Jedna z niewielu powieści Agathy Christie osadzona w krajach Orientu. Autorka zastosowała znany i lubiany schemat dotyczący zagadki kryminalnej. W dużej mierze w powieści większy akcent postawiony jest na rys psychologiczny niż ewidentne fizyczne dowody. Należy przyznać, że oprócz iście teatralnej sceny finałowej jest to powieść, w której wyraźnie zarysowany jest proces dedukcji Herkulesa Poirota. W odniesieniu do samej zagadki można z dużą dozą pewności stwierdzić, że jest ona bardzo enigmatyczna, oparta na przesłankach oraz drobnych niedopowiedzeniach, które odgrywają kluczowe role. Tożsamość mordercy jak to ma miejsce w większości powieści Agathy Christie jest zaskakująca.

W zamkniętym na klucz pokoju zostaje zamordowana żona szefa ekspedycji archeologicznej, prowadzącej wykopaliska w Mezopotamii. Piękna pani, słodka i subtelna, od pewnego czasu czegoś się obawiała. Zagadek wciąż przybywa. Na szczęście w pobliżu bawi przejazdem niestrudzony podróżnik i genialny detektyw, Herkules Poirot.

Na samym początku należy zaznaczyć, że powieści Agathy Christie, które rozgrywają się w krajach Orientu przesiąknięte są specyficznym klimatem krajów arabskich. Cóż autorka miała pojęcie o tych krajach oraz specyficznej kulturze skoro wzięła udział w paru ekspedycjach, w tym archeologicznych. Interesującym jest fakt, iż jest to klimat utracony, który istniał w początkowych latach XX wieku. Z tej strony czytelnik może zobaczyć świat widziany całe dekady temu.

Zazwyczaj powieści Agathy Chiristie prowadzone są w postaci narracji bezosobowej. Oczywiście są wyjątki i do takich zalicza się „Morderstwo w Mezopotamii”. Cała powieść ma schemat wspomnień jednej z uczestniczek wydarzeń. Królowa kryminałów dosyć szybko zarysowuje fabułę, przedstawia główne postaci, miejsce wydarzeń. Mimo, iż początkowa liczba postaci może powodować trudności w zapamiętaniu kto jest kim, dzięki specyficznemu stylowi, a raczej „lekkości” pióra autorki, czytelnik dosyć szybko zaczyna się orientować w tożsamości bohaterów.

Cały tok wydarzeń przysłowiowo rusza z kopyta po dokonaniu morderstwa (a czego innego można oczekiwać od kryminału). Autorka zastosowała jeden z najczęstszych schematów w swej twórczości. Otóż zbrodnia ograniczona jest do pewnej liczby podejrzanych oraz dotyczy w sumie jednego miejsca. W pewien sposób autorka daje pewność czytelnikowi, że nie wkroczy ktoś z zewnątrz zupełnie oderwany od fabuły. W „Morderstwie w Mezopotamii” mamy liczbę podejrzanych ograniczoną do członków ekspedycji, a miejscem jest baza ekspedycji. Świetnym rozwiązaniem okazało się zamieszczenie planu bazy ekspedycji, co pozwala lepiej zorientować się w fabule.

Czytelnikowi jak zawsze pozostaje odnaleźć odpowiedź na pytania, kto? Jak? dlaczego?. Zadanie pozostaje niezwykle trudne, gdyż autorka skupiła się bardziej na rysie psychologicznym, emocjach, wzajemnych relacjach niż jakichkolwiek fizycznych dowodach. Na pomoc przybywa Herkules Poirot, którego siłą jest logiczna dedukcja. Zdarzało się, że autorka w swych powieściach „eksperymentowała” z osobowością Poirota. Tym razem nasz detektyw jest taki sam jak w najbardziej znanych powieściach autorki. Nie ulegający emocjom, wierzący logicznemu rozumowaniu, prowadzącemu do prawdy. Wydawać by się mogło, że w toku fabuły nic się nie dzieje, że powieść opiera się głównie na rozmowach. Jednak czytelnik wyczuwa, że coś jest nie tak, coś się dzieje. W toku powieści rodzi się więcej pytań niż odpowiedzi.

Wielki finał, jak to ma w zwyczaju Herkules Poirot jest w iście teatralnym stylu. Należy przyznać, że „Morderstwo w Mezopotamii” zawiera jeden z dłuższych wywodów Herkulesa Poirota wyjaśniający cały przebieg zdarzeń. W stosunku do zakończenia można śmiało powiedzieć, że jest zaskakujące. Zarówno tożsamość mordercy oraz sposób popełnienia zbrodni raczej są niemożliwe do wcześniejszego odgadnięcia. Odnośnie motywu, autorka zastosowała parę tez. Otóż przeszłość rzuca długie cienie, a chęć dominacji oraz skrywane emocje stanowią wybuchową mieszankę prowadzącą do zbrodni.

Podsumowując dobry kryminał Agathy Christie. Odpowiednia intryga, pojawiające się kolejne pytania, świetny Herkules Poirot oraz zaskakujący finał są atutami tejże powieści. Nic tylko zasiąść do czytania.

Jedna z niewielu powieści Agathy Christie osadzona w krajach Orientu. Autorka zastosowała znany i lubiany schemat dotyczący zagadki kryminalnej. W dużej mierze w powieści większy akcent postawiony jest na rys psychologiczny niż ewidentne fizyczne dowody. Należy przyznać, że oprócz iście teatralnej sceny finałowej jest to powieść, w której wyraźnie zarysowany jest proces...