Stosunkowo często (w miarę możliwości) sięgam po literaturę poruszająca tematykę narkomanii, zaburzeń odżywiania...
Ta historia jest prawdziwa.
Tym, co zaskoczyło mnie w niej najbardziej był wiek bohaterki - trzydzieści kilka lat! - podczas gdy spodziewałam się znacznie młodszej osoby.
Przedstawiony tu obraz zmagań z anoreksją jest inny niż np. w mojej ulubionej 'Chudej' - bohaterka nie ma zaburzeń postrzegania siebie (patrząc w lustro widzi siebie taką, jaką jest), odmawia sobie jedzenia, ponieważ uważa, że na nie nie zasługuje, podejmuje walkę otwarcie, na forum publicznym, stara się przezwyciężyć chorobę, aby móc zajść w ciążę. Ponadto cierpi na lekką postać choroby dwubiegunowej. Boi się dalszego chudnięcia, ale myśl o przytyciu napawa ją niewyobrażalnym lękiem, a najbardziej na świecie obawia się tłuszczu.
Spotyka się z dużą dawką wsparcia, zwłaszcza ze strony ukochanego mężczyzny, ale też zupełnie obcych sobie osób.
Odnośnie stylu... Książkę czyta się bardzo dobrze, jednak pojawiają się tu pewne nieścisłości, pewne wątki się powtarzają, jest nieco chaotyczna.
Na ponad trzystu stronach powieści autorka starannie nakreśliła swój portret psychologiczny. Potrafiła z różnych perspektyw, obiektywnie spojrzeć na swój problem.
Rekomenduję zainteresowanym tematyką :)

Stosunkowo często (w miarę możliwości) sięgam po literaturę poruszająca tematykę narkomanii, zaburzeń odżywiania...
Ta historia jest prawdziwa.
Tym, co zaskoczyło mnie w niej najbardziej był wiek bohaterki - trzydzieści kilka lat! - podczas gdy spodziewałam się znacznie młodszej osoby.
Przedstawiony tu obraz zmagań z anoreksją jest inny niż np. w mojej ulubionej 'Chudej' -...