bezstronność sprawia tylko kłopot, przecież "wszystko na tym świecie można". Więc wypada jedynie wpisać się do księgi zażaleń życia i czekać cierpliwie przez kilkadziesiąt lat, a nuż uda się nam umknąć spod miażdżącego walca losu. Każdy z bohaterów Czechowa ma ten sam kłopot. Od registratora kolegialnego aż po najwyższy urzędniczy tytuł czai się niepewność jutra. Upływający czas, niczym precyzyjny chirurg dokonuje cięć wprawną ręką aparatu państwowego. Czasami niektórym udaje się uciec. Korzystają z zamieszania wywołanego przez alkohol i znikają w krótkich formach Antona Czechowa. A ci, którym nie udało się umknąć... mogą zachowywać już tylko pozory.

Czy to jeszcze podszywająca się pod filozoficzną nutę, nieszkodliwa niefrasobliwość? A może jednak potężne działa ironii z których prawdą się rżnie na odlew każdemu, kto na to zasłużył. Z pewnością zrobiono to mocno ale subtelnie, tak po pisarsku, jak tego wymaga sytuacja, kiedy soda przestaje pomagać na dolegliwości ciała a wódka nie jest już w stanie ukoić problemów...

Opowiadania Czechowa to świetna próbka obyczajów i kontaktów społecznych XIX wiecznej Rosji (ale pewnie podobnych także do tych polskich pod zaborem carskim). Najbardziej podoba mi się, że mimo innego języka czy choćby tematów podejmowanych podczas spotkań towarzyskich opowiadania nie są anachroniczne, niektóre zachowania znamy z codzienności. Czechow posiada wielki talent opowiadania i brak skłonności do zbędnego rozwlekania fabuły. Sporo opowiadań trwa zaledwie kilka stron i udaje mu się tam zbudować dramaturgię: zaciekawić wstępem i zaskakująco zakończyć. Do gustu przypadły mi dwa opowiadania: o emerytowanym admirale zaproszonym na wesele, gdzie ma zaspokoić pragnienie spotkania generała (aktualne szczególnie w Polsce, gdzie odważę się nazwać narodowym przywiązanie do orderów i majestatu urzędu) oraz o poszukiwaniu znachora o końskim nazwisku obdarzonym talentem do łagodzenia bólu zębów. Ujawniło się tam poczucie humoru, trochę złośliwe, ale nie wulgarne. Trochę nierówne są za to opowiadania dłuższe: za najmniej udane uważam te z mężczyzną pozwalającym dobrowolnie się uwięzić (realizm jest najlepszą konwencją dla Czechowa, a ten pomysł jest wydumany) i z czarnym mnichem (nieprzekonujący psychologicznie). Teraz zapewne sięgnę po jeden z tytułów dramatycznych autora.

Opowiadania Czechowa to świetna próbka obyczajów i kontaktów społecznych XIX wiecznej Rosji (ale pewnie podobnych także do tych polskich pod zaborem carskim). Najbardziej podoba mi się, że mimo innego języka czy choćby tematów podejmowanych podczas spotkań towarzyskich opowiadania nie są anachroniczne, niektóre zachowania znamy z codzienności. Czechow posiada wielki talent...

"Moje zdanie o Czechowie zmieniało się z każdą przeczytaną stroną. Na poczatku go nie rozumiałam, a nawet mnie nudził. Rosja, którą przedstawił, była obca i obrzydzała mnie. Była zapita i bezlitosna. Z czasem jednak zaczął uwodzić mnie czymś ulotnym, tym, co tak ciężko nazwać, a co decyduje o wyjątkowości artysty. Językiem? Atmosferą? Bajkowością?..."

Zapraszam do zapoznania się z pełną opinią: http://listydopanim.blogspot.com/2015/07/opowiedziec-zycie-w-dwoch-sowach.html

"Moje zdanie o Czechowie zmieniało się z każdą przeczytaną stroną. Na poczatku go nie rozumiałam, a nawet mnie nudził. Rosja, którą przedstawił, była obca i obrzydzała mnie. Była zapita i bezlitosna. Z czasem jednak zaczął uwodzić mnie czymś ulotnym, tym, co tak ciężko nazwać, a co decyduje o wyjątkowości artysty. Językiem? Atmosferą? Bajkowością?..."

Zapraszam do...

Krótkie opowiadania nie są tak dobre jak te końcowe dłuższe.Moje ulubione to "Czarny mnich".

Krótkie opowiadania nie są tak dobre jak te końcowe dłuższe.Moje ulubione to "Czarny mnich".

Świetne opowiadania, w większości zabawne. Genialna satyra na społeczeństwo współczesne autorowi, niejednokrotnie aktualna i dziś.

Świetne opowiadania, w większości zabawne. Genialna satyra na społeczeństwo współczesne autorowi, niejednokrotnie aktualna i dziś.

Początkowo nie podobały mi się te opowiadania - dziwne takie jakieś, niby bez sensu... Jednak czas mijał, książka dojrzewała na półce i za każdym kolejnym sięgnięciem po nią podobała mi się bardziej i bardziej. Wczułam się zupełnie w ten cudowny, rosyjski klimat, w te historie zwykłych ludzi, niesamowite i ujmujące, a jednocześnie krótkie, przez co bardzo lekko się je czytało. Gdy minął mi już pierwszy szok po pierwszym zetknięciu z literaturą rosyjską, zakochałam się zupełnie.

Początkowo nie podobały mi się te opowiadania - dziwne takie jakieś, niby bez sensu... Jednak czas mijał, książka dojrzewała na półce i za każdym kolejnym sięgnięciem po nią podobała mi się bardziej i bardziej. Wczułam się zupełnie w ten cudowny, rosyjski klimat, w te historie zwykłych ludzi, niesamowite i ujmujące, a jednocześnie krótkie, przez co bardzo lekko się je...