Lolita. Dzieło dziwne, budzące skrajne emocje zarówno w czasach wydania, jak i teraz. Opowiadające o miłości, pożądaniu, traumie. O czterdziestoletnim mężczyźnie całe dorosłe życie targanym namiętnością do swojej pierwszej miłostki, kilkunastoletniej Annabel. Ich niespełniony romans przerwała jej śmierć, a Humbert już nigdy nie przestał pożądać dziewczynek do niej podobnych, przez niego zwanych nimfetkami. Któregoś dnia na swojej drodze spotka dwunastoletnią Dolores Haze, tytułową Lolitę, i pokocha ją tak, jak nigdy nikogo nie kochał.

Historia pedofila. Pisana w pierwszej osobie liczby pojedynczej, z całym rozczuleniem nad emocjami i motywacjami narratora. Pozwala wejść w jego świat, zrozumieć jego sposób myślenia, utożsamić się z nim i pojąć cały smutek jego sytuacji, uświadomić sobie złożoność jego osoby. A jest to świadomość dla wielu bolesna. Bo czytając tą książkę współczujemy tragicznemu bohaterowi, dla którego nie ma dobrego wyjścia. I w pewnym momencie uświadamiamy sobie, że współczujemy facetowi, który porwał i wielokrotnie zgwałcił małą dziewczynkę, zniszczył jej życie, doprowadził do śmierci matki. Współczujemy ucieleśnieniu nienawiści społecznej, temu mitycznemu pedofilowi, przed który przestrzegają media, o którego wybrykach piszą gazety, na temat którego powstają dzieła w stylu ostatnio bardzo popularnego "Tylko nie mów nikomu". Zdajemy sobie sprawę, że to nie jest wynaturzony potwór, stwór z koszmaru, najgorszy zbrodniarz. To człowiek. Człowiek, który nic nie może poradzić na swoje emocje, reakcje, który próbował je ignorować- i przegrał. Humbert nie jest postacią idealną, ale niewątpliwie ludzką. Nabokov wchodzi głęboko w umysł swojego bohatera. Jest on egoistą. Straszliwym egoistą, który nigdy nie myśli o uczuciach swoich żon, Dolly, którą przecież na swój sposób kocha. Bardzo rzadko w jego narracji pojawia się to, co w tej historii tkwi, cierpienie Lolity, jej anormalność, zniszczenia, jakie relacja z ojczymem poczyniła w jej psychice. Trochę więcej tego jest na końcu, ale i w skrusze Humbert skupiony jest na sobie. A Dolores kończy, tak jak kończy.

Poza treścią, dającą wiele tematów do rozmyślań, warto zauważyć styl tej powieści. Jest zwyczajnie piękny. Autor posługuje się językiem trochę poetyckim, czarującym, pomagającym wejść w ten przykry świat i jednocześnie z nim kontrastującym. Zapisuje okrutną relację w sposób, który budziłby podziw, nawet bez kontrowersyjnego tematu. A trzeba zwrócić uwagę na to, co on sam zaznacza- nie pisał "Lolity" przecież w ojczystym rosyjskim, a obcym angielskim. Dodatkowo, jeżeli już o języku mowa, wielkie ukłony dla tłumacza, pana Michała Kłobukowskiego. Wyszło pięknie.

To jest naprawdę pozycja warta przeczytania. Polecam.

Lolita. Dzieło dziwne, budzące skrajne emocje zarówno w czasach wydania, jak i teraz. Opowiadające o miłości, pożądaniu, traumie. O czterdziestoletnim mężczyźnie całe dorosłe życie targanym namiętnością do swojej pierwszej miłostki, kilkunastoletniej Annabel. Ich niespełniony romans przerwała jej śmierć, a Humbert już nigdy nie przestał pożądać dziewczynek do niej...