Trzy wiedźmy są historią o Babci Weatherwax i dwóch jej znajomych czarownicach. Książka już na wstępie mnie zaskoczyła, bo nie byłem pewien, co po niej oczekiwać. Tym razem Pratchett inspirował się dziełami Szekspira, o czym dowiadujemy się już na samym wstępie. Otrzymujemy interesującą historię o zamordowanym królu, który nawiedza własny zamek, nienadającym się na władcę nieprzyjaznym księciu — jego mordercy, oraz poniekąd o następcy tronu, którego przed śmiercią ratują nasze wiedźmy.

Książka zaskoczyła mnie z powodu dziwnego zamysłu na fabułę, a konkretnie drugą połowę. Oczekiwałem czegoś zupełnie innego i choć nie mogę napisać, co konkretnie, to po skończeniu lektury nie byłem pewien czy mi się podoba, jak ta historia się potoczyła. Fabuła jest ciekawa, choć momentami lekko dla mnie przesadzona. Były elementy, które moim zdaniem mogłyby być inaczej i lepiej wykonane, lecz wizja autora i tak jest bardzo dobra. Dużo do historii wnosi Babcia i jej znajome, które są dość interesujące.

Osobiście długo wahałem się nad oceną, lecz ostatecznie postanowiłem ocenić ją jako 8/10, choć jest to teoretycznie najsłabsza książka Pratchetta spośród tych, którym wystawiłem taką samą ocenę. Mimo tego chętnie znowu poczytam kiedyś o Babci Weatherwax, lecz do tego chyba dość daleka droga, skoro po drodze jest wiele innych historii ze Świata Dysku.

P.S. Po namyśle wydaje mi się, że jest to jedna z tych książek Pratchetta przy odbiorze której wiele zależy od osobistego gustu czytelnika, więc są wielkie szanse, że dla niektórych będzie to jedna z najlepszych książek tego autora, a dla innych jedna z najgorszych bądź zwyczajnie taka po środku.

Trzy wiedźmy są historią o Babci Weatherwax i dwóch jej znajomych czarownicach. Książka już na wstępie mnie zaskoczyła, bo nie byłem pewien, co po niej oczekiwać. Tym razem Pratchett inspirował się dziełami Szekspira, o czym dowiadujemy się już na samym wstępie. Otrzymujemy interesującą historię o zamordowanym królu, który nawiedza własny zamek, nienadającym się na władcę...

Przy tej części potrzebowałam więcej czasu, żeby się wciągnąć. Początek trochę mnie nużył, przy pierwszych stronach gubiłam się, która wiedźmą jest którą. Ale dosyć szybko te mieszane uczucia zostały zastąpione pozytywnymi. Historia historią, ale te żarty i ten humor to główny powód, dla którego od jakiegos czasu regularnie sięgam po Pratchetta.

Przy tej części potrzebowałam więcej czasu, żeby się wciągnąć. Początek trochę mnie nużył, przy pierwszych stronach gubiłam się, która wiedźmą jest którą. Ale dosyć szybko te mieszane uczucia zostały zastąpione pozytywnymi. Historia historią, ale te żarty i ten humor to główny powód, dla którego od jakiegos czasu regularnie sięgam po Pratchetta.

"Trzy wiedźmy" to moje piąte odwiedziny w Świecie Dysku, oraz druga historia w podcyklu o Wiedźmach.

Książka jest zdecydowanie lepszą stycznością w świecie Wiedźm niz poprzednia - "Równoumagicznienie". W książce faktycznie mamy... Trzy Wiedźmy. Kontrast charakterów w połączeniu z inteligentnym humorem Terrego Pratchetta serwuje nam bardzo dobrą lekturę.

Wariancja autora na temat Makbeta Szekspira jest bardzo udana i zabawna. Postacie drugoplanowe są poprawne i żywię nieskrywaną sympatię do błazna, czy też naszej trupy cyrkowej.

Obowiązkowa pozycja dla osób chcących poznać Świat Terrego Pratchetta.
Polecam!

"Trzy wiedźmy" to moje piąte odwiedziny w Świecie Dysku, oraz druga historia w podcyklu o Wiedźmach.

Książka jest zdecydowanie lepszą stycznością w świecie Wiedźm niz poprzednia - "Równoumagicznienie". W książce faktycznie mamy... Trzy Wiedźmy. Kontrast charakterów w połączeniu z inteligentnym humorem Terrego Pratchetta serwuje nam bardzo dobrą lekturę.

Wariancja autora...

Trzy wiedźmy to pierwsza książka ze Świata Dysku, po którą swego czasu sięgnęłam i zdecydowanie muszę stwierdzić, że jest to świetny początek przygody ze wspaniałym światem stworzonym przez Pratchetta. Świetnie wykreowane wiedźmy, doskonały humor i mnóstwo akcji, wszystko to sprawia, że historia jest po prostu genialna, przyjemna w odbiorze i naprawdę nieźle potrafi rozweselić w gorszy/ponury dzień. Cykl o wiedźmach jest jednym z moich ulubionych, a królestwo Lancre i wydarzenia, które mają tam miejsce są naprawdę doskonałą wersją alternatywną dla klasycznego Makbeta, adaptacją niebywale dowcipną, błazeńską wręcz. Polecam i zawsze będę polecać, każdemu.

Trzy wiedźmy to pierwsza książka ze Świata Dysku, po którą swego czasu sięgnęłam i zdecydowanie muszę stwierdzić, że jest to świetny początek przygody ze wspaniałym światem stworzonym przez Pratchetta. Świetnie wykreowane wiedźmy, doskonały humor i mnóstwo akcji, wszystko to sprawia, że historia jest po prostu genialna, przyjemna w odbiorze i naprawdę nieźle potrafi...

Pratchett nigdy nie zawodzi. Świetna

Pratchett nigdy nie zawodzi. Świetna

Prachett ponownie nie zawodzi. Tym razem mamy wyraźne nawiązanie do twórczości Szekspira. I mamy 3 wiedźmy, które jak zwykle narobią niezłego bigosu. Oczywiście babcia Weatherwax jest the Best.
I jak u Makbeta mamy zabójstwo króla a władzę w krainie obejmuje jego brat. Który oczywiście stoi za jego zabójstwem. Wiedźmy ratują następcę tronu. Tylko co jeśli młodzieniec nie chce zasiąść na tronie?
Tradycyjnie powieść Prachetta przepełniona jest absurdalnym poczuciem humoru, który tak lubię. Polecam.

Prachett ponownie nie zawodzi. Tym razem mamy wyraźne nawiązanie do twórczości Szekspira. I mamy 3 wiedźmy, które jak zwykle narobią niezłego bigosu. Oczywiście babcia Weatherwax jest the Best.
I jak u Makbeta mamy zabójstwo króla a władzę w krainie obejmuje jego brat. Który oczywiście stoi za jego zabójstwem. Wiedźmy ratują następcę tronu. Tylko co jeśli ...

Błyskotliwa, świetnie ukazany kontrast charakteru. Przyjemnie się jej słuchało 😊

Błyskotliwa, świetnie ukazany kontrast charakteru. Przyjemnie się jej słuchało 😊

Interpretacja Makbeta i zagadnień około teatralnych w wykonaniu sir Pratchetta to istna, humorystyczna bomba, która jest dawką zalecaną na gorszy dzień. Praktycznie nie ma możliwości, aby humor nie uległ poprawie.

Król Verence dostaje kosę sztyletem i umiera, jak to mają w zwyczaju królowie w świecie Dysku. Staje się duchem nawiedzającym zamek, kiedy jego brat, książę Felmet, przejmuje władzę. Do pełni szczęścia trzeba tylko wyeliminować jeszcze jeden szczegół.

Dziecko, któremu pisana jest korona, ale życie małego jest zagrożone. Na szczęście malec trafia za kaprysem losu w ręce trzech specyficznych wiedźm, w tym jedna z nich to TA babcia Waetherwax, więc na pewno będzie śmiesznie. Do kanonu świetnych postaci dochodzą tu też niania Ogg i kot Greebo. Możecie też liczyć, że ikoniczny Śmierć też tu zaliczy występ gościnny.

Trzy wiedźmy mają plan na uratowanie królestwa, ale nie mogą się tak wprost zaangażować. Przynajmniej nie w sposób rzucający się w oczy. Zauważywszy wędrowny teatr zostawiają dziecko w rękach tutejszego dyrektora, a koronę chowają do skrzyni. Tak zaczyna się ta legenda, przy której miejscami można śmiać się do rozpuku.

Sir Terry to klasa sama w sobie. To unikat na skalę światową, w brytyjskim wydaniu. I przy tym jest uniwersalny, za każdym razem swoją opowieścią komentując jakąś materię. Postaci są zarysowane fantastycznie i nie mam żadnego punktu do którego mógłbym się przyczepić. Jedna z tych lektur, które wypada mieć na półce.

Interpretacja Makbeta i zagadnień około teatralnych w wykonaniu sir Pratchetta to istna, humorystyczna bomba, która jest dawką zalecaną na gorszy dzień. Praktycznie nie ma możliwości, aby humor nie uległ poprawie.

Król Verence dostaje kosę sztyletem i umiera, jak to mają w zwyczaju królowie w świecie Dysku. Staje się duchem nawiedzającym zamek, kiedy jego brat, książę...

W mojej kolejności czytania to 5 tom i jak na razie najsłabszy.
Nie chodzi tu o pomysł bo jest całkiem fajny ale o styl który jest jakiś trochę inny od pozostałych (pewnie z chęci nawiązania przez Terry’ego Pratchetta do Shakespeare’a).
Jak dla mnie łączenie Makbeta i Świata Dysku do siebie nie pasuje.

W mojej kolejności czytania to 5 tom i jak na razie najsłabszy.
Nie chodzi tu o pomysł bo jest całkiem fajny ale o styl który jest jakiś trochę inny od pozostałych (pewnie z chęci nawiązania przez Terry’ego Pratchetta do Shakespeare’a).
Jak dla mnie łączenie Makbeta i Świata Dysku do siebie nie pasuje.

Jak na razie najlepsza z powieści Świata Dysku. Zabawna, pełna akcji, inteligentna i wciągająca.
Wiedźmy z Dysku są moim zdaniem znacznie lepiej wykreowane niż Rincewind. Bardziej sarkastyczne, ostrzejsze i przez to ciekawsze. I wydaje mi się też, że mimo swojej magii są bardziej ludzkie niż czarodzieje. Mimo latania na miotłach twardziej stąpają po ziemi i żyją bliżej z otaczającymi ich ludźmi.
Sama powieść jest wspaniałą wariacją na temat Macbetha. Książę zabija króla i stara się ukryć ten fakt przed całym królestwem. Dodatkowo próbuje w tym celu wykorzystać teatr, co czyni wszystko zabawniejszym i próbuje wytępić wiedźmy. Co jest prostą receptą na katastrofę.
Babcia Weatherwax i Niania Ogg wracają z poprzednich tomów, jednak Margat jest czymś nowym i odświeżającym. Jej relacje zarówno z innymi ludźmi jak i z magiczną tradycją są tak proste i tak urzekające.
Pozostali bohaterowie jak zwykle u Pratchetta błyszczą w każdym słowie i każda na swój sposób. Błazen, duch króla, aktorzy, to tylko wierzchołek góry lodowej.
Polecam całym sercem. Super akcja i wspaniali bohaterowie zachęcają, by przeczytać jeszcze kawałek.

Jak na razie najlepsza z powieści Świata Dysku. Zabawna, pełna akcji, inteligentna i wciągająca.
Wiedźmy z Dysku są moim zdaniem znacznie lepiej wykreowane niż Rincewind. Bardziej sarkastyczne, ostrzejsze i przez to ciekawsze. I wydaje mi się też, że mimo swojej magii są bardziej ludzkie niż czarodzieje. Mimo latania na miotłach twardziej stąpają po ziemi i żyją bliżej z...