"Trzy wiedźmy" to moje piąte odwiedziny w Świecie Dysku, oraz druga historia w podcyklu o Wiedźmach.

Książka jest zdecydowanie lepszą stycznością w świecie Wiedźm niz poprzednia - "Równoumagicznienie". W książce faktycznie mamy... Trzy Wiedźmy. Kontrast charakterów w połączeniu z inteligentnym humorem Terrego Pratchetta serwuje nam bardzo dobrą lekturę.

Wariancja autora na temat Makbeta Szekspira jest bardzo udana i zabawna. Postacie drugoplanowe są poprawne i żywię nieskrywaną sympatię do błazna, czy też naszej trupy cyrkowej.

Obowiązkowa pozycja dla osób chcących poznać Świat Terrego Pratchetta.
Polecam!

"Trzy wiedźmy" to moje piąte odwiedziny w Świecie Dysku, oraz druga historia w podcyklu o Wiedźmach.

Książka jest zdecydowanie lepszą stycznością w świecie Wiedźm niz poprzednia - "Równoumagicznienie". W książce faktycznie mamy... Trzy Wiedźmy. Kontrast charakterów w połączeniu z inteligentnym humorem Terrego Pratchetta serwuje nam bardzo dobrą lekturę.

Wariancja autora...

Trzy wiedźmy to pierwsza książka ze Świata Dysku, po którą swego czasu sięgnęłam i zdecydowanie muszę stwierdzić, że jest to świetny początek przygody ze wspaniałym światem stworzonym przez Pratchetta. Świetnie wykreowane wiedźmy, doskonały humor i mnóstwo akcji, wszystko to sprawia, że historia jest po prostu genialna, przyjemna w odbiorze i naprawdę nieźle potrafi rozweselić w gorszy/ponury dzień. Cykl o wiedźmach jest jednym z moich ulubionych, a królestwo Lancre i wydarzenia, które mają tam miejsce są naprawdę doskonałą wersją alternatywną dla klasycznego Makbeta, adaptacją niebywale dowcipną, błazeńską wręcz. Polecam i zawsze będę polecać, każdemu.

Trzy wiedźmy to pierwsza książka ze Świata Dysku, po którą swego czasu sięgnęłam i zdecydowanie muszę stwierdzić, że jest to świetny początek przygody ze wspaniałym światem stworzonym przez Pratchetta. Świetnie wykreowane wiedźmy, doskonały humor i mnóstwo akcji, wszystko to sprawia, że historia jest po prostu genialna, przyjemna w odbiorze i naprawdę nieźle potrafi...

Pratchett nigdy nie zawodzi. Świetna

Pratchett nigdy nie zawodzi. Świetna

Prachett ponownie nie zawodzi. Tym razem mamy wyraźne nawiązanie do twórczości Szekspira. I mamy 3 wiedźmy, które jak zwykle narobią niezłego bigosu. Oczywiście babcia Weatherwax jest the Best.
I jak u Makbeta mamy zabójstwo króla a władzę w krainie obejmuje jego brat. Który oczywiście stoi za jego zabójstwem. Wiedźmy ratują następcę tronu. Tylko co jeśli młodzieniec nie chce zasiąść na tronie?
Tradycyjnie powieść Prachetta przepełniona jest absurdalnym poczuciem humoru, który tak lubię. Polecam.

Prachett ponownie nie zawodzi. Tym razem mamy wyraźne nawiązanie do twórczości Szekspira. I mamy 3 wiedźmy, które jak zwykle narobią niezłego bigosu. Oczywiście babcia Weatherwax jest the Best.
I jak u Makbeta mamy zabójstwo króla a władzę w krainie obejmuje jego brat. Który oczywiście stoi za jego zabójstwem. Wiedźmy ratują następcę tronu. Tylko co jeśli ...

Błyskotliwa, świetnie ukazany kontrast charakteru. Przyjemnie się jej słuchało 😊

Błyskotliwa, świetnie ukazany kontrast charakteru. Przyjemnie się jej słuchało 😊

Interpretacja Makbeta i zagadnień około teatralnych w wykonaniu sir Pratchetta to istna, humorystyczna bomba, która jest dawką zalecaną na gorszy dzień. Praktycznie nie ma możliwości, aby humor nie uległ poprawie.

Król Verence dostaje kosę sztyletem i umiera, jak to mają w zwyczaju królowie w świecie Dysku. Staje się duchem nawiedzającym zamek, kiedy jego brat, książę Felmet, przejmuje władzę. Do pełni szczęścia trzeba tylko wyeliminować jeszcze jeden szczegół.

Dziecko, któremu pisana jest korona, ale życie małego jest zagrożone. Na szczęście malec trafia za kaprysem losu w ręce trzech specyficznych wiedźm, w tym jedna z nich to TA babcia Waetherwax, więc na pewno będzie śmiesznie. Do kanonu świetnych postaci dochodzą tu też niania Ogg i kot Greebo. Możecie też liczyć, że ikoniczny Śmierć też tu zaliczy występ gościnny.

Trzy wiedźmy mają plan na uratowanie królestwa, ale nie mogą się tak wprost zaangażować. Przynajmniej nie w sposób rzucający się w oczy. Zauważywszy wędrowny teatr zostawiają dziecko w rękach tutejszego dyrektora, a koronę chowają do skrzyni. Tak zaczyna się ta legenda, przy której miejscami można śmiać się do rozpuku.

Sir Terry to klasa sama w sobie. To unikat na skalę światową, w brytyjskim wydaniu. I przy tym jest uniwersalny, za każdym razem swoją opowieścią komentując jakąś materię. Postaci są zarysowane fantastycznie i nie mam żadnego punktu do którego mógłbym się przyczepić. Jedna z tych lektur, które wypada mieć na półce.

Interpretacja Makbeta i zagadnień około teatralnych w wykonaniu sir Pratchetta to istna, humorystyczna bomba, która jest dawką zalecaną na gorszy dzień. Praktycznie nie ma możliwości, aby humor nie uległ poprawie.

Król Verence dostaje kosę sztyletem i umiera, jak to mają w zwyczaju królowie w świecie Dysku. Staje się duchem nawiedzającym zamek, kiedy jego brat, książę...

W mojej kolejności czytania to 5 tom i jak na razie najsłabszy.
Nie chodzi tu o pomysł bo jest całkiem fajny ale o styl który jest jakiś trochę inny od pozostałych (pewnie z chęci nawiązania przez Terry’ego Pratchetta do Shakespeare’a).
Jak dla mnie łączenie Makbeta i Świata Dysku do siebie nie pasuje.

W mojej kolejności czytania to 5 tom i jak na razie najsłabszy.
Nie chodzi tu o pomysł bo jest całkiem fajny ale o styl który jest jakiś trochę inny od pozostałych (pewnie z chęci nawiązania przez Terry’ego Pratchetta do Shakespeare’a).
Jak dla mnie łączenie Makbeta i Świata Dysku do siebie nie pasuje.

Jak na razie najlepsza z powieści Świata Dysku. Zabawna, pełna akcji, inteligentna i wciągająca.
Wiedźmy z Dysku są moim zdaniem znacznie lepiej wykreowane niż Rincewind. Bardziej sarkastyczne, ostrzejsze i przez to ciekawsze. I wydaje mi się też, że mimo swojej magii są bardziej ludzkie niż czarodzieje. Mimo latania na miotłach twardziej stąpają po ziemi i żyją bliżej z otaczającymi ich ludźmi.
Sama powieść jest wspaniałą wariacją na temat Macbetha. Książę zabija króla i stara się ukryć ten fakt przed całym królestwem. Dodatkowo próbuje w tym celu wykorzystać teatr, co czyni wszystko zabawniejszym i próbuje wytępić wiedźmy. Co jest prostą receptą na katastrofę.
Babcia Weatherwax i Niania Ogg wracają z poprzednich tomów, jednak Margat jest czymś nowym i odświeżającym. Jej relacje zarówno z innymi ludźmi jak i z magiczną tradycją są tak proste i tak urzekające.
Pozostali bohaterowie jak zwykle u Pratchetta błyszczą w każdym słowie i każda na swój sposób. Błazen, duch króla, aktorzy, to tylko wierzchołek góry lodowej.
Polecam całym sercem. Super akcja i wspaniali bohaterowie zachęcają, by przeczytać jeszcze kawałek.

Jak na razie najlepsza z powieści Świata Dysku. Zabawna, pełna akcji, inteligentna i wciągająca.
Wiedźmy z Dysku są moim zdaniem znacznie lepiej wykreowane niż Rincewind. Bardziej sarkastyczne, ostrzejsze i przez to ciekawsze. I wydaje mi się też, że mimo swojej magii są bardziej ludzkie niż czarodzieje. Mimo latania na miotłach twardziej stąpają po ziemi i żyją bliżej z...

Z twórczością Pratchetta zdążyłam się już zaprzyjaźnić ponad rok temu, ale idealnie nadaje się ona na październikowe wyzwanie ("Przeczytam książkę autora, którego polecili mi inni czytelnicy"),bo gdyby nie polecenie męża zapewne z Pratchettem bym się nie spotkała... I nie miałabym okazji uczestniczenia we wspaniałej, niezwykle magicznej i prześmiesznej wędrówce przez Świat Dysku.

Choć twórczość Pratchetta nie jest mi już obca, to jeszcze rok temu nie uwierzyłabym, że będę się zaczytywać w Świecie Dysku, ponieważ fantastyka, a do tego tak absurdalna, nie jest moim czytelniczym konikiem. Jak wspomniałam wyżej, Pratchetta polecił mi mąż, z zapewnieniem, że będę zachwycona. Po kilkumiesięcznych rozważaniach za i przeciw, w końcu sięgnęłam po którąś z kolei książkę ze Świata Dysku (nomen omen właśnie w ramach jednego z comiesięcznych czytelniczych wyzwań) i... cóż, byłam zachwycona😁. Ten brytyjski pisarz fantasy i science fiction od samego początku zawładnął moim czytelniczym sercem. Okazało się, że nie taka straszna ta fantastyka jak mi się wydawało😉. Od tamtej pory Pratchett ma na moich uginających się półkach swoje własne, honorowe miejsce. Z przyjemnością sięgnęłam w ramach wyzwania po jego kolejną książkę ze Świata Dysku.

Krótko o autorze: debiutancka powieść ("Dywan") została opublikowana w 1971 roku. Pierwsza powieść ze Świata Dysku ukazała się 12 lat później i od tego momentu autor kończył średnio dwie książki rocznie. Jego dzieła zostały przetłumaczone na 33 języki. Obecnie jest na drugim miejscu listy najchętniej czytanych pisarzy w Wielkiej Brytanii, a w USA na siódmym wśród pisarzy niepochodzących ze Stanów Zjednoczonych. W wieku 13 lat opublikował w gazetce szkolnej swoje pierwsze opowiadanie. W wieku 17 lat opuścił szkołę i zaczął pracować jako dziennikarz. Otrzymał nagrodę British Book Awards - Autor Roku w dziedzinie Fantasy i Science Fiction w 1994 roku. W 1998 został kawalerem Orderu Imperium Brytyjskiego za zasługi dla literatury. Zmarł 12 marce 2015 roku. Ostatnim dniem, w którym autor cokolwiek napisał, był 5 grudnia 2014 roku. Interesował się historią naturalną, orangutanami (jedna z najpopularniejszych postaci Pratchetta, Bibliotekarz Niewidocznego Uniwersytetu, jest czarodziejem, który został przemieniony w orangutana w magicznym wypadku i postanawia pozostać w tym stanie, ponieważ pomaga mu to w pracy) oraz astronomią (zbudował własne obserwatorium w swoim ogrodzie).

"Trzy wiedźmy" to humorystyczna powieść fantasy, wydana w 1988 roku. W Polsce po raz pierwszy ukazała się 10 lat później (w 1998r.). Jest to szósta część cyklu "Świata Dysku" i jednocześnie druga część podcyklu o "Czarownicach z Lancre", którego głównymi bohaterkami są m.in. Babcie Weatherwax czy Niania Ogg. Angielski tytuł książki "Wyrd Sisters" nawiązuje do trzech czarownic z "Makbeta".
Bohaterami tej książki są trzy czarownice: Babcia Weatherwax, Niania Ogg oraz Magrat Garlick. Po śmierci króla Lancre jego miejsce zajmuje podstępny książę z żoną, jednak jednocześnie w dziwnych okolicznościach ginie mały potomek byłego króla. Dziecko znajdują tytułowe trzy wiedźmy, które, dla jego bezpieczeństwa, pozostawiają go pod opieką wędrownej grupy aktorów... Daje to początek mnóstwu zwariowanych przygód. Czy czarownice zdołają przywrócić spokój do pogrążonego w chaosie i rządzonego ciężką ręką królestwa?

Dyskowe czarownice to kobiety obdarzone wyjątkowymi zdolnościami magicznymi, wynikającymi z wrodzonych predyspozycji, a nie ze studiów na Niewidocznym Uniwersytecie (to odróżnia je od magów). Samej magii używają bardzo rzadko, polegając głównie na zdrowym rozsądku, ciężkiej pracy i technikach psychologicznych. Z reguły cieszą się szacunkiem w lokalnych społecznościach. Za swą pracę nie żądają zapłaty, ale i tak wszyscy wiedzą, że wiedźmom należy się odwdzięczać. Charakterystyczną cechą ich ubioru jest szpiczasty kapelusz. Bardziej konserwatywne czarownice noszą praktyczne, czarne suknie i solidne buty. Młodsze często wkładają bardziej wymyślne stroje i okultystyczną biżuterię. Zamieszkują najczęściej chatki położone w ustronnych miejscach. Takie też są nasze główne bohaterki - mieszanka wybuchowa młodości, nowoczesności i doświadczenia ze "starą szkołą". Czarownice wywołują uśmiech na twarzy zarówno podczas swoich sabatów jak i prób poważnego wyzwolenia królestwa z rąk okrutnego Felmeta i Lady Felmet. Babcia oraz Niania, reprezentujące doświadczenie i "starą szkołę" magii wymiatają. To dwie staruszki, które zdają się nie wiedzieć czym jest wiek - więcej w nich poweru, pasji i szaleństwa niż w młodych mieszkańcach Dysku. Są przezabawne i groźne gdy trzeba. Magrat z kolei reprezentuje młodsze pokolenie. To jej zależy na podtrzymywaniu tradycyjnych sabatów, ale to również ona odchodzi od starych tradycyjnych strojów i kapeluszy, a miłuje się w okultystycznych biżuteriach. Te trzy różne, charakterne kobiety mają uratować królestwo Lancre... Czy im się to uda? Zachęcam do lektury 😉

"Trzy wiedźmy" to luźna, humorystyczna wariacja na temat "Makbeta" i innych klasycznych dzieł Williama Szekspira.

Przesympatyczna książka. Wywołuje dużo uśmiechu, szybko wciąga. Trzy niezwykłe czarownice tworzą prawdziwą mieszankę wybuchową a nawiązania do dzieł Szekspira sprawiają, że książkę czytamy z ogromnym zaciekawieniem i zainteresowaniem. Dobra pozycja zarówno dla fanów Pratchetta jak i Williama Szekspira. Pozycja obowiązkowa na drodze poznawania Świata Dysku.

Z twórczością Pratchetta zdążyłam się już zaprzyjaźnić ponad rok temu, ale idealnie nadaje się ona na październikowe wyzwanie ("Przeczytam książkę autora, którego polecili mi inni czytelnicy"),bo gdyby nie polecenie męża zapewne z Pratchettem bym się nie spotkała... I nie miałabym okazji uczestniczenia we wspaniałej, niezwykle magicznej i prześmiesznej wędrówce przez Świat...

Zawsze muszą być trzy: dziewica, matka i staruszka.
Najbardziej zachwyca mnie niezawodna babcia Weatherwax. Z wierzchu szorstka, żałuje, że nigdy nie udało jej się wyhodować pokaźnej kurzajki na nosie. Z drugiej strony wie, co jest ważne, w sytuacjach kryzysowych jest niezastąpiona, bohaterska i potężna.
Niania Ogg to ciepła, rodzinna matka niezliczonej ilości dzieci. Ale też autentyczna rubaszna wiejska baba. Pomysłowa, cieszy się absolutnym autorytetem domowników.
Na koniec Magrat - roztrzepana dziewucha, ale się stara.
Główna linia wydarzeń - król Verence, jego duch, sprawy królestwa pozostają mocno w cieniu wścibskich wiedźm.
To jest moja ulubiona część świata dysku. Często do niej wracam, szczególnie jesienią, kiedy wydłużają się cienie, dzień staje się coraz krótszy i nie muszę już kosić trawy w ogródku popołudniami :)
Przepełniona iście brytyjskim, sarkastycznym humorem. Genialne tłumaczenie Piotra Cholewy sprawia, że nie musimy czytać książki w oryginale aby też móc cieszyć się z dziwnie znajomych z popkultury żartów.

Zawsze muszą być trzy: dziewica, matka i staruszka.
Najbardziej zachwyca mnie niezawodna babcia Weatherwax. Z wierzchu szorstka, żałuje, że nigdy nie udało jej się wyhodować pokaźnej kurzajki na nosie. Z drugiej strony wie, co jest ważne, w sytuacjach kryzysowych jest niezastąpiona, bohaterska i potężna.
Niania Ogg to ciepła, rodzinna matka niezliczonej ilości dzieci. Ale...